Los laten een centraal thema momenteel in ons leven. Elke keer weer een beetje net zoals vandaag.
Om kwart voor 7 maakte ik Luan wakker. Hij had wat buikpijn wat op zich niet gek was aangezien hij vandaag voor het eerst met het busje naar school zou gaan (achteraf had ik zelf ook last en waren het de hete pepers van gisteren).
Beneden lekker gegeten met nog wel wat spanning. Daarna gewacht op het busje. We wisten niet hoe laat hij zou komen want de chauffeur had ons niet meer gebeld. We hadden afgesproken als er om 8 uur nog niks zou zijn ik hem zelf naar school zou rijden. Het wachten duurde langs en deed hem op mijn schoot breken. Tranen rolde over zijn wangen en even was er verdriet.
En toen was daar 1 minuut voor 8 het busje. Stoer stapte je aan mijn hand mee naar buiten en liep je de bus in en nam je achter de chauffeur plaats.
Ik liep achter je aan en hielp je in je gordel. Nog even een foto en dikke kus en knuffel en daar vertrok je. Met een brok in mijn keel keek ik de bus na en zwaaide ik je uit. Nadat de bus uit zicht was liep ik naar binnen en vertrok ik richting mijn werk.
In mijn hoofd barstte er ondertussen een vragenvuur los; hoe weet ik nu of hij heel aan komt, straks gebeurd er wat, shoot ik heb de chauffeur mijn telefoonnummer niet gegeven, hoe moet dat als hij daar uitstapt, wordt hij opgevangen (ik weet dat dit gebeurd had het mijn eigen ogen voor de herfstvakantie gezien, maar toch), loopt er iemand mee naar de klas, etc. Etc.
Pffffff eenmaal op mijn werk aangekomen wist ik dat ik het los moest laten, maar o wat is loslaten toch moeilijk! Elke keer weer opnieuw!
