Adoptiegedichten

De reis
Hoeveel stappen moet ik zetten?
Hoeveel wegen nog te gaan?
Ik heb er al zoveel gelopen,
maar ben er nog zo ver vandaan.

Het voelt als een oneindige reis.
Als een klimtocht naar de top.
Eenmaal boven zie ik meer bergen.
Houdt deze reis dan echt nooit op?

Er zal vast een dag komen,
waarop ik dit begrijpen zal.
En tot die tijd klim ik verder,
verder omhoog, weg uit dit dal.

En ik weet dat elke stap
mij dichter brengt bij jou.
Elke dag is er weer eentje
minder in de kou.

Als ik roep zou jij me horen?
Die verre echo uit dat dal?
Van je mama die naar jou op weg is.
Of voel je dat al?

Ons wereldkindje
Je groeit op een plaatsje heel apart.
Niet onder, maar wel in ons hart.
En geboren wordt jij in onze gedachten.
Ons wereldkindje waar wij op wachten.

Wachten
Wachten op het onbekende, op het onbeminde.
Wachten op het mooiste van de wereld.
Geduld, het ergste woord.
Maar dat geduld wordt met iets moois beloond.
Een wereld van verschil tussen jou en mij,
maar liefde is het woord van ons allebei.
Laat mij jou voelen, laat mij jou proeven.
Ik geef aan jou al mijn liefde,
in ruil voor een lach.
Ik wacht op die dag...

Bijzonder kind
Als de maan kon zien en de sterren konden luisteren.
Als de zon kon praten en de wind kon fluisteren.
De wind zou dan fluisteren, wat de sterren konden horen.
Dat de zon had verteld, dat de maan je heeft zien geboren.
Zon of maan, sterren of wind,
voor ons ben je een heel bijzonder kind.

Lief kindje
Het wachten op jou duurt heel lang.
En soms ben ik een beetje bang,
dat je nooit bij ons zal komen.
Terwijl je er tegelijkertijd al zo lang bent,
in mijn gedachten en mijn dromen.
En tot het moment dat ik je in mijn armen houden mag,
droom ik je hopelijk telkens iets meer tot werkelijkheid, iedere dag.

Wachten
Weken, maanden, jaren.
Wachten...
Denken, dromen, staren.
Wachten duurt lang - zeggen ze.
Wachten is moeilijk - dachten we.
Maar nee, het valt wel mee.
Wachten wordt verwachten.
Ergens in je achterhoofd,
zwanger van gedachten zijn.
Wachten...
Wachten worden gedachten.
Wachten wordt weten,
weten dat je komt.
Groeien in mijn hart,
vlinders in mijn buik.

In verwachting
In blijde verwachting en toch ook weer niet.
Er is dan ook niemand die iets aan me ziet.
Maar ook ik heb mijn angsten en dromen,
over het kindje dat bij ons zal komen.
Ik kijk vol verwachting en spanning uit,
naar het moment dat ik ons adoptiekindje in mijn armen sluit.

Kind van de wolken
Kind van de wolken,
uit een ander land.
Op zoek naar geluk,
op zoek naar een hand.

Kind van ons verlangen,
zolang op jou gewacht.
Zo vaak van jou gedroomd,
Zo vaak aan je gedacht.

In ons hart
We zetten je in de schommel,
we duwen je hard.
Je vliegt steeds hoger en hoger,
en je schaterlacht.

Maar die schommel is nu nog leeg...

We voelen je hangen aan onze handen.
Je slingert tussen ons in.
Van voor naar achter,
vol goeie zin.

Maar onze handen zijn nu nog leeg...

We horen je rennen door het huis,
hardop tellend tot tien.
Je verstopt je achter de bank,
wie niet weg is, is gezien.

Maar ons huis is nu nog leeg...

We zien je liggen in je bed.
Je ogen zijn dicht.
Dromend over mooie dingen,
met een glimlach op je gezicht.

Maar het bed is nu nog leeg...


We voelen je in ons hart.
Je bent al in ons leven.
In gedachten ben je er gewoon.
We moeten nog wachten, misschien nog lang misschien nog even.

Maar ons hart is nu al vol van jou...

WACHTENWeken, maanden, jarenWACHTENDenken, dromen, starenWACHTEN duurt lang..... zeggen zeWACHTEN is moeilijk ... dachten weMaar nee, het valt wel meeWACHTEN word verwachtenErgens in je achterhoofdZwanger van gedachten zijnWACHTENWACHTENWoorden, gedachtenWACHTEN Wordt wetenWetend dat jullie komenGroeiend in ons hartVlinders in mijn buik.
De Adoptiedriehoek Wie weet zag ze je met weemoed gaangeen plaats in haar bestaan.Wie weet ooit met hoeveel smart,met hoeveel pijn ze in haar hartvan jou toen afstand heeft gedaan......
Kom, ons kind mag je nu zijn,al is jou leven nu nog zo kleinEen toekomst een nieuw leven,dat willen wij jou geven.Ons hart en huis zijn ook voor jou,LIEFDE maakt een prachtig mens van jou.........

Onze kindjes van ver
Ergens in Hongarije, voor jullie zo heel gewoon,ben je wellicht de dochter, misschien ook wel die zoon.Die geboren wordt uit liefde, wat niet zo heeft mogen zijn,wordt een vondeling of afgestaan, met heel veel verdriet en pijn.
Misschien nooit wetende wie jullie het leven heeft geschonken,wel welkom, maar niet mogelijk, voorgoed in het niets gezonken.Jullie moeder heeft jullie gedragen, 9 maanden lang,en nu staan jullie er alleen voor, mijn god, wat zijn jullie bang !!
Belandt in een vreemd bedje, alles ruikt zo anders daar,nooit krijgen jullie een knuffel, of een aai door je haar.'s Nachts roepen jullie om je moeder maar er komt niemand aan,verdrietig gaan jullie slapen, met op je wang een traan.
Ergens in een land, voor jullie zo heel erg vreemd,zijn 2 mensen bezig voor een gezin welgemeend.Ze verlangen naar 3 koppies, kreten in hun huis,en willen voor 3 kindjes, zo graag een veilig thuis.
Het leven kruist de wegen, de rode draad is daar,voor jullie wacht een toekomst, jullie kamertjes zijn bijna klaar !!Omarm in alle liefde, beschutting voor altijd.Zullen wij jullie laten weten, we willen jullie nooit meer kwijt.
Kom nu uit jullie bedjes en rijk jullie armpjes omhoog,schenk jullie allermooiste lach en wrijf jullie traantjes droog.Vandaag begint jullie nieuwe leven,die wij jullie als jullie MAMA en PAPA mogen geven !!


De lange weg…….
Heel veel bloemen, heel veel bomen, staan er langs die lange weg. Die weg waar ooit een eind aan zal komen, als we hem helemaal hebben afgelegd.Onderweg komen we veel tegen, dorre bloemen en bomen die kaal zijn. Hagel, onweer, wind en regen, dagen zonder zonneschijn. Deze dagen zijn koud en kil,deze dagen blijf je staan.Een paar dagen sta je stil, om daarna weer verder te gaan. Dan komt er een dag met een goed bericht, en doe je weer wat stapjes vooruit. Dan bloeien de bloemen en is er zonlicht,hoera, weer een stap dichter bij je spruit! Soms lijkt die weg oneindig lang, met ontelbaar hoge bomen. Soms ben je een beetje bang, dat aan die weg geen eind zal komen. Maar bij iedere stap die je doet, ik denk dat iedereen dat ondervindt,Iedere stap geeft je weer moed,om door te lopen...op weg naar je kind.