Het medische circuit van 5 jaar:
Toen onze Timo 2,5 jaar was wilden we graag weer zwanger worden. Je wist maar nooit hoe lang het zou duren dus was het een mooi moment om de condooms weer op te bergen. Na een jaar oefenen echter waren we nog steeds niet zwanger, wat toch echt wel wat frustraties opleverde. We, althans ik ging alleen, besloten dan ook naar de dokter te gaan. Hier heb ik me extra zielig gedragen want ik wilde niet naar huis gestuurd worden met ga nog maar eens proberen en kom over 3 maanden maar terug. Gelukkig, ach ja moet je het zo eigenlijk wel noemen, mochten we naar de gynaecoloog (februari 2006). Hier werden we beiden uitgebreid onderzocht. Lo mocht zijn sperma inleveren en ik kreeg een inwendig onderzoek en echo. Uiteindelijk bleek ons beiden niks te mankeren en kreeg ik hormonen voorgeschreven om in te nemen. Deze stimuleerde mijn eisprong en hopelijk zo ook een zwangerschap uiteindelijk. Na 6 maanden slikken leverde dit ook niks op en gingen we over op de iui pogingen (december 2006). Maar eerst nog kreeg ik een kijkoperatie (laparoscopie met chromopertubatie) om te kijken of alles oké was daar binnen. Gelukkig was dit zo; en werd er wederom geen medische oorzaak gevonden om niet zwanger te kunnen worden.
Ook de iui pogingen zette geen zoden aan de dijk en na 5 pogingen mocht ik van de gynaecoloog starten met ivf. Ik wilde dit echter niet in hetzelfde ziekenhuis maar in met Medisch Centrum Kinderwens in Leiderdorp. Ik had hier goeie verhalen over gehoord en was het zat om te zitten in de wachtkamer met allemaal zwangere terwijl het bij maar niet wilde lukken. Dit was gelukkig akkoord en daar kwamen we dan ook uiteindelijk terecht. De eerste keer (4-12-2007)werden we wederom weer uitgebreid onderzocht en uiteindelijk kregen we het telefoontje dat we mochten gaat starten. Heel spannend allemaal. Ik maar hormonen spuiten en om de zoveel tijd naar Leiderdorp voor een inwendige echo om te kijken of alles groeide naar wens. Op het moment dat de eitjes zover waren mocht ik een flinke hormonen spuit zetten en konden we 1,5 dag later terecht voor het aanprikken van de eitjes. De eerste keer was dit uiteraard zeer spannend allemaal en ook best pijnlijk. Maar ja je wist waar je het voor deed dus ik hield mijzelf groot. Een aantal dagen later werden we opgebeld met de mededeling dat er een x aantal eitjes zich hadden ontpopt en konden we een afspraak maken voor de terugplaatsing. Ook dit was weer zeer spannend en met hartkloppingen gingen we weer op weg. In de behandelkamer hoorde we dat de kwaliteit niet je van het was, maar dat eentje wel de moeite waard was om terug te plaatsen. De rest kon niet ingevroren worden want er was sprake van fragmentatie. Ach het maakte ons niks uit wat deze ene die teruggeplaatst zou worden zou het gaan worden toch! Meer hadden we niet nodig. Althans dat dachten we toen. Zo’n 7 dagen later werd ik ongesteld en viel onze dromen in duigen. Verdrietig was ik, maar ik hielde mij toch ook wel groot. Ik zorgde ervoor dat ik niet geheel instortte want daar had niemand wat aan. Mijn motto was tijdens dit hele proces vanaf het begin ik wil niet dat mijn leven hierdoor wordt beïnvloedt. Ik wil ook nog kunnen genieten van al het andere en onze mooi zoon die we al wel hebben!! Mijn motto hield mij op de been tijdens alle teleurstellingen want die kregen we nog genoeg te verwerken. In totaal nog 3 ivf behandelingen gehad waarvan 2 volledig en 1 voortijdig gestopt vanwege een over stimulatie. Ja dat laatste kon ook nog. Nooit van gehoord maar dan lig je daar met je benen wijd. Degene die de echo maakte had zoiets van ik vertrouw het niet en ik roep even iemand erbij. Lig jij daar nog te wachten en ziet alleen een echo met schitterende eitjes en heel veel in beeld. Jij denkt dat ziet er goed uit, maar ja de arts dacht daar anders over. Er ontstond gelijk een soort panieksituatie. Ik moest bloed laten prikken en direct thuis rust houden. Verder ’s avonds opbellen om te horen of we door mochten met de ivf of niet. Ik snapte er helemaal niks van en liet het allemaal maar over mij heenkomen. ’s Avonds drong het pas echt tot me door toen zij mij belde en mij vertelde dat we niet verder mochten. Dat er sprake was van een ernstige over stimulatie en ik echt de komende dagen zeer rustig aan moest doen. Veel moest drinken en direct aan de bel moest trekken als ik me niet lekker voelde, koorts kreeg of misselijk werd. Wat was ik boos en verdrietig toen ik de telefoon ophing. Ik heb toen echt alles bij elkaar gejankt en geschreeuwd. Ik voelde mij heel erg zielig en begreep absoluut niet waarom mij dit moest overkomen en niet iemand anders! Ik had al zoveel pijn en verdriet moeten verwerken.
Data terugplaatsingen:
1 10022008 1 embryo teruggeplaatst (totaal 5 bevruchte eitjes). Natuurlijk teleurgesteld dat het niet gelukt is, maar anderzijds had ik me behoed hiervoor en op voorbereid. Want ja wie verwacht nou dat je na de eerste keer zwanger bent?
2 april 2008 over stimulatie. Nog nooit van gehoord maar wat was ik boos en verdrietig!!!
3 12122008 2 embryo’s teruggeplaatst (totaal 7 bevruchte eitjes). Als de dag van gisteren weet ik nog de pijn en het verdriet wat ik had toen ik op kerstavond ongesteld was geworden. Ik begreep het niet. Ik zat daar in de kerk waar we kerstfeest vierden; de geboorte van Jezus. Wat was dit pijnlijk en verdrietig. Het koste me dan ook veel energie en kracht om mezelf tijdens de kerstdienst groot te houden en niet in huilen uit te barsten. Het was feest omdat Jezus was geboren maar ik was intens verdrietig omdat een ivf poging wederom niet gelukt was! Wat kan het leven toch tegenstrijdig zijn en wat worstel ik toch met de WAAROM vraag op dat moment!
4 17042009 2 embryo’s teruggeplaatst (totaal 9 bevruchte eitjes). Op de dag dat ik een test mag doen is het 30 april. Mijn schoonmoeder is op visite op de camping in Stroe en als ze weggaat doe ik snel een test. Helaas is hij negatief. Ik begrijp er niks van maar als ik even later naar de wc gaat, ben ik ongesteld?! Wat is het leven toch oneerlijk en waarom ben ik niet eerder ongesteld worden maar pas op de dag dat ik een test mag doen?? Vragen en nog eens vragen roept het op.
Uiteindelijk na de 3e mislukte ivf behandeling was ik er helemaal klaar mee! Ik wilde niet meer het medische circuit in, al die pijn lijden voor niks. Ik wilde het afsluiten en hoopte maar op een natuurlijke zwangerschap. Hopen hierop doen we nog steeds maar uiteindelijk hebben we vorig jaar april 2010 wel besloten om ons als adoptie ouders in te gaan schrijven. Op het moment dat de brief de post opging naar SAV, kwam er weer een nieuwe periode van wachten eraan. Ik had vrede met het feit dat ik het medische circus niet meer in wilde, maar het feit dat je niet zwanger kan worden is iets dat je niet kan afsluiten. Het is geen boek wat je dicht doet en klaar is. De wens, het verlangen blijft en daarmee ook de pijn van het niet lukken!
25 november 2010 kregen we een brief van de Stichting Adoptievoorziening of we open stonden voor een bijeenkomst in mei t/m juli 2011. Wij waren hier blij verrast mee en reageerde uiteraard positief. Dit ging allemaal sneller dan we verwacht hadden. 23 December 2011 kregen we een brief met de vraag of we wilden instromen in de voorlichtingsbijeenkomsten van februari t/m april 2011. Natuurlijk wilden we dit en lieten dat dan ook snel weten. 30 December 2010 kregen we het handboek en een boek over de procedure. Iedere bijeenkomst moesten we gedeelten hieruit lezen. Het aftellen naar de eerste bijeenkomst kon beginnen en dit betekende ook dat we onze ouders en naaste vrienden zouden gaan inlichten over onze plannen!
Het grote nieuws:
9 januari 2011 kwamen de ouders van Lo zoals gewoonlijk een bakkie doen bij ons. Tijdens de koffie vertelde Lo van onze plannen. De moeder van Lo reageerde zeer enthousiast en blij. Bij de vader van Lo duurde dat eventjes maar ook zijn reactie was zeer positief. Opgelucht haalde ik adem want op de een of andere manier is het toch belangrijk dat de reactie van je (schoon)ouders positief is. Die middag zouden mijn ouders langs komen en al wandelend over het strand heb ik het hun verteld. Ook zij reageerde enthousiast maar hadden wel de nodige vragen en zorgen. Begrijpelijk maar ik was blij want de eerste reacties waren positief! Zondag 15 januari vertelde ik mijn zus van de plannen. Ook deze reactie was positief en precies zoals ik hem verwacht had. De reacties van onze naaste vrienden waren warm en positief. Kortom we waren er klaar voor!! Kom maar op met die voorlichtingsbijeenkomsten!! Ik kroop het internet op en ging op zoek naar boeken over adoptie. Ik besloot er met 2 te beginnen al had ik wel alles willen kopen wat ik tegen kwam over adoptie. Wat een spannende tijd gaan we tegemoet maar wat zijn we er klaar voor en wat willen we dit graag!
