Het leven is net een voetbalwedstrijd

Al enige weken is Nederland in de ban van de WK voetbal! De oranje koorts is toegeslagen en we zitten nu zelfs al in de halve finale. De reclame die je al lang voor het WK zag, klopt als een bus. Op de een of andere manier bindt WK voetbal mensen met elkaar. Bijna elke ochtend klinken vrolijke klanken uit de personeelskamer, is het onderwerp voetbal en vooral als Nederland gespeeld heeft, volgt er een uitgebreide nabeschouwing ook al is het drie dagen later! Er wordt gelachen, vooral veel gelachen, er wordt gemopperd op de scheids, op de wissels maar vooral voelen we ons 1! Deze oranje koorts bindt mensen en we zitten gezamenlijk morgenavond weer voor de tv. De app van mijn werk staat die avond niet stil en ook al keek ik zaterdagavond alleen naar de wedstrijd door de app had ik het gevoel toch niet alleen te zijn! Bijzonder hoe dat toch werkt dat samen gevoel.

Maar o wat hebben we als Nederland vooraf gemopperd en hadden we er maar weinig vertrouwen in. Volgens sommige zouden we na de eerste poule er al uitliggen, maar nee hoor we gingen door. En keer op keer was er weer die twijfel maar daarna die blijdschap! En ja dan die Louis van Gaal. Wat krijgt hij het toch voor zijn kiezen. Hoe kan hij nou die opstelling doen, waarom zit van Persie er nog in, dat was echt geen buitenspel (zal je mij niet horen zeggen hoor want ik weet echt niet wat dat is)waar blijft Huntelaar, he? Krul erin en ga zo maar door. Maar inderdaad is het zo als men nu zegt; elke wissel was een gouden wissel! Ja die Louis van Gaal die heeft het goed begrepen. Wat een team zet hij daar neer, keer op keer op het veld en keer op keer gaan we door. Tijdens interviews laat hij zich niet kennen en van zijn gezicht kan je zelden wat aflezen. Ik vind het een fascinerende man die heel goed weet wat hij doet, van te voren zijn zaken heeft uitgedacht en niet twijfelt. Hij heeft maar 1 doel en dat is winnen en daar gaat hij voor! En nu zitten we dan in de halve finale en zitten we met z'n allen morgen om 22.00 uur weer voor de t.v. en leven we mee! Ik kijk al uit naar de donderdagochtend; naar de geluiden uit de personeelskamer, naar het samen gevoel of we nu winnen of verliezen; het is er.

Ook bij ons is de oranje koorts toegeslagen. Ons huis kleurt oranje en ons "Thuis" heeft ook de nodige slinger en hamsters hangen. We doen mee met de oranje gekte en zitten ook voor de buis. Nee, niet elke wedstrijd wordt hier gevolgd maar het is toch voornamelijk voetbal wat regeert op de tv en regelmatig is het ook het onderwerp van gesprek.

Eergisteren schreef ik over "alle ballen verzamelen" en gisterenavond eenmaal in bed bedacht ik het leven is ook net een voetbalwedstrijd. We willen zo graag het beste voor ons kinderen, voor ons zelf, voor ons gezin. We willen zo graag scoren, we willen het zo graag samen doen en die bal in controle hebben. We rennen van hort naar haar maar helaas komt het ook genoeg voor dat we een overtreding maken en door een ander of onszelf een gele of rode kaart toebedeeld krijgen. Zolang het gele en/of rode kaarten zijn ten aanzien van mijzelf kan ik ze goed incasseren maar o wee als het mijn kinderen betreft.

Moeilijke momenten waarin je geconfronteerd wordt als moeder dat je vindt dat je faalt of dat de ander door datgene wat hij zegt en/of doet je het gevoel geeft dat je het niet goed doet of anders moet doen. Moeilijke en pijnlijke momenten waarop je moederhart breekt en huilt van binnen. Momenten waarop je keer op keer opkomt voor je kind en vindt dat je zijn belangen moet behartigen. Momenten waarop je iemand wel door elkaar zou willen schudden en zou willen schreeuwen 'begrijp het dan!', momenten waarin je maar mee praat en knikt om niet weer in de verdediging te hoeven gaan. Momenten die je zo moedeloos maken en momenten waarop je de tijd even zou willen terug draaien om dat ene moment te voorkomen, anders te doen of over te slaan.

Maar gelukkig zijn er ook een heleboel juich momenten. De momenten dat de bal bijna in het doel ligt, maar vooral de momenten dat er gescoord wordt en mijn trots die ik voel gedeeld wordt door anderen. En als ik dan de nabeschouwing over ons gezinsleven doet dan voel ik alleen maar TROTS. Trots op dat wat we samen bereikt hebben. Trots op onze prachtige zonen. Trots op Timo als ik maandag naar zijn musical mag kijken. Trots hoe Timo zorgt voor zijn kleine broer. Trots op Luan hoe hij zich ontwikkelt heeft. Trots op Luan hoe hij keer op keer elke week maar weer zijn programma van therapieën doorloopt. Trots, blij en dankbaar dat wij samen 1 mogen zijn en keer op keer de voetbalwedstrijd van ons leven mogen spelen.