Mijn familie en ik

Ik weet nog goed, toen ik mij ging verdiepen in adoptie en tijdens de VIA cursus, dat er uitgebreid stil gestaan werd bij gezin, familie, papa en mama. Onderwerpen die op welk moment dan ook in het leven van een adoptiekind een belangrijke rol gaan spelen en vragen kan oproepen. Waarom lijk ik niet op jou? Waarom ben ik niet in China? Heb ik ook nog andere broertjes of zusjes? Hoe zou mijn (China)mama eruit gezien hebben? Wat voor werk doet mijn (China)papa? Allerlei vragen waarmee je als kind kan rondlopen en/of worstelen. Tijdens 1 van de bijeenkomsten hebben we ook per leeftijdsfase van het kind vragen op papier gezet die het zou kunnen stellen aan ons als adoptie-ouders.

In 1 van de eerste bijeenkomsten hebben we het destijds gehad over de biologische ouders van het adoptie kind. Ik weet nog dat ik het heel bijzonder en mooi vond om daarmee te starten. De verschillende partijen (biologische ouders, adoptie kind en adoptief ouders)werden dan ook weggezet in een driehoek. Lijnen die met elkaar verbonden zijn en blijven! En zo is het ook maar net!

Ook weet ik nog dat er na die bijeenkomst er allerlei vragen door mijn hoofd speelden en wij ons afvroegen hoe zou dat nou zijn straks als we onze zoon/dochter in onze armen zouden sluiten. Hoe zouden wij daar als ouders mee omgaan gaan? Wat zou het met ons doen?

Als ik nu terugkijk, naar het nu en heden dan bemerk ik dat ons uitgangspunt is dat wij met Luan op weg gaan en hij vanzelf aangeeft of hij wel of niet erover wil praten. Met bijzondere gebeurtenissen branden we een kaarsje voor zijn China mama en China papa maar als hij aangeeft dat hij dat liever niet wil dan is dat oké. We willen namelijk niks forceren. Mede ook omdat zijn herinneringen die hij nu heeft aan China, althans die hij deelt met ons, niet de fijne herinneringen zijn.

Eigenlijk wilde we deze processen dan ook natuurlijk laten verlopen, maar door het thema op school "ik , mijn lichaam en mijn familie" waarbij er ook gevraagd werd om een babyfoto in te leveren, gingen we met dit onderwerp aan de slag de afgelopen weken. Nog steeds op een zo natuurlijk mogelijke manier waarin wij hoopten dat hij nieuwsgierig werd en vragen zou gaan stellen. Tot nu toe blijven de vragen over zijn eigen baby zijn en/of familie weg. Wel is er nieuwsgierigheid bij hem over hoe baby’s geboren worden, of Timo ook baby geweest is, of hij baby geweest is, etc.etc. En vooral bij of hij baby geweest is, vertelt hij mij vaak het verhaal wat hij eerder vertelde en/of stelt hij de vraag wanneer mama (hij wijst dan naar mij) bij Luan was. Als ik dan vertel dat hij dan wat groter was, 4 jaar, kijkt hij mij aan en zegt: “mama nie als Luan 1 is”. Ik ontken dat dan vervolgens. “Mama, nie als Luan 2 is”. En ik ontken dat dan weer en dit gaat zo door totdat we bij de 4 jaar zijn. Na elke ontkenning van mij zegt hij dan“jammer” en maakt daarbij het gebaar.

En vaak daarna gaat hij weer over tot de orde van de dag en stopt ons gesprek. Zo ook tijdens onze vakantie toen hij  in het zwembad een kleine baby zag zwemmen. Hij keek ernaar en toen naar mij en toen ik zei dat hij ook zo klein geweest was zei hij; “nee hoor, Luan nie zo klein hoor! Luan heel groot toen mama in China kwam!” Deze keer wilde hij er duidelijk niet over praten toen ik nog wat vroeg aan hem. Hij negeerde mijn vragen en ging spetterend het water in.

Voor school hebben we geen babyfoto in kunnen leveren, want deze hebben we niet van hem (met uitzondering van de babyfoto die voor de advertentie gebruikt is, maar die is heel klein en onduidelijk). De familiefoto hebben we ingeleverd; degene die we op de Chinese muur hebben gemaakt. Daarnaast hebben we de juffen het filmpje toegestuurd dat we tijdens de doopdienst van Luan hebben laten zien (zie 16 maart) en daarbij aangegeven dat ze dit filmpje aan de kinderen zou kunnen laten zien. Thuis sprak Luan er niet veel over en kwamen er ook geen vragen. Op school is reeds het thema afgesloten en hebben we een schitterende verfplaat mee naar huis gekregen. Een schilderij wat zeker een mooie lijst verdiend. Want hoe mooi kan het zijn hoe hij zijn familie heeft geverfd. Toen ik hem voor het eerst zag, kreeg ik een brok in mijn keel.

 

Familie

 

Familie hoe simpel klinkt het

Maar we weten allemaal dat het niet zo simpel is

Familie een woord wat jij niet kende

Een papa, mama en broer kreeg jij er bij

Familie een woord vol met verbintenis

Een verbintenis voor altijd

Ja voor ALTIJD!

Veiliger dan ooit?!

Sinds enkele dagen zijn de voorbereidingen voor de NSS TOP in volle gang in Noordwijk. Een rondje door Noordwijk zorgt ervoor dat je je ogen uit kijkt. In ieder geval Luan wel want die komt ogen te kort. Brandweer, politie, ambulances, leger, marechaussee, verkeersregelaars, etc. etc. het maakt allemaal indruk op hem. En niet alleen op hem maar ook op mij hoor. En ja dan moet je als mama nog uitleggen waar het allemaal voor dient. Waarom is er zoveel politie op de been, waarom lopen ze met geweren, waarom mag je daar niet rijden, waarom staan daar hekken. Allemaal vragen die echt niet zo 1,2,3 te beantwoorden en uit te leggen zijn.

Uiteindelijk heb ik het er maar op gehouden dat er belangrijke mensen komen slapen in Noordwijk die beschermt moeten worden. Vervolgens komen daar wel weer allerlei vragen uit voort zoals “gaan ze dan schieten? Maken ze andere dan dood? En als er dan stoute mensen komen? Waarom is papa dan weg? Waarom slaapt papa op de kazerne?” Zijn hoofdje maakt momenteel weer overuren en hij probeert alle puzzelstukjes in zijn hoofd te puzzelen tot een kloppend geheel.

 

Papa is inderdaad zaterdag de gehele dag afwezig geweest inclusief de nacht tot zondagochtend. Allemaal voor de NSS TOP! Zoals ik al zei het is best indrukwekkend en ook wel een beetje spannend. Barack Obama en Xi Jinping slapen in Noordwijk; hele belangrijke wereldleiders en daar worden de nodige veiligheidsmaatregelen voor getroffen. Vanaf afgelopen vrijdagavond zijn er vele plekken rondom het hotel waar je niet meer mag parkeren en/of mag zijn. Zoals ik al zei staan de nodige politieauto’s geparkeerd, ambulances en brandweerauto’s al paraat. Eigenlijk is het zo dat zodra je richting Noordwijk zee rijdt je niet ontkomt aan de diverse hulpdiensten.

 

Dat papa een dag en nacht weg was, vond je erg lastig te begrijpen. Want ja wat ging papa nu doen op de kazerne. En waarom moest hij daar nu wel zijn en kan hij anders er naar toe als de piep gaat? Vooral zaterdagavond bij het naar bed gaan, kwamen de tranen los. In eerste instantie wilde je papa niet bellen om welterusten te zeggen maar toen je tranen getroost waren, wilde je toch wel bellen. Natuurlijk kreeg papa de nodige vragen en uiteindelijk ben je lekker gaan slapen. Op tijd was je weer wakker en toen was papa al beneden. Wat een feest!!!

 

In de middag zijn we met onze spullen naar oma en opa Slofstra vertrokken. Hier gingen we een paar daagjes logeren want mama wilde geen risico's lopen dat ze niet naar haar werk kon. Nou dat vonden de mannen Slofstra best gezellig. Wel een beetje jammer dat papa thuis ging slapen maar tussendoor zou papa zijn best doen om bij ons te zijn.

 

 

Eenmaal bij oma alle spullen geïnstalleerd en het voelde weer even als terug in de tijd. Voordat we in ons huidig huis trokken hebben we namelijk ook 9 maanden bij opa en oma gewoond. Een hele gezellige, bijzondere en mooie tijd. En heel dicht bij het werk (oma en opa's huis staat op het terrein waar we beiden werken).

 

In de middag zijn we heerlijk gaan wandelen in de zon naar de boerderij en dat was natuurlijk genieten. De geitjes hadden het prima naar hun zin met onze mannen en even leek het wel alsof we in de stal op de camping waren met de kalfjes. Deze houden namelijk ook zo van likken en sabbelen aan de jassen. Beide mannen stepten er vrolijk op los en moe maar voldaan kwamen we weer thuis waar ze lekker gingen spelen. Kortom heerlijk relaxed en echt genieten.

Een week vol specialisten

Naast de standaard specialisten in een week, hydrotherapeut, logopedie en fysiotherapie, mochten we vandaag dinsdag ook richting het Kinderrevalidatiecentrum voor een meting voor een buggy en een aangepaste fiets voor Luan. Tegen tienen liepen we met z’n drieën naar binnen en al snel volgde ’t Mannetje, firma Beenhakker, de mevrouw van de WMO en de fysiotherapeute. Jij had er helemaal zin in en zeker toen je de fietsen zag. Je herkende de ene fiets nog van een tijd geleden toen je erop gefietst had.

 

Gelukkig mocht je er gelijk op om weer te proberen en te laten zien aan de fysio hoe je erop fietste. Nou dat ging je prima af op de Hase Trets. Maar natuurlijk wilde we ook dat je de Hase Trix ging uitproberen want deze fiets zou je je hele leven mee kunnen doen. ’t Mannetje had hem zo goed als helemaal klein afgesteld en ja hoor daar ging je. Je fietste er vrolijk op los en stuurde (onderhands) alsof je nooit anders gedaan had. Heel knap van je!! En dan die vrolijke snoet van je; je genoot! Natuurlijk vroeg je meteen of we de fiets mogen meenemen en dat zou mama ook wel gewild hebben, maar ja zo simpel ligt het niet.

We hebben ook nog even buiten gefietst. De Hase Trix kan namelijk achter een gewone fiets gehangen worden en dat moest natuurlijk ook uitgeprobeerd worden. Mama had een rokje aan dus een stukje fietsen zat er niet in. Maar papa, de mevrouw van de WMO en de fysio hebben het allemaal uitgeprobeerd en jij maar meetrappen. Het zag er goed uit en papa zei dat het een het fietste dan een fietskar die we regelmatig achter onze fiets hebben gehad. En tegenwoordig heb ik een elektrische fiets dus dat komt tzt wel goed.

 

Eenmaal binnen hebben we alle aanpassingen doorgenomen en een kleur gekozen. En nu is het weer afwachten; eerst wordt er een offerte gemaakt, deze wordt verstuurd naar de mevrouw van de WMO. Zij gaat dan met haar collega’s overleggen en alles akkoord is kan de bestelling gedaan worden. Als de fiets dan binnen is, moeten alle aanpassingen erop gemaakt worden, misschien tussendoor nog een keer passen en meten en dan over 3 maanden (hopen we) heb jij je fiets. Wat geweldig zou dat zijn!! Nu nog even geduld en ja dat was lastig want hoe leggen we dit jou allemaal uit. We hebben het er maar op gehouden dat de fiets eerst gemaakt moet worden en dat de fiets dan pas naar Luan komt. Nu maar hopen dat we groen licht krijgen.

Jij begon het al aardig zat te worden, maar we moesten toch echt nog even de buggy uitproberen. Firma Beenhakker had er 1 bij zich die ze standaard uitleveren. Een grotere buggy die tot 50 kg lichaamsgewicht kan dragen. De ergotherapeut kwam ook nog even kijken en na veel getwijfel hebben we uiteindelijk toch besloten deze buggy te nemen. Op de stugge zitting kan ik zo nodig zelf iets zachts naaien. Helaas moeten we 2 a 4 weken wachten voordat hij geleverd worden. Wel balen want de wandelwagen is kapot dus voorlopig geen lange wandelingen voor ons.

Na ruim 1.5 uur liepen we weer naar buiten. Jij was het aardig zat, terecht, maar wel blij net zoals papa en mama. Heerlijk vooruitzicht hebben we en wat ons betreft mogen de weken omvliegen zodat onze kleine vent heerlijk kan fietsen en we op de fiets naar school kunnen!

Ook Timo bezocht deze week een specialist; de orthodontist. Ja hij krijgt een beugel, maar hij vindt het helemaal niet erg. Kennelijk is het tegenwoordig stoer of zo. Eerst een week met elastiekjes om zijn kiezen gelopen en afgelopen woensdag heeft hij de beugel gekregen. Een hele bijzondere beugel die we 2x per dag mogen aandraaien. Mmm lekker klusje al moet ik zeggen dat het na een paar dagen wel went. Mede ook omdat het nog niet echt pijn doet. Volgens hem kriebelt het in zijn neus en voelt hij wel wat maar het doet nog geen pijn. Voorlopig is hij onder de panne met deze beugel.

De week eindigde bij de kindertandarts voor Luan. Gewoon controle. Zoals afgesproken ging hij alleen naar binnen. Keek mij nog wel even vragend aan maar toen ik zei dat ik hier wachtte liep hij mee. Na ongeveer 10 minuutjes was hij klaar en kwam een grote kanjer de behandelkamer uit lopen. De kindertandarts en assistent liepen met je mee en zij straalden van trots. Want dat waren ze op jou en mama ook. Alles zag er goed uit. Achter je kronen komen allemaal kiezen door en dat is een goed teken. Over een half jaar mogen we terug komen en als je kiezen dan volgroeid zijn gaan ze er een laagje om heen maken. Maar dat is pas over een half jaar. Tot die tijd genieten we in ieder geval van het mooie uitzicht uit ons huis!