Start in het ziekenhuis

De ochtend verliep zeer soepen tot iets voor achten. Zelfs Luan pakte het goed op dat hij in plaats van in de ochtend nu in de avond gaat douchen (dit ivm het buiten spelen en hij erg zweet met zijn helm op. Regelmatig, zeker als de zon schijnt, komt hij met natte haartjes uit school). Met hulp kleedde hij zichzelf aan en was hij trots op wat hij zelf gedaan had. Ook beneden ging het ontbijt bij een ieder vlotjes naar binnen en ondanks dat we de wekker zelfs later gezet hadden, gingen we rond 5 voor 8 naar boven om tanden te poetsen. Iets te enthousiast ruimde jij nog iets op in je kamer en daar gleed je onderuit en viel je hard neer op de grond. Dit keer naast een zere heup en knie ook een zere rechter pols. En op de pols zag ik ook een bultje ontstaan. Snel een koude lap erop en onze kleine kanjer getroost. Met zalf ingesmeerd daarna en snel tanden gepoetst. Toen papa terug was hem ook alten kijken en we dachten hetzelfde. Toch maar even langs de dokter.

Snel schakelen en de huisarts gebeld voor een afspraak. Gelukkig konden we daar snel terecht en nadat we Timo naar school hadden gebracht en school gebeld hadden dat Luan later kwamen, togen we richting huisarts.

Daar mochten we gelijk door na de behandelkamer en kwam onze eigen huisarts polshoogte nemen. Ook zij vertrouwde het niet helemaal (is ook lastig te beoordelen omdat het zijn rechterhand is die een behoorlijke kromstand heeft) en stuurde ons door voor een foto. We mochten door naar het LUMC omdat Luan daar bekend is als patient. Ik nam de gewone ingang maar had me mogen melden bij de EHBO. Gelukkig liep de aardige info mevrouw met mij mee en kwamen we binnendoor er ook. Eerst melden bij de balie en dan kan het wachten beginnen. Gelukkig had ik mijn Ipad bij mij en vermaakte Luan zich daar prima op en kon ik op mijn telefoon mijn werkmailtjes doorlopen.

Na een klein half uurtje waren we aan de beurt voor foto’s. In eerste instantie zouden het drie foto’s worden maar het werden er steeds meer van verschillende kanten. Na de foto’s mochten we weer terug naar de wachtruimte om te wachten op de uitslag. En ja wachten werd het! Na ongeveer een half uur werden we weer geroepen en kregen we te horen dat degene die de foto’s beoordeeld had toch zijn baas nog even wilde laten kijken maar die zat nog even in een bespreking. We mochten weer terug naar de wachtkamer om, je raadt het al, te wachten.

Heel attent kwam hij op een gegeven moment nog even melden dat ze ons echt niet vergeten waren en dat ze baas er bijna zou zijn om de foto’s te beoordelen. Nadat zijn baas uiteindelijk de foto’s bestudeerd hadden, waren ze tot de conclusie gekomen dat er geen breuk was en er sprake was van een zware kneuzing. Advies; goed in de gaten houden dat de pijn niet erger wordt. Gelukkig maar en na ruim twee uur konden we het ziekenhuis verlaten.

Een andere start van de dag dan ik in mijn hoofd had vandaag en nadat ik Luan naar school gebracht had, begon mijn eigen marathon op mijn werk. Althans dat had ik kunnen doen; die marathon lopen maar met vele tips in mijn achterhoofd ben ik vrij relaxed de eerste dag doorgekomen. Mijn mailtjes had ik immers al gescreend en de rest van de dag stond vol met afspraken dus ik had ook weinig keuze.

Aan het eind van de dag heb ik de mannen weer van school gehaald en zijn we richting het revalidatiecentrum gereden voor de zwemles. Deze keer een aangepaste zwemles om zijn handje te ontzien. We hoopte dat het bewegen in het water je goed zou doen. Maar ja na net vraag ik het mij af. Na de zwemles, waar je trouwens een hoop lol in had, zijn we naar huis gereden en hebben we gekookt en gegeten. Daarna was het de hoogste tijd om snel te gaan slapen. Je viel in bed al vrij snel in slaap maar na een half uurtje hoorde ik je huilen. Intens verdrietig klonk het en eenmaal boven bij mij op schoot was het hartverscheurend huilen. Dikke intense halen. Uiteindelijk bracht je snikkend uit dat je zo verdrietig was en alles pijn deed en je niet kon slapen. Mijn hart brak en stilletjes huilde ik van binnen met je mee. Na ruim een uur was je wat rustiger en nestelde je lekker in je bedje samen met je knuffel konijn (hier vroeg jezelf om)  die we aan je gegeven hebben toen we je voor het eerst in onze armen mochten sluiten. Uiteindelijk ben je in een diepe slaap gevallen.