Maatje S

15 jaar
Kop groter dan mij
Grote handen
Brede schouders
Grote voeten
Alles groeit
En dan nu ook maatje S
Kleine kinderen worden groot

15 jaar geleden was ik nog druk bezig met bevallen. Na 48 uur kwam deze kanjer om 17.01 uur eindelijk te wereld via een keizersnede. Ja de start was pittig voor deze jongeman echter moet je nu eens kijken wat voor een kanjer het is.
15 Jaar! Waar blijft de tijd.......


Bijna 10 jaar lang duurde het voordat hij een broertje ging krijgen. En ik weet nog als de dag van gisteren dat hij de laatste dag, voordat we naar China vlogen, naast mij in slaap viel. Alles maar dan ook alles was klein aan hem; kleine handjes, voetjes, neus en op het moment dat wij Luan in onze armen en hart sloten was dat opeens weg en was hij de grote broer. En wat was hij trots daarop om grote broer te zijn. En nog steeds want o wee als ik het heb over zijn broer. “Eh mama je bedoelt broertje!”
De rol broer is op zijn lijf gesneden. Uiteraard zijn er de broederlijke ruzietjes echter de liefde staat voorop. Hij helpt daar waar het nodig is zijn kleine broer, heeft geduld, speelt samen een spelletje of partijtje voetbal en ze kunnen echt dikke pret hebben.

Wij zijn dan ook super trots op deze grote kanjer die nu al weer 15 jaar is! Wat een mooie leeftijd en wat een mooie dromen heeft hij voor de toekomst; vrachtwagenchauffeur. Al jaren lang roept hij dit en ik weet zeker dat deze droom gaat uitkomen.
Want 1 ding heb ik de afgelopen 15 jaar wel geleerd en ontdekt; dat wat in zijn hoofd zit, hij achterna gaat!

Lieve Timo
15 jaar
Grote jongen
Stoere vent
Harde werker
Doorzetter
Lieve broer
Geduldige en zorgzaam
Helpt graag een handje
Creatief
Vrachtwagenchauffeur
Visser
Maatje s
Prachtig kind
Wat ben ik super trots op jou!
Wat hou ik veel van jou!
En weet dat ik er altijd voor je ben!

De kop is eraf

6 weken vakantie en de eerste schoolweek zitten erop. Wat gaat de tijd toch weer snel

Na de mei vakantie begint altijd het aftellen voor Luan naar de zomervakantie. Iets waar hij heel erg naar uitziet echter als het zover is, brengt het ook de nodige spanningen met zich mee. Want waar ben ik dan, wie gaat er voor mij zorgen, wat ga ik doen, gaan we wel hetzelfde doen als vorig jaar, etc. Etc.  Kortom heel veel vragen en onduidelijkheden. Visualiseren helpt dan wel echter blijven er voor hem nog genoeg open eindjes en teleurstellingen waar hij lastig mee kan omgaan.

De eerste twee weken heeft hij gelogeerd bij opa en oma Slofstra. De eerste week was grote broer er nog bij en we zien dat hij daar veel steun uithaalt en het hem helpt om de dagen door te komen. Echter blijft wel staan dat het voor hem ook prettig is om de dag samen structuur te geven. Dus wanneer gaan we wat doen en ook vooral met wie of is het iets dat je alleen doet. Vooral het laatste is lastig voor hem. Hij doet niks liever dan de hele dag samen zijn. Echter allen spelen kan hij ook heel goed. Daarnaast weet hij altijd nog exact wat hij al die jaren daarvoor deed in de vakantie en zou dat het liefst ook dit jaar weer doen.

De tweede week ging broer lief met de boer op pad in de vrachtwagen en sliep hij in Stroe. De eerste nacht waren ze nog samen echter midden in de nacht was hij ontroostbaar en heeft Lo hem opgehaald. Eenmaal bij mij in bed had hij diep verdriet en het duurde het nog een tijdje voor hij naast mij in slaap viel. Vervolgens die week is hij overdag bij opa en oma geweest en in de nachten heeft hij lekker thuis geslapen. Dit heeft hem goed gedaan en is een goede keuze geweest. Uiteindelijk heeft hij genoten en kon het echte aftellen daarna beginnen na de grote vakantie in Frankrijk.

De laatste week waren opa en oma Leiderdorp onze redder in nood in deze vakantieperiode. De kinderen hebben een heerlijke dag gehad in het veiligheidsmuseum in Almere. 

Eindelijk brak de dag aan dat we gingen in pakken en in de nacht zouden vertrekken. Voor Luan een ware feestdag! Samen spullen verzamelen en inpakken. Wat hebben de beide mannen goed geholpen. ‘S avonds op tijd het bedje in en rond 23 uur heb ik hem wakker gemaakt. In de auto ging hij niet gelijk slapen en dat hebben we maar zo even geslapen echter na een half uurtje vroeg hij het zelf of hij nu wel of niet moest gaan slapen. Beide heren lagen al snel in dromenland. 

De reis is voorspoedig gelopen en we hebben een fantastische vakantie gehad. Eenmaal op de plek van bestemming wilde Luan wel weten of hij stenen ging zoeken, ging zwemmen in de rivier met zijn grote broer, zwemmen in het zwembad, vissen vangen, varen, forellen vangen, etc. Alle vertrouwde activiteiten die hij vorig jaar gedaan had, moesten terug komen. Na bevestiging en als het dan een x gedaan is, kon hij het enigszins los laten. Wat blijft is dat hij graag, het liefst de avond ervoor, weet wat de dag erna ons gaat brengen.

We hebben intens genoten en mooie herinneringen gemaakt die niemand ons meer afneemt. We hebben genoten van de jongens en van Timo die zo ontzettend lief en zorgzaam is voor zijn kleine broer. Wat een geduld heeft die jongen en wat een liefde! Heel bijzonder en mooi om te zien!

En dan is het opeens na drie weken voorbij en hebben we nieuwe dromen opgebouwd. We hebben besloten de tent te verkopen en op zoek te gaan naar een caravan. Eenmaal thuis hier dus volop mee aan de slag gegaan en nog geen week thuis en de tent verkocht en een caravan rijker!

De eerste schoolweek is op zich voorspoedig verlopen. Het vervoer heeft wat start problemen echter heb daar het volste vertrouwen in dat het goed komt. Wat we zien is dat het een gezellige boel is in de bus met een fijne chauffeur.

De schoolweek is wel zeer intensief geweest. Woensdag was hij helemaal op en moe van alle nieuwe indrukken, spanningen, nieuwe gezichten, andere ritmes, etc. Dit alles kwam vooral in de nachten tot uiting waarbij hij enge dromen had over dood, achtervolging, etc. Veilig in het bedje tussen papa en mama of alleen met mama heeft geholpen om weer in slaap te komen. 

Het doet me heel wat om hem zo angstig te zien en geborgenheid en veiligheid is het enige wat ik hem dan kan bieden. 

De week hebben we afgesloten met het meetrainen bij de g-voetbal in Noordwijkerhout. Hij heeft genoten en we hebben dan ook besloten om hem in te schrijven. We hebben dus een missie dit weekend; de nodige voetbalschoeisel aanschaffen. Heerlijk om te zien hoe hij genoten heeft en vanochtend vrolijk wakker werd en zei; “ik heb nog geen spierpijn mama. Het douchen heeft echt geholpen!”

Het weekend doen we het rustig aan om voor een ieder weer voldoende energie op te doen voor de komende week. Kortom de kop is eraf!

Vakantie

Het schooljaar is omgevlogen; waar blijft de tijd. We herinneren ons nog de dag van gisteren dat hij ging wennen op zijn nieuwe school en nu is het alweer zomervakantie.

Wat een prachtige maanden heeft hij gehad op zijn nieuwe school en wat was het toch ook weer een spannend proces voor ons manneke. Geen enkele spijt hebben we van deze gemaakte keuze door ons en soms vragen we ons af waarom hebben we dit niet eerder gedaan. Van een verdrietig manneke, moe, gefrustreerd van het vallen naar een vrolijke open manneke vol met energie. En wat een stappen heeft hij gemaakt op leergebied. Hij is lezen leuk gaan vinden, vraagt de oren van je hoofd, kan rekenen als de beste en vooral is hij blij en straalt hij dit ook uit.

Hij heeft zijn rust en zijn plekje gevonden en daar zijn we de juffen heel dankbaar voor. Het is je zoveel waard als ouders dat het goed gaat met je kind. Niks maakt je verdrietiger dan je kind niet gelukkig en verdrietig te zien.

De laatste schoolweek was een vermoeiende week voor Luan. Woensdag wennen met gelukkig de meeste kindjes uit zijn klas bij de nieuwe juffen in een ander lokaal. Met de vertrouwde juffen waren alle dagen, lessen en leuke dingen die week voor het laatst en deze spanningen moesten er ergens uit. En dit gebeurde woensdag- en donderdagavond. Woensdagavond stootte hij zijn hoofd en kwam er veel verdriet los. Echter donderdagavond was hij helemaal van slag en heeft hij ruim een uur snikkend, jammerend en hard huilend in mijn armen gelegen. 

Mijn armen en liefde waren het enige wat ik kon bieden echter de tranen bleven lopen. Tranen van verdriet, tranen van spanning, tranen van de komende weken dat hij weet dat hij de eerste 2 weken logeert bij oma 4 nachtjes elke x en de spanning van de vakantie met elkaar in Frankrijk. En tranen van……..Op zich herkennen we het heel goed bij onze kleine kanjer en kunnen we het goed plaatsen. Hij kan het alleen nog zo moeilijk verwoorden allemaal en uit het vooral door dit intense verdriet. En mijn moederhart huilt dan in stilte mee met droge tranen die biggelen over mijn wangen mee. Ja het raakt mij diep om hem zo intens verdrietig te zien waarbij het niet lukt om het onder woorden te brengen. Mijn troostende armen, het heen en weer wiegen, zijn hand in mijn hand en mijn zachte strelingen en stem die troostende woorden spreekt is het enige wat ik kan bieden. Is het genoeg? Ik weet het niet; ik hoop het wel. 

Verdriet

Verdriet

Pijn

Angst

Onwetendheid

Bang voor wat komen gaat

Troost

Twee armen

Heen en weer gewiegd

Zachte strelingen

Troostende woorden

O mijn lieve schat

Ik hoop zo diep van binnen

Dat het jou troost geeft

Dat het jou verdriet doet afnemen

Dat je voelt dat ik er ben

Verdriet

Jouw hand in mijn hand

Je mag schuilen bij mij

Ik ben er voor jou

En weet dat Hij er ook voor jou is

Papa en mama

Twee woorden die zo simpel lijken maar zoveel meer zijn dan alleen twee woorden. Luan heeft deze woorden pas op latere leeftijd leren zeggen. De eerste jaren van zijn leven heeft hij ze niet gekend en niet geweten wat het betekent en wat het inhoudt.

Zijn eerste woordje dat hij in China sprak was Timo omdat hij samen met zijn papa de paspoorten zat te bekijken toen ik alle papieren aan het invullen was. Papa benoemde de naam bij de foto en Timo zei hij toen na.Prachtig om hem dat horen uit te spreken en de reactie van Timo te zien. Hij heeft het er nog steeds over. Een heel dierbaar moment om Luan voor het eerst te horen praten. 

De woordjes die hij daarna leerde waren eten, tunnel en later papa en mama. En voor alle woordjes ging het "o, o" vooraf. Gewoonweg omdat als we bij een tunnel kwamen ik een x gezegd had "o, o tunnel" en dit heeft hij overgenomen. Zo werd het dus "o, o Timo" "o, o mama" en "o, o papa". Geweldig en ik hoor het hem nog zeggen. Soms als hij "papa" in de nacht roept dan hoor ik nog het geluid van toen. En elke keer als hij dat zei verscheen er bij ons een brede glimlacht om onze monden en als hij die zag, ging hij vrolijk verder met zijn “o, o””. En de gids maar roepen; “nee, geen Timo maar 哥哥 gēge (grote broer)!”

Voor Luan waren mama en papa in mijn beleving echter woorden die hij in het begin aan het leren was en had het nog niet de betekenis die wij er toen aan gaven. Ik weet wel dat ik het heerlijk vond om hem die woorden te horen zeggen toen we waren in China. Later ging hij ze bewuster gebruiken als hij iets van mij of van zijn vader wilde. Prachtige en ontroerende momenten waren dat. De namen kregen een intense betekenis. Ik werd dan helemaal warm van binnen en volgens mij straalde ik dan van oor tot oor. Zijn manier van uitspreken veranderde daarmee ook. 

Een proces waarbij ik van te voren nooit had stil gestaan. En op niet de intentie die deze woorden kunnen hebben. 

Op bepaalde momenten krijg ik nog kippenvel als Luan papa of mama roept. De manier waarop is heel intens dan en dat raakt me diep van binnen. Keer op keer besef ik dan wat een geschenk het is dat wij zijn ouders en grote broer mogen zijn. En da het heerlijk is dat wij hem een thuis hebben mogen geven. 

 

Mijn lieve grote kleine kanjer

Ik weet nog als de dag van gisteren dat Timo, een van de laatste avonden voordat we naar China gingen, in ons bed in slaap viel. Toen ik naar bed ging heb ik lange tijd liggen kijken naar hem. Van alles ging er door mij heen want ik wist dan mijn kleine kanjer een grote kleiner kanjer ging worden. Hij ging grote broer worden na 9 jaar samen met ons geweest te zijn. Timo is geen grote prater dus wat er allemaal door hem ging, daar kon ik alleen maar naar raden. Ik raakte zijn kleine neusje en handjes aan en besefte mij dat over een paar dagen alles anders zou zijn. Mijn kleine kanjer zou dan mijn kleine grote kanjer worden!

En inderdaad zo was het. Vanaf het moment dat wij Luan in onze armen sloten was hij de grote broer. Alles leek opeens groter aan hem! Hij ontfermde zich als een grote broer over zijn kleine broertje. Was zorgzaam, alert, lief, groot en trots! Wat bijzonder om te zien hoe dat werkt.

En nog steeds is Timo die lieve zorgzame, alerte, grote, trotse en lieve broer. Nog regelmatig speelt hij met zijn broertje en lopen ze als twee krijgers door het huis met een hut op Luans kamer als thuisbasis. Samen voetballen, lol maken, Pokémon kaartjes sorteren, plaatsjes inplakken, mine craften en ga zo maar door. Wat kan ik genieten van die intense momenten! Tuurlijk zijn het ook broers die zo op zijn tijd lekker kunnen kiften met elkaar echter dat hoort erbij en is meer dan gezond. De mooiste momenten zijn elke avond als grote broer kleine broer nog even welterusten zegt. Met liefde dekt hij zijn kleine broer dan toe enof er verschijnt een lieve grote glimlach  om zijn mond als Luan weer eens achterste voren in zijn bed ligt. Wat een liefde!

En ja dan besef je opeens dat kleine kanjers groot worden! En dat besef werd nog eens sterker toen we dit weekend voor de spiegel samen tanden stonden te poetsen. Een lach verscheen op zijn gezicht toen hij realiseerde dat hij groter was dan mij. Wat was hij trots hierop. Oke voeten en handen hadden mij allang ingehaald maar die lengte....... wauw kleine kanjers worden groot!

In dat zelfde weekend stond de media vol met het nieuws van de twee meisjes die omgekomen waren. Nieuws wat je weer met beide benen op de grond zet dat het leven heel kwetsbaar is dat je moet pakken wat je pakken kan. Genieten moet van elk moment en wat genoot ik van dit moment. Die lach, het trotse gezicht, het liefdevolle gezicht. Wat was ik trots en wat geniet ik van mijn grote lieve kleine kanjer! Elke dag in en uit en wat koester ik alle mooie momenten die we met elkaar mogen hebben en ben ik vooral dankbaar. Dankbaar voor alles!

Lieve kleine grote kanjer

9 jaar was jij alleen met papa en mama

En toen was daar je kleine broertje

En nee er was bij jou geen jaloezie

Er was liefde, zorgzaamheid en alertheid

En nog steeds zorg jij voor hem

Draag jij hem als het nodig is

Help jij hem als het lastig is

Ondersteun jij hem als hij het vraagt

En speel je krijgertje met hem door ons huis

Trots ben ik op jou lieve grote kanjer

Ook omdat je 'nee' durft te zeggen als je even niet wil

Trots op wie jij bent en wat je doet

Lieve kleine grote kanjer ik hou van je

"Met een beetje risico komen ze er wel"

Deze titel verscheen afgelopen week in het nieuws naast "Uit een boom vallen, daar leert een kind juist van. Of toch niet?" Titels die allemaal een link hadden met de campagne van VeiligheidNL.

Op de een of andere manier irriteerde deze titels mij en de diverse interviews. Misschien omdat ik als moeder het heel lastig vindt om los te laten en onze kleine vent risico's te laten lopen. Toen hij op de kleuterschool zat, had ik een discussie met 1 van de moeders. Zij vond dat ik Luan betuttelde en het los moest laten en hem zelf de glijbaan op en af moest laten gaan. Ik probeerde het in eerste instantie uit te leggen echter ging ze gewoon de discussie aan en heb toen heel wijs mijn mond gehouden. Het liefst had ik haar van a tot z vertelt hoe het werkelijk was. Alleen bedacht ik mij toen ook "waarom zou ik dat doen? Ik ben niemand toch een verklaring schuldig?" 

Deze week moest ik daar aan terug denken en zeker nadat ik om kwart voor 11 gebeld werd door de moeder van het klasgenootje waar Luan een feestje van had. Hij was gevallen en zijn lip bloedde flink. Ik belde snel Lo, die net op de terug weg naar huis was dat hij kon omkeren.

Een klein uurtje later waren ze thuis en had ik een heel verdrietig manneke op mijn schoot met een hele dikke lip en zere knie. Wat was hij verdrietig en teleurgesteld. Zijn pijn en verdriet raakte mij diep en van alles ging er door mijn hoofd heen.

En ja vele zullen denken en zeggen ach dat gebeurt toch vaker dat je kind valt. Het hoort erbij en dan zou ik het liefst willen schreeuwen het is anders en het hoort er niet bij. Zeker niet vandaag!! Aan de buitenkant zie je niet veel maar onze kleine kanjer valt sneller dan een gemiddeld kind en hij kan zich niet opvangen. Hij is niet in staat om bij een val zijn armen naar voren te doen en zichzelf zo op te vangen of zijn klap te verminderen. Nee onze kanjer valt en vaak dan ook op zijn hoofd/gezicht/buik. Soms zelf ook nog met zijn goede arm onder zich en ja zie dan maar eens omhoog te komen. Dus nee het hoort er niet bij en nee het is niet normaal!!!

Meer en meer realiseert hij zich steeds vaker dat hij meer valt dan zijn klasgenootjes enof andere kinderen en dat maakt hem verdrietig en ja probeer dan maar eens uit te leggen waarom dat zo is. Omdat men vindt dat je met een beetje risico er wel komt?! 

Voor jou

Lieve grote kanjer van mij

Wat een verdriet had jij vandaag

Je keek zo uit naar dit weekend

Twee feestjes van je klasgenootjes

Echter vandaag was het van korte duur

Een val zorgde ervoor dat hij snel eindigde

Een dikke lip en zere knie hield je ervan over

Kleine grote kanjer van mij

Je was vandaag niet blij

Je had veel verdriet

Kom maar dicht bij mij

Ik troost en huil in stilte met je mee

Weet je samen komen wij er wel

Wij samen met z'n twee

Geef je handje en de pijn aan Hem

Hij zal je beschermen 

Waar je ook ben

We houden van je!

Terugblikken en vooruitkijken.

Het laatste weekend van de vakantie is aangebroken. Wat was het een heerlijke vakantie en wat hebben we genoten met elkaar. De tijd is omgevlogen; tijd om terug te blikken en vooruit te kijken. Het is al lang geleden dat ik geschreven heb; niet omdat ik niks om over te schrijven had maar soms lopen de dingen nu eenmaal zoals ze lopen maak je daar keuzes in. 

2016 was een bewogen jaar met name voor onze kleine vent en school. Vanaf mei zijn we ongeveer bezig geweest met zijn vorige school. Ik schreef hier al eerder over en zal daar dan ook niet verder over uitwijken. Na de herfstvakantie was het dan eindelijk zover en mocht Luan volledig over naar De Thermiek. Wat zijn wij blij geweest met deze keuze. Hij maakt hele lange dagen; vroeg de deur uit om met de bus naar school te gaan en rond kwart over 4 weer  thuis. Moe en  voldaan is hij dan echter zo anders moe dan op de vorige school. Daar was hij moe van het op zijn tenen  lopen, moeten presteren om de klas bij te houden, teleurstellingen, vele pittige valpartijen, etc. Elke dag een bleek gezichtje en niet vrolijk. 

Hier is hij gewoon moe van de dag, de indrukken, de werkjes en sportactiviteiten. Echter met een lach en vol verhalen komt hij thuis. Hij heeft ook enorme stappen gemaakt in zeer korte tijd. Leest spontaan de ondertiteling, borden langs de weg, tijdschriften, etc. Voorheen vond hij lezen helemaal niet leuk. Reken kan hij als de beste en verbaasd onze elke weer met sommen uit zijn hoofd. Kortom hij heeft plezier in het leren en dat is o zo belangrijk. Op school zijn ze ook heel tevreden en zien ze dat hij het ook naar zijn zin heeft op school. Okévallen doet hij ook op deze school en dat zal ook zo blijven en niet minder worden. Kortom wij zijn zeer blij dat we doorgezet hebben en dat hij nu op de juist plek zit op school. Voor de kerstvakantie zijn we bij hem in de klas geweest bij een kerstbrunch. Heerlijk om te zien hoe hij dan geniet en hij zich thuis voelt. Het gemak waar hij mee naar de juffen loopt en zich vertrouwd voelt. Hij heeft ook echt geboft met deze juffen. Twee  wat oudere dames die hun passie voor hun vak uitstralen en voelbaar is. En een lieve hulpjuf.

Vakantie waren onze kanjers echt wel aan toe. En genoten hebben ze zeker. We hebben niet al te veel ondernomen en vooral ook lekker gechilled. Timo had zijn nieuwe zelf gekochte pc en vermaakte zich daar prima mee. Luan heeft nog heerlijk gelogeerd bij oma en is daar gruwelijk verwend. Precies zoals oma’s horen te doen!

Thuis maakte we er elke dag een feestje van; pyjama dag, picknicken bij de openhaard, lekker chillen, filmpje kijken, ipad dagje, lekker eten, Sea Life, gewoon doen waar je zin in heb. Heerlijk om de dag zo relaxed op te starten. Dat zal maandag wel weer wennen worden als de wekker gaat en we weer in het oude ritme moeten gaan komen. 

We hebben echter weer veel om naar uit te kijken; vakantie in Nunspeet, vakantie in Drente Huttenheugte, vakantie in Frankrijk. Wat een rijkdom en fijne en mooie momenten samen! We kunnen als het ware aftellen van vakantie naar vakantie. 

In de vakantie hebben we ook het gesprek gehad over de aanpassingen voor Luan’s fiets. We hopen echt dat dit goed gekeurd gaat worden door de WMO en Luan op deze manier straks zelfstandig lange stukken kan fietsen. Nu lukt dat niet en hangt hij achter mijn fiets echter gunnen wij hem zelfstandigheid op zijn eigen fiets d.m.v. trapondersteuning en diverse andere aanpassingen. We wachten in spanning het antwoord af.

Ook is papa deze vakantie hard in de weer geweest met het nieuwe bed voor Luan. Een echt strandhuis; een bed waar hij in ieder geval niet meer uit kan vallenen hem een hoop knussigheid geeft. Hij is er helemaal blij mee en kan niet wachten tot het klaar is. Als het bed eenmaal klaar is kunnen we gaan starten met het verder opruimen en inrichten. Zijn tijdelijke slaapkamer bevalt hem ook wel en het liefst ligt hij daar nu hele dagen met zijn ipad en ds.

In de vakantie waren er ook wel wat moeilijke momentjes, valpartijen. Moeilijk was het vooral als het even anders liep dan Luan in zijn hoofdje had. Buiten de vakanties om is het ritme duidelijke en verlopen de dagen altijd hetzelfde. In de weekenden en vakanties verlopen die nog weleens anders. Over het algemeen wel via hetzelfde ritme echter zijn er wel eens van die momenten dat het anders loopt. En o wat is het dan lastig voor onze kleine vent. Tranen en verdriet zijn meestal het gevolg. Zo ook bij een spelletje wat hij aan het spelen was samen met o.a. zijn grote broer. Het ging anders, hij voelde zich niet begrepen en boos liep hij weg. Samen naar boven gegaan en boosheid en verdriet kwamen eruit. 

 

Winnen verliezen

Wat is het toch soms lastig

Als de dingen anders lopen

Even ben jij jouw houvast kwijt

En ben jij degene die hulpeloos in het rond grijpt

Boosheid verdriet alles komt eruit

Even weet je niet goed wat te voelen

Je bent boos en dan huil je het weer uit

Uiteindelijk kruip je op schoot

En leg jij je hoofd tegen mijn schouder

Samen zitten we zo minuten lang op bed

Je huilt

Je snikt

Het komt vanuit je tenen

Diepe halen

Dan komt je tot rust

In stilte blijven we zo zitten

En troost ik je

En in stilte huil ik met je mee