Misschien is voor vele een knuffel iets vanzelfsprekends en terwijl ik dit schrijf besef ik mij dat dit zeker niet zo is. Terwijl knuffelen toch heel gezond is en iets heelends heeft. Pas heb ik ergens gelezen dat tijdens een knuffel van minimaal 20 seconden een stofje vrij komt dat bij ons voor een gelukkig zalig gevoel zorgt. Sindsdien knuffelen mijn kids in ieder geval samen 20 seconden. Heerlijk toch dat je door zoiets simpels al happy kan gaan voelen.
Wikipedia zegt niet voor niets dat knuffelen een veel voorkomende manier is om genegenheid te tonen, net als het geven van een kus. Knuffelen kan meerdere functies hebben: het bieden van troost, aanmoediging, tonen van begrip, het bieden van geborgenheid, het delen van een emotie (zowel verdriet, onmacht, angst als blijdschap), acceptatie, uiting van blijdschap, zoals het vieren van een overwinning, bevestiging van een vriendschaps-, vertrouwensband, begroeting en afscheid nemen
In tegenstelling tot sommige andere vormen van lichamelijke intimiteit wordt knuffelen in veel culturele contexten geaccepteerd of zelfs aangemoedigd. Knuffels kunnen variëren in intensiteit en naar plaats van aanraking. Kinderen hebben vaak een knuffelbeest om in de behoefte aan troost, acceptatie of tederheid te voorzien.
Luan is dol op knuffelen. Hij doet dit dan ook regelmatig met zijn lieve kinderhulphond Spyro. Gelukkig ben ik ook zijn favoriet. Ik ben dol op knuffelen. Van kinds af aan knuffelde ik erop los en mijn moeder was favoriet. Ze heeft mij ooit verteld dat zelfs toen ik naar de middelbare school ging elke ochtend tijdens het ontbijt eerst bij haar op schoot klom voor een lange knuffelsessie.
Luan knuffelt het liefst heeeeeeel lang. Naast de vaste momenten op de dag kan hij ook vaak verrassend uit de hoek komen en mij een hele lange dikke knuffel geven. Het is altijd weer heerlijk thuis komen als hij komt aanrennen en mij in mijn armen vliegt voor zo'n dikke knuffelpartij. Ook die onverwachtse momenten zijn heerlijk. En wat denk je van de ochtendknuffel. Zo'n klein manneke wat nog warm is van het slapen lekker tegen je aankruipt in bed en jouw warmte en genegenheid zoekt.
Tijdens een van die knuffelsessies met Luan besefte ik mij opeens dat knuffelen niet zo iets vanzelfsprekends is. Wat zal hij in zijn eerste jaren (hij was bijna 5 jaar toen wij hem in zijn armen en in ons hart sloten) veel gemist hebben. Zal hij wel geknuffeld zijn? Zal hij wel die geborgenheid hebben gekregen? Zal hij wel getroost zijn? Zal hij wel liefde gehad hebben? Zal hij wel........Allerlei vragen die door mij heen schieten. Vragen waar ik geen antwoord op heb of ik moet mijn conclusies trekken uit de flarden van verhalen die hij ons vertelt. Naast deze vragen heeft mijn emotie uiteindelijk de overmacht op die momenten en huil ik in stilte om wat hij gemist moet hebben en geef ik hem ondertussen alle liefde die ik in mij heb om hem te laten ervaren dat ik ervoor hem ben en dat hij altijd bij ons mag blijven. En ik hoop dat met mijn hele hart dat dat genoeg zal zijn om hem te laten voelen en ervaren dat hij er mag zijn zoals hij is!
