Op Facebook plaatste 1 van mijn collega's onderstaande foto en ik kreeg meteen inspiratie voor een blog. Mist omdat het voor ons de afgelopen periode ook mist was; de toekomst was onzeker en het eindpunt was een klein beetje in zicht. In mijn hoofd is mijn blog al tig klaar geweest alleen de tijd om het op papier te zetten bleef uit. Nu eindelijk even de tijd gevonden.
Ik schreef in mijn vorig blog al dat de laatste weken van het schooljaar altijd druk zijn en het start bij de avond4daagse. Naast de beschreven artsen, therapeuten, tandarts en ziekenhuisbezoeken staat dit jaar ook de vraag centraal; gaat Luan over naar groep 4? Een vraag die de afgelopen maanden de nodige tijd, boosheid en energie gekost hebben.
Het startte allemaal voor de mei vakantie. Er waren extra toetsen afgenomen die de juffen nog voor de vakantie wilde bespreken. In dit gesprek werd uiteraard verteld hoe goed Luan het allemaal doet op school en wat een innemend kind het is. Daarna werden zijn resultaten besproken en met name op taal gebied blijft hij achter. Gelukkig werd hij op dat moment ook getest door de logopediste van het Revalidatie centrum en hoopten we snel de uitslag daarvan binnen te krijgen.
De vraag echter of hij naar groep 4 kon bleef uit en die heb ik dan ook maar zelf gesteld. Hier zijn grote twijfels over wat mij deed besluiten dat het dan zeer handig zou zijn als we op kort termijn, na de mei vakantie, een afspraak zouden hebben met alle betrokkenen rondom Luans onderwijs. Ik heb deze afspraak dan ook maar zelf georganiseerd. In dit gesprek werden de twijfels uitgesproken en nagedacht over wat dan wel. We kwamen uit bij een arrangement die ondersteuning kunnen geven op school (Auris). Ook de OAD zal wat xtra ondersteuning gaan geven op school. Heel fijn maar de tijd tot aan de zomervakantie is nog maar kort?! En welke kant gaan we op? Duizend en een vragen schoten door mijn hoofd.
De nodige vraagtekens riepen het gesprek bij ons op en we hielden de goede moed er maar in. In juni had ik een gesprek met de revalidatie arts die ons wees op de mogelijkheden bij de Thermiek. Ik ben gelijk die kant opgegaan en heb onze Luan daarin geschreven. De school kende ik vanuit mijn werk en het voelde goed dat dit een mogelijke optie zou worden voor Luan. Wat ons betreft was de keuze gemaakt! In de middag was er overleg (cvb) en zou hij gelijk besproken worden; althans dat vertelde de arts mij.
Uiteindelijk hadden we maandag 20 juni een gesprek bij de Thermiek. Ik ben benieuwd wat het ons gaat brengen. Nogmaals als hij daar welkom is dan is onze keuze gemaakt.
Woensdag15 juni hebben we een gesprek gehad met alle betrokkenen (juffen, meester die xtra lessen individueel doet met hem, de IB'er, OAD (Onderwijs advies dienst) en iemand vanuit Auris. Een gesprek waar ik niet veel wijzer van werd alleen dat mij duidelijk werd dat ze grote twijfels hadden bij Luan in groep 4. Ik kan het niet anders omschrijven en uiteraard is dit niet zo uitgesproken maar het voelde wel zo. Auris moet eerst alles onderzoeken en bespreken voordat ze kunnen aangeven wat ze Luan kunnen bieden. Nadat zij hun verhaal verteld hebben, heb ik uiteindelijk verteld dat we ook een gesprek hebben op de Thermiek. En dat deze school wat ons betreft het meest geschikt is voor Luan.
De eerste vraag was waarom ik dat nu pas vertelde?! Wij hebben aangegeven dat we hopen dat Luan daar terecht kan en dat ze hem daar de juiste ondersteuning kunnen geven die hij nodig heeft. De juiste balans tussen in- en ontspanning aanbrengen, zijn grenzen bewaken en daar waar nodig activiteiten aanpassen zodat hij mee kan doen en niet de uitzondering in de klas is. Ik gun hem zo de succeservaringen in zijn leven en dat hij een x de beste in de klas is!
Ook dit keer hebben we het gesprek over ons heen laten komen en we houden de goede moed er nog steeds in. Ondanks dat ik wel kan janken soms van verdriet als ik eraan denk dat we hem moeten gaan vertellen dat hij naar een andere school gaat. Hoe gaan we hem dat uitleggen? Hoe gaat hij dat snappen? En wat als er straks geen plek is en hij nog een jaar op deze school moet blijven; mijn hart breekt dan ook. Mede toen ik dezelfde avond de nieuwsbrief opende en zag dat er volgend jaar een combi klas van groep 3/4 komt met 34 leerlingen. Hoe kan hij in zo'n grote klas de juiste ondersteuning in het onderwijs krijgen. De xtra ondersteuning die hij zo hard nodig heeft?!
Inmiddels is de schoolvakantie begonnen en weten we nog niet veel meer. Op de Thermiek hadden we een fijn gesprek
Belangrijke vervolg stap was Luan officieel in te schrijven bij de Thermiek en een TLV gaan regelen voor hem. Ik ben blij dat ik vanuit mijn werk bekent ben met al deze onderwijsafkortingen want ze vliegen om je oren (TLV, CVB, SWV, onderwijsconsulent, etc.).
De dag na ons gesprek heb ik de IB'er gebeld met de vraag dit te gaan regelen. Ondertussen ook zelf contact gezocht met het samenwerkingsverband om te vragen hoe de procedure verloopt. Kortom de afgelopen weken bestonden uit bellen, info opzoeken, maar ook uit wachten. Wachten op een ander die de stappen moet nemen en helaas gaan de stappen langzamer dan wij zouden willen.
De stand van zaken is nu dat we 31 augustus een afspraak hebben met de onderwijsspecialist en alle andere betrokkenen (ondersteuningsteam = OT)rondom Luan. In dit overleg (of meerdere maar dat lijkt mij onzinnig) stelt de onderwijsspecialist een advies op voor passende vorm van onderwijs. Dit advies gaat naar een tweede deskundige, ws van de Thermiek, die het advies bevestigen. Al deze verklaringen en een groeidocument worden dan naar de TLV commissie gestuurd en die honoreren of wijzen de vraag af. Is dit rond dan krijgt Luan wel of niet een TLV en kunnen we dit sturen aan de Thermiek.
Voor nu betekent het dat Luan wel gaat starten in groep 4 na de zomer maar wij hopen echt dat dit maar van kort duur is en dat hij snel over kan naar die vorm van onderwijs die het beste past bij de vraag die Luan heeft en op een juiste manier beantwoord kan worden.
Kortom de laatste weken stonden in het teken van vragen, regelen, verdriet, spanning, stress maar we slaan er ons door heen. Want elke dag is een nieuwe dag en mogen we genieten van onze twee kanjers. We komen er wel en hoe hoog die berg ook is; we zullen hem beklimmen met elkaar
