Papa en mama

Twee woorden die zo simpel lijken maar zoveel meer zijn dan alleen twee woorden. Luan heeft deze woorden pas op latere leeftijd leren zeggen. De eerste jaren van zijn leven heeft hij ze niet gekend en niet geweten wat het betekent en wat het inhoudt.

Zijn eerste woordje dat hij in China sprak was Timo omdat hij samen met zijn papa de paspoorten zat te bekijken toen ik alle papieren aan het invullen was. Papa benoemde de naam bij de foto en Timo zei hij toen na.Prachtig om hem dat horen uit te spreken en de reactie van Timo te zien. Hij heeft het er nog steeds over. Een heel dierbaar moment om Luan voor het eerst te horen praten. 

De woordjes die hij daarna leerde waren eten, tunnel en later papa en mama. En voor alle woordjes ging het "o, o" vooraf. Gewoonweg omdat als we bij een tunnel kwamen ik een x gezegd had "o, o tunnel" en dit heeft hij overgenomen. Zo werd het dus "o, o Timo" "o, o mama" en "o, o papa". Geweldig en ik hoor het hem nog zeggen. Soms als hij "papa" in de nacht roept dan hoor ik nog het geluid van toen. En elke keer als hij dat zei verscheen er bij ons een brede glimlacht om onze monden en als hij die zag, ging hij vrolijk verder met zijn “o, o””. En de gids maar roepen; “nee, geen Timo maar 哥哥 gēge (grote broer)!”

Voor Luan waren mama en papa in mijn beleving echter woorden die hij in het begin aan het leren was en had het nog niet de betekenis die wij er toen aan gaven. Ik weet wel dat ik het heerlijk vond om hem die woorden te horen zeggen toen we waren in China. Later ging hij ze bewuster gebruiken als hij iets van mij of van zijn vader wilde. Prachtige en ontroerende momenten waren dat. De namen kregen een intense betekenis. Ik werd dan helemaal warm van binnen en volgens mij straalde ik dan van oor tot oor. Zijn manier van uitspreken veranderde daarmee ook. 

Een proces waarbij ik van te voren nooit had stil gestaan. En op niet de intentie die deze woorden kunnen hebben. 

Op bepaalde momenten krijg ik nog kippenvel als Luan papa of mama roept. De manier waarop is heel intens dan en dat raakt me diep van binnen. Keer op keer besef ik dan wat een geschenk het is dat wij zijn ouders en grote broer mogen zijn. En da het heerlijk is dat wij hem een thuis hebben mogen geven.