Gisterenochtend om 9.00 uur stond de mevrouw van de ISD (De ISD voert voor bepaalde gemeentes in de Bollenstreek de taken uit op het gebied van de sociale zekerheid en de Wet maatschappelijke ondersteuning= WMO) op de stoep vanwege onze WMO aanvraag voor de fiets en buggy aanvraag van Luan. Best wel even spannend natuurlijk wat er allemaal gevraagd zou worden. Maar terugkijkend op het gesprek kan ik zeggen dat het reuze mee viel allemaal.
In eerste instantie vroeg ze van alles over Luan en zijn
beperkingen. Of we dit allemaal wisten voordat we naar China gingen, hoe het nu
met hem gaat en dan op breed vlak. Dus zowel op school, thuis, met anderen als
medisch gezien. We hadden genoeg te vertellen dus de tijd vloog om.
Uiteindelijk hebben we gesproken over wensen voor een fiets en een buggy. We
vertelde qua fiets wat we zelf allemaal al uitgeprobeerd hadden (een fietskar,
een aanhangfiets, en op het revalidatiecentrum allerlei soorten fietsen) en ze
was hier erg onder de indruk van. Ook qua buggy vertelde we wat we nu hadden en
waarom we een grotere buggy nodig hadden. Ook dit begreep ze gelukkig allemaal. Daarna moesten we aangeven waarom we juist op deze twee fietsen gekomen waren. Ook dit lukte ons allemaal prima en mede dankzij de fysiotherapeute van het Kinderrevalidatiecentrum begreep de mevrouw van de ISD het ook.
Regelmatig vroeg Luan zelf hulp tijdens het spelen en kon ze
op deze manier dan ook goed observeren wat hem makkelijk af ging en wat hem
moeite kostte en/of waar hij geheel hulp nodig bij had. Tot slot van het bezoek
mocht Luan buiten nog even laten zien hoe hij fietste op zijn eigen
kinderfiets. Ze herkende gelukkig de zaken die we hadden aangegeven: moeite om
zijn armen op het stuur te krijgen, het opstappen, het regelmatig eraf glijden,
de voeten die van de trappers glijden en het niet kunnen corrigeren als hij
iets naar rechts of links hing. De ondersteuning die hij echt nodig heeft bij zijn romp. En daarnaast het feit dat hij lange stukken niet zelf kan fietsen en het dan prettig is dat de fietsen als aanhangfiets gebruikt kan worden.
Ook de huidige wandelwagen kwam nog te voorschijn en toen
hij daarin ging zitten, zag ze gelijk dat deze aan vervanging toe was. Binnen nam
ze nog even de maten op van zijn boven- en onderbeen op en de breedte van zijn heupen.
En daarna vertelde ze dat ze voldoende gezien had en lichtte ze de rest van de
procedure toe. Ze vertelde dat ze op dit moment met Welzijnszorg als
gemeente even niks deden en dat we hoogstwaarschijnlijk met de firma Beenhakker
zaken zullen gaan doen. Voor nu was de eerste stap dat zij ging overleggen en
dat we daarna meer zouden horen.
Nou dat daarna was vrij snel want eenmaal in de auto belde
ze ons al snel op dat ze overleg gehad had. Ze vertelde dat op de Hase trets
een duwstang zou kunnen waarbij je de functie dan hebt van een buggy. Maar daar
heb ik gelijk op aangegeven dat dit niet erg praktisch is en dat we dan een aangepaste
auto zouden moeten hebben om de fiets als wandelwagen mee te kunnen nemen. Gelukkig
deelde ze dit met me.
Ze gaf aan dat we een telefoontje gingen krijgen van de
firma Beenhakker en daarnaast konden we ook een telefoontje krijgen voor een
passessie voor de buggy. Fijn dat er schot in de zaak zit. Hopelijk gaat alles
snel en fietst onze kleine man straks lekker mee naar school.
Wat een goed nieuws allemaal en dat tijdens de autorit naar
Vlissingen. Ons eerste weekend samen zonder de kinderen. Heel bijzonder al die
ontwikkelingen weer. Genieten doen we volop hier met z’n tweeën. We missen onze
mannen wel maar weten ook dat ze in goeie handen zijn en dat we ze snel weer
zien!
