au!

Daar lig je dan in bed; tijd om te gaan slapen. Alle rituelen hebben we achter de rug en je kijkt met je bruine kijkers mij aan. Ik zie verdriet in je ogen en vraag wat er is. Je draait je ogen weg en kijkt weer in mijn ogen. Wat een verdriet zie ik in je ogen. Ik praat zacht tegen je en zeg dat het goed is, dat je mag huilen dat je mag vertellen wat er is. En dan begint je lipje te trillen en vullen je ogen zich met tranen. Een voor een vallen de tranen over je wangen. Met mijn 1 arm trek ik je naar mij toe en help je tot zit. Dicht tegen mij aan voel ik de tranen uit je ogen op mijn hand vallen. Met diepe halen huil je en zeg je dat je pijn heb. Pijn aan je knie, pijn als de pleister eraf moet, pijn als je ligt, pijn als je je knie buigt. En weer huil je.

Uiteindelijk kom je tot rust en ben je blij met de oplossing dat we de pleister eraf halen en zonder pleister gaan slapen. Je wond kan dan goed drogen en hopelijk vormt zich dan snel een mooie korst. Voor de zekerheid leggen we een grote handdoek neer en ga je weer lekker liggen. Ik strijk naast je neer en jouw handjes zoeken mijn handjes. Je krult je op en leg je hoofd in mijn nek. En zo liggen we dan samen te luisteren naar de klassieke muziek op de achtergrond; de cd waar je de laatste weken weer mee in slaap valt.

Je ligt heerlijk met je ogen dicht en ik kijk naar je zoals ik elke avond naar je kijk voordat ik ga slapen en jij dan nog heerlijk naast mij ligt. Wat ben je toch een mooi bijzonder kind! Alsof je het voelt doe jij je ogen open en geef mij een zoen en sluit je ogen weer. Na een tijdje doe je je ogen weer open en fluister dat ik mag gaan. Als ik maar beloof terug te komen om te komen kijken bij hem. En natuurlijk beloof ik dat.

Slaap lekker lief kind; mama houdt heel veel van jou!

Het leven is net een voetbalwedstrijd

Al enige weken is Nederland in de ban van de WK voetbal! De oranje koorts is toegeslagen en we zitten nu zelfs al in de halve finale. De reclame die je al lang voor het WK zag, klopt als een bus. Op de een of andere manier bindt WK voetbal mensen met elkaar. Bijna elke ochtend klinken vrolijke klanken uit de personeelskamer, is het onderwerp voetbal en vooral als Nederland gespeeld heeft, volgt er een uitgebreide nabeschouwing ook al is het drie dagen later! Er wordt gelachen, vooral veel gelachen, er wordt gemopperd op de scheids, op de wissels maar vooral voelen we ons 1! Deze oranje koorts bindt mensen en we zitten gezamenlijk morgenavond weer voor de tv. De app van mijn werk staat die avond niet stil en ook al keek ik zaterdagavond alleen naar de wedstrijd door de app had ik het gevoel toch niet alleen te zijn! Bijzonder hoe dat toch werkt dat samen gevoel.

Maar o wat hebben we als Nederland vooraf gemopperd en hadden we er maar weinig vertrouwen in. Volgens sommige zouden we na de eerste poule er al uitliggen, maar nee hoor we gingen door. En keer op keer was er weer die twijfel maar daarna die blijdschap! En ja dan die Louis van Gaal. Wat krijgt hij het toch voor zijn kiezen. Hoe kan hij nou die opstelling doen, waarom zit van Persie er nog in, dat was echt geen buitenspel (zal je mij niet horen zeggen hoor want ik weet echt niet wat dat is)waar blijft Huntelaar, he? Krul erin en ga zo maar door. Maar inderdaad is het zo als men nu zegt; elke wissel was een gouden wissel! Ja die Louis van Gaal die heeft het goed begrepen. Wat een team zet hij daar neer, keer op keer op het veld en keer op keer gaan we door. Tijdens interviews laat hij zich niet kennen en van zijn gezicht kan je zelden wat aflezen. Ik vind het een fascinerende man die heel goed weet wat hij doet, van te voren zijn zaken heeft uitgedacht en niet twijfelt. Hij heeft maar 1 doel en dat is winnen en daar gaat hij voor! En nu zitten we dan in de halve finale en zitten we met z'n allen morgen om 22.00 uur weer voor de t.v. en leven we mee! Ik kijk al uit naar de donderdagochtend; naar de geluiden uit de personeelskamer, naar het samen gevoel of we nu winnen of verliezen; het is er.

Ook bij ons is de oranje koorts toegeslagen. Ons huis kleurt oranje en ons "Thuis" heeft ook de nodige slinger en hamsters hangen. We doen mee met de oranje gekte en zitten ook voor de buis. Nee, niet elke wedstrijd wordt hier gevolgd maar het is toch voornamelijk voetbal wat regeert op de tv en regelmatig is het ook het onderwerp van gesprek.

Eergisteren schreef ik over "alle ballen verzamelen" en gisterenavond eenmaal in bed bedacht ik het leven is ook net een voetbalwedstrijd. We willen zo graag het beste voor ons kinderen, voor ons zelf, voor ons gezin. We willen zo graag scoren, we willen het zo graag samen doen en die bal in controle hebben. We rennen van hort naar haar maar helaas komt het ook genoeg voor dat we een overtreding maken en door een ander of onszelf een gele of rode kaart toebedeeld krijgen. Zolang het gele en/of rode kaarten zijn ten aanzien van mijzelf kan ik ze goed incasseren maar o wee als het mijn kinderen betreft.

Moeilijke momenten waarin je geconfronteerd wordt als moeder dat je vindt dat je faalt of dat de ander door datgene wat hij zegt en/of doet je het gevoel geeft dat je het niet goed doet of anders moet doen. Moeilijke en pijnlijke momenten waarop je moederhart breekt en huilt van binnen. Momenten waarop je keer op keer opkomt voor je kind en vindt dat je zijn belangen moet behartigen. Momenten waarop je iemand wel door elkaar zou willen schudden en zou willen schreeuwen 'begrijp het dan!', momenten waarin je maar mee praat en knikt om niet weer in de verdediging te hoeven gaan. Momenten die je zo moedeloos maken en momenten waarop je de tijd even zou willen terug draaien om dat ene moment te voorkomen, anders te doen of over te slaan.

Maar gelukkig zijn er ook een heleboel juich momenten. De momenten dat de bal bijna in het doel ligt, maar vooral de momenten dat er gescoord wordt en mijn trots die ik voel gedeeld wordt door anderen. En als ik dan de nabeschouwing over ons gezinsleven doet dan voel ik alleen maar TROTS. Trots op dat wat we samen bereikt hebben. Trots op onze prachtige zonen. Trots op Timo als ik maandag naar zijn musical mag kijken. Trots hoe Timo zorgt voor zijn kleine broer. Trots op Luan hoe hij zich ontwikkelt heeft. Trots op Luan hoe hij keer op keer elke week maar weer zijn programma van therapieën doorloopt. Trots, blij en dankbaar dat wij samen 1 mogen zijn en keer op keer de voetbalwedstrijd van ons leven mogen spelen.

Een drukke dag

Vandaag had Luan een druk programma. Hij startte bij de kapper om zijn lange lokken korter te maken. Een heerlijk kort koppie heeft nu weer! Daarna zijn we doorgereden naar de kindertandarts waar hij een oefensessie had voor aankomend tandartsenbezoek. Zijn tand gaat dan gevuld worden en vandaag mocht hij wennen aan alle apparatuur en geluidjes. Ook dit heeft deze kanjer prima doorstaan en als beloning mocht hij met een muntje wat halen uit de muntenautomaat. Een mooie ring was het resultaat die hij zelf wilde houden.

Eenmaal bij school bleef de ring wel in de auto want "anders lachen de kindjes mij uit, mama!" En dat speelt al als je in de kleuterklas zit!

Op school een prima dagje gehad op zijn duikeling tijdens het buitenspelen na. Hij was zo enthousiast en rende, zonder helm, naar buiten met als gevolg nu twee kapotte knieën. De een was net bijna over maar ligt nu helemaal open en op de andere knie zit een gemene schram plek. Hij had eventjes gehuild en bij het ophalen zag ik dat hij het er moeilijk mee had. Een dikke knuf deed hem goed. Eenmaal in de auto viel hij al snel in slaap en tukte zo een klein half uurtje. Altijd lekker om zo weer even energie op te doen.

Rond 15.00 uur werden we verwacht in het LUMC voor een gehoortest en om 15.40 uur bij de KNO arts voor de uitslag. Tussendoor vermaakte we ons prima in het restaurant en genoot hij van een saucijzenbroodje en een kop thee. En dat was ook maar goed want we hebben lang moeten wachten voordat we aan de beurt waren.

Gelukkig viel de uitslag bij de KNO arts mee en mogen we over een half jaar terug komen. Het is nog niet optimaal maar niet zo slecht dat zijn spraak- en taalontwikkeling in gevaar komt. Gelukkig maar en nu maar hopen dat het gehoor steeds beter wordt. Mochten we blijven twijfelen of het idee hebben dat het slechter wordt dan mogen we altijd tussendoor bellen. Altijd fijn om te weten.

Op de terugweg had je het hoognodige te kletsen en zo ook tijdens het boodschappen doen. Heerlijk als dat mondje van jou niet stil staat. Eenmaal thuis heb je even lekker op de bank met je tablet gezeten en gekeken naar paw patrol. Ook 1 van je favoriete filmpjes over een hondje en de brandweer. Van het eten smulde je vooral van de "zoet-zure saus die van een Chinees is gemaakt!"

Aan het eind van de maaltijd hebben we je pleisters verwijders en de wonden schoon gemaakt. Eenmaal boven kwam het verdriet eruit en had je veel pijn. Ik heb je lekker verwend, geknuffeld, getroost en daarna ben je heerlijk gaan slapen. Tot morgen grote kanjer!



Tussendoor even genieten!

De uitslag





 



Alle ballen verzamelen

Al zittend onder de veranda met uitzicht op de camping schrijf ik dit blog. Heerlijk om weer mijn gedachten op papier te kunnen zitten. Door een goeie balans te zoeken tussen te veel en nauwelijks mijn schouder te belasten kan ik weer een eind komen met schrijven achter de laptop. Al moet ik zeggen dat dit in het weekend mij beter afgaat dan door de weeks na mijn werk. Dan is hij eigenlijk al overbelast, maar ik heb me voorgenomen dan gewoon alleen foto’s te posten; net zoals ik op mijn facebook pagina doe. Ik weet dat ik een aantal trouwe lezers heb, die geen faccebook hebben……..

"Lieve papa, 

Wij houden van jou!"

Vaderdag 2014!

De laatste 1,5 week voor de kinderen is aangebroken. Ja 1,5 week want ze zijn twee dagen eerder vrij ivm een verhuizing van de andere locatie naar de school van onze kids. Als ik terug kijk op het afgelopen jaar is het jaar omgevlogen. De weken vlogen voorbij als een geoliede machine die zijn werk goed aflevert. Mijn schouder bracht wel wat roet in deze geoliede machine maar nu na 10 weken hebben we ook hier weer onze draai in gevonden.

Die laatste weken voordat de vakantie start is altijd stressen. De laatste activiteiten die nog even tussendoor komen, Avond4daagse, voor Luan nog wat doktersbezoeken in het ziekenhuis, drukte op het werk, evaluatiegesprekken met school, cito uitslag bespreken op school, rapportgesprekken van school, evaluatiegesprekken in het Revalidatiecentrum en dan voor Timo kamp en musical. Een hoop ballen om in de lucht te houden waarbij het humeur niet altijd bij alle partijen op de juiste manier aanwezig was. Maar keer op keer kwamen we er weer uit. En ook deze keer weer steeds de beloften aan mijzelf dat ik het volgend jaar rond deze tijd toch echt anders gaat doen.

Trots op zijn medaille!

En Timo ook trots maar die had het te druk voor de foto:)

Timo’s kamp zit er op en de afgelopen twee dagen krijgen we steeds meer verhalen te horen. Van de juffen en meester hebben we gehoord dat hij genoten heeft en zij van hem! Altijd prettig om te horen, maar nog prettiger om de ogen van Timo te zien stralen als hij vertelt over zijn avonturen. Heerlijk om te zien en te horen hoe hij genoten heeft!

Zo ook gisterenavond van de voetbal. Samen met de dochter van de boer naar Kootwijkerbroek gefietst en papa sloot daar later aan. In de buitenlucht op groot scherm de spannende wedstrijd Nederland – Costa Rica gekeken. En o wat was het een spannende wedstrijd en wat heeft Nederland er voor gevochten. Uiteindelijk kwam het uit op de penalty’s en won Nederland met 4 – 3. Tot op je onderbroek nat kwam je samen met papa thuis want onderweg hadden jullie een flinke bui gehad. Maar wat heb je genoten. Vanochtend werd je pas om 11.00 uur wakker en heb je dus heerlijke slaapuurtjes gemaakt en ben je fit voor de week die komen gaat. Woensdag voetbal kijken, donderdag musical en vrijdag musical. Kortom weer genoeg spannende dingen deze week.

De eerste winde is een feit!

Ook Luan had beet maar geen vis...............

Voetbal kijken en ondertussen stiekies doen.

Onze kleine doerak gaat ook maar door met ontwikkelen. Wat is hij gegroeid dit laatste jaar. Zijn spraak- en taalontwikkeling vraagt de nodige aandacht maar het is een volhouder. Hij geeft niet snel op en desnoods tekent hij in de lucht met zijn vingertjes wat hij bedoelt. In het najaar zal hij weer getest gaan worden en ondertussen oefenen we hard met hem, maar ook weer niet te veel. We vinden het naast zijn drukken programma in het revalidatie centrum (1x zwemmen, 1x fysio en 1x logo) ook belangrijk dat hij kind kan zijn, lekker kan spelen met en bij andere kinderen. En daarbij zorgen dat hij niet overbelast raakt. Voor de zomer staat nog op het programma de tandarts en het ziekenhuis. Bij de tandarts gaat hij morgenochtend eerst droog oefenen en over twee weken gaat hij dan voor een behandeling om 1 van zijn tandjes waar een gaatje in zit te behandelen. In het ziekenhuis wordt zijn gehoor nogmaals getest omdat hij de vorige keer net op het randje zit. Wij ervaren, wat zijn gehoor betreft, eigenlijk geen verbetering na zijn buisjes en hebben het idee dat hij niet voldoende hoort. De test zal het uitwijzen en ik verwacht dat we nog regelmatig bij de KNO arts langs zullen gaan. Het is best belangrijk dat hij goed hoort voor zijn spraak- en taalontwikkeling. Niet iets om geen aandacht voor te hebben.

Grote broer leest kleine broer voor; proefslapen in de tent!

Kijk ik fiets!

En bij mooi weer een plons in het zwembad van de boer en boerin.

En ja dan loop ik zelf nog met kalkafzetting in mijn schouders. Zoals ik schreef is week 10 reeds voorbij. De ontsteking is inmiddels wel weer weg en ik heb gelukkig wel meer beweeglijkheid maar de pijn is nog aanwezig en de bewegingen die ik kan maken zijn beperkt. Bij te veel gebruik merk ik het ’s avonds meteen en ook elke ochtend wordt ik met pijn wakker. Gelukkig mag ik as woensdag weer naar de orthopeed en ben benieuwd wat we hier aan gaan doen. De rest van mijn leven hiermee lopen dat wil ik in ieder geval niet.

De man des huizes is gelukkig gezond maar maakt naast zijn vele uren op het werk ook vele uren in het huishouden. Maar wat doet hij dat goed en wat ben ik trots op hem! Hij houdt zijn ballen in ieder geval hoog in de lucht en het lukt hem aardig goed om deze in de lucht te houden. Bij mij echter vliegt er her en der nog weleens op de grond met alle frustraties van dien. En ja soms zijn er ballen zelfs even zoek met alle gevolgen van dien.

Want ja, voor mij als controle freak is het best lastig als je een aantal zaken nu aan een ander over moet laten. En echt het zijn maar simpele dingen want denk aan hoe je een onderbroek opvouwt, de was ophangt, kamers opruimt, etc. etc. Zaken die nu vooral Lo doet en ik moet laten. En ja je denkt waarschijnlijk nu waar maak je je druk om en oke het druk maken is al stukken minder dan een aantal weken geleden maar toch……….

Nog 1,5 week en dan kunnen de kids gaan genieten, kan ik een aantal ballen loslaten en kunnen we als gezin gaan aftellen naar onze zomervakantie; twee weken naar Frankrijk en 1,5 week naar de boer en boerin. Heerlijk wat zie ik hier naar uit. Effe er lekker tussen uit als gezin, geen verplichtingen, gewoon met elkaar! Tuurlijk zitten we elk weekend op de camping maar denk dan niet dat er geen telefoon aan staat, geen mail gelezen wordt, er niet gebeld wordt voor advies. Dat gaat gewoon door alleen het voordeel is dat we niet naar ons werk kunnen rijden. We zitten inderdaad elk weekend in een soort van vakantie stand maar straks mogen we dat 3,5 week lang! Heerlijk vooral omdat ik dan, eenmaal in de auto, een boel ballen kan laten vallen voor even. Maar voor nu is mijn motto nog even ”Alle ballen verzamelen!”

Kamp 2014!