Vakantie

Het schooljaar is omgevlogen; waar blijft de tijd. We herinneren ons nog de dag van gisteren dat hij ging wennen op zijn nieuwe school en nu is het alweer zomervakantie.

Wat een prachtige maanden heeft hij gehad op zijn nieuwe school en wat was het toch ook weer een spannend proces voor ons manneke. Geen enkele spijt hebben we van deze gemaakte keuze door ons en soms vragen we ons af waarom hebben we dit niet eerder gedaan. Van een verdrietig manneke, moe, gefrustreerd van het vallen naar een vrolijke open manneke vol met energie. En wat een stappen heeft hij gemaakt op leergebied. Hij is lezen leuk gaan vinden, vraagt de oren van je hoofd, kan rekenen als de beste en vooral is hij blij en straalt hij dit ook uit.

Hij heeft zijn rust en zijn plekje gevonden en daar zijn we de juffen heel dankbaar voor. Het is je zoveel waard als ouders dat het goed gaat met je kind. Niks maakt je verdrietiger dan je kind niet gelukkig en verdrietig te zien.

De laatste schoolweek was een vermoeiende week voor Luan. Woensdag wennen met gelukkig de meeste kindjes uit zijn klas bij de nieuwe juffen in een ander lokaal. Met de vertrouwde juffen waren alle dagen, lessen en leuke dingen die week voor het laatst en deze spanningen moesten er ergens uit. En dit gebeurde woensdag- en donderdagavond. Woensdagavond stootte hij zijn hoofd en kwam er veel verdriet los. Echter donderdagavond was hij helemaal van slag en heeft hij ruim een uur snikkend, jammerend en hard huilend in mijn armen gelegen. 

Mijn armen en liefde waren het enige wat ik kon bieden echter de tranen bleven lopen. Tranen van verdriet, tranen van spanning, tranen van de komende weken dat hij weet dat hij de eerste 2 weken logeert bij oma 4 nachtjes elke x en de spanning van de vakantie met elkaar in Frankrijk. En tranen van……..Op zich herkennen we het heel goed bij onze kleine kanjer en kunnen we het goed plaatsen. Hij kan het alleen nog zo moeilijk verwoorden allemaal en uit het vooral door dit intense verdriet. En mijn moederhart huilt dan in stilte mee met droge tranen die biggelen over mijn wangen mee. Ja het raakt mij diep om hem zo intens verdrietig te zien waarbij het niet lukt om het onder woorden te brengen. Mijn troostende armen, het heen en weer wiegen, zijn hand in mijn hand en mijn zachte strelingen en stem die troostende woorden spreekt is het enige wat ik kan bieden. Is het genoeg? Ik weet het niet; ik hoop het wel. 

Verdriet

Verdriet

Pijn

Angst

Onwetendheid

Bang voor wat komen gaat

Troost

Twee armen

Heen en weer gewiegd

Zachte strelingen

Troostende woorden

O mijn lieve schat

Ik hoop zo diep van binnen

Dat het jou troost geeft

Dat het jou verdriet doet afnemen

Dat je voelt dat ik er ben

Verdriet

Jouw hand in mijn hand

Je mag schuilen bij mij

Ik ben er voor jou

En weet dat Hij er ook voor jou is

Papa en mama

Twee woorden die zo simpel lijken maar zoveel meer zijn dan alleen twee woorden. Luan heeft deze woorden pas op latere leeftijd leren zeggen. De eerste jaren van zijn leven heeft hij ze niet gekend en niet geweten wat het betekent en wat het inhoudt.

Zijn eerste woordje dat hij in China sprak was Timo omdat hij samen met zijn papa de paspoorten zat te bekijken toen ik alle papieren aan het invullen was. Papa benoemde de naam bij de foto en Timo zei hij toen na.Prachtig om hem dat horen uit te spreken en de reactie van Timo te zien. Hij heeft het er nog steeds over. Een heel dierbaar moment om Luan voor het eerst te horen praten. 

De woordjes die hij daarna leerde waren eten, tunnel en later papa en mama. En voor alle woordjes ging het "o, o" vooraf. Gewoonweg omdat als we bij een tunnel kwamen ik een x gezegd had "o, o tunnel" en dit heeft hij overgenomen. Zo werd het dus "o, o Timo" "o, o mama" en "o, o papa". Geweldig en ik hoor het hem nog zeggen. Soms als hij "papa" in de nacht roept dan hoor ik nog het geluid van toen. En elke keer als hij dat zei verscheen er bij ons een brede glimlacht om onze monden en als hij die zag, ging hij vrolijk verder met zijn “o, o””. En de gids maar roepen; “nee, geen Timo maar 哥哥 gēge (grote broer)!”

Voor Luan waren mama en papa in mijn beleving echter woorden die hij in het begin aan het leren was en had het nog niet de betekenis die wij er toen aan gaven. Ik weet wel dat ik het heerlijk vond om hem die woorden te horen zeggen toen we waren in China. Later ging hij ze bewuster gebruiken als hij iets van mij of van zijn vader wilde. Prachtige en ontroerende momenten waren dat. De namen kregen een intense betekenis. Ik werd dan helemaal warm van binnen en volgens mij straalde ik dan van oor tot oor. Zijn manier van uitspreken veranderde daarmee ook. 

Een proces waarbij ik van te voren nooit had stil gestaan. En op niet de intentie die deze woorden kunnen hebben. 

Op bepaalde momenten krijg ik nog kippenvel als Luan papa of mama roept. De manier waarop is heel intens dan en dat raakt me diep van binnen. Keer op keer besef ik dan wat een geschenk het is dat wij zijn ouders en grote broer mogen zijn. En da het heerlijk is dat wij hem een thuis hebben mogen geven.