De Voorlichtingsbijeenkomsten

1e Voorlichtingsbijeenkomst 17 februari 201
Thema: Introductie van de Stichting Adoptievoorzieningen. Kennismaking. Biologische ouders.
Rond kwart voor 8 vertrokken we richting Rotterdam nadat we onze biologische zoon Timo van 8 jaar bij onze vriendin hadden gebracht. Zij zou hem naar school brengen. Hij weet nog van niks en denkt dat we een cursus van het werk hebben. Het kan allemaal nog zo lang duren dus het heeft echt geen zin om hem meer te vertellen. Al zou ik het wel willen uitschreeuwen naar hem dat hij over een poos een broertje of zusje krijgt. Op tijd kwam we aan in Rotterdam. Benieuwd naar wat we zouden aantreffen liepen we richting het restaurant waar de voorlichtingsbijeenkomst gegeven zou worden. In de gang wachtte de voorlichters ons al op. We noemde onze namen en mochten beneden nog even koffie drinken. Rond half 10 liepen we naar boven, stelde ons voor aan andere echtparen en toen gingen we van start. Raar hoor, het voelde als een start van een lang traject wat ons hopelijk aan het eind datgene bracht waar we zo naar verlangen. Als eerste kregen we was huishoudelijke regels te horen en daarna stelde de voorlichters zichzelf voor. Daarna was het de beurt aan ons. We werden verdeeld in groepjes en het was de bedoeling dat je in dat kleine groepje jezelf voorstelde aan de hand van een aantal punten (burgerlijke staat, medische geschiedenis, leeftijd, etc.) toen we hier klaar mee waren moesten we een echtpaar uit ons groepje in de grote kring voorstellen. Erg leuk maar ook wel lastig om alles te moeten onthouden. We zitten in een groep met 6 andere koppels. Veel jonge echtparen en 1 echtpaar met ongeveer dezelfde leeftijd als ons. De meeste echtparen hebben allemaal een medisch traject achter de rug en wij zijn het enige echtbaar met een biologische zoon. We zijn zoals de voorlichters het noemde secundair ongewenst kinderloos. Een hele mond vol maar wel een mooie term ervoor vind ik. Na de pauze hebben we het gehad over de biologische ouders van het adoptie kind. Heel bijzonder en mooi om daarmee te starten. De verschillende partijen (biologische ouders, adoptie kind en adoptief ouders)werden dan ook weggezet in een driehoek. Lijnen die met elkaar verbonden zijn en blijven!

We hebben ook nog fragmenten gekeken van biologische ouders. Het ging over een opvanghuis voor aanstaande moeders in Colombia. Het is een huis waar zwangere meisjes/vrouwen worden opgevangen wanneer ze nergens anders heen kunnen. Ze voldragen hier hun zwangerschap en worden daarbij intensief begeleid. Na de geboorte van hun kindje hebben ze nog een maand bedenktijd voordat ze hun kindje afstaan. De beweegredenen voor het afstaan van hun kindje zijn heel divers maar voor de moeders stuk voor stuk een moeilijke beslissing. Vaak krijgen deze moeders geen hulp van de vader van het kindje of van de familie, waardoor ze het kindje af staan. Het is heel indrukwekkend allemaal om te zien hoe verdrietig de (aanstaande) moeders zijn. En dat raakte mij wel, want het lijkt mij ook zo onnatuurlijk om je kindje noodgedwongen te moeten af staan. In een andere film zagen we hoe het adoptie kindje overhandigd wordt door zijn/haar eigen moeder aan de adoptie ouders. Heel emotioneel en moeilijk maar o zo moedig. Het was ook zo bijzonder dat de biologische moeder de adoptief ouders als ouders benoemde.
Moe en een hoofd vol met info om over na te denken reden we naar huis. In de auto meldde ik ons aan voor de bijeenkomst van de dag erna over kinderen met special needs. Hier staan wij namelijk voor open en het leek ons goed om naar deze bijeenkomst te gaan. Het was raar om die middag weer op het werk te zijn en niet je verhaal over de ervaringen van die ochtend kwijt te kunnen. Ik moest echt een knop om zetten!

Bijeenkomst over het adopteren van kinderen met een medisch probleem/special need 18 februari 2011
In deze bijeenkomst werden we meegenomen in het verhaal van adoptief kinderen met een medisch probleem/special need. Er komen namelijk de laatste jaren steeds meer kinderen naar Nederland met een medisch probleem. Ook wij staan hier voor open en dat is echt geen gemakkelijke keuze, want om welke medische problemen gaat het, wat wil je wel en wat wil je niet. Waar moet je eigenlijk aan voldoen als adoptief ouders? Hoe komt je tot een keuze? Allemaal vragen die je bezig houden en in deze bijeenkomst aan de orde zouden kwamen. Voor de pauze vertelde een voorlichter van de Stichting het een en ander over special needs en liet ook ons wat cijfers zien. Daarna vertelde een kinderarts over diverse special needs. Na de pauze vertelde 2 adoptie moeders over hun ervaringen met hun adoptie kinderen met special need. Ik vond het best een spannende middag want wie weet bracht deze bijeenkomst ons op geheel andere gedachten, maar gelukkig hadden we beide het gevoel na de bijeenkomst dat het een goede keuze is waar we allebei de volle 100% achter staan. Ook ben ik van mening dat we er samen zeker ook uitkomen over wat we wel en niet willen. Het was een goed besluit om naar deze bijeenkomst te gaan! Het maakte ons alleen maar sterker dat een kind met een speciaal need een goeie keuze is die past bij ons.
’s Avonds belde een familielid om te horen hoe de bijeenkomst gisteren geweest was. Ik vertelde haar dat het een goede bijeenkomst was waar we veel info hebben gekregen en ik vertelde haar ook over de bijeenkomst van die middag. Naar mijn idee had ik verteld dat we ook open stonden voor een kindje met een speciaal need maar gezien haar reactie had ik het idee dat ze nogal schrok. En zoiets had van waar begin je aan! Allemaal begrijpelijk maar ik bemerkte toch dat het me wel wat irriteerde. Ik begrijp dat ze zorgen hebben, maar het zou ook prettig zijn als ze blij konden zijn voor ons. Ik besloot dan ook de site van SAV door te sturen met de hoop dat ze het een en ander zouden gaan lezen. Daarna ging ik op zoek naar het boek “mijn kleinkind uit een ver land”. Helaas is dit uitverkocht maar komt er begin mei 2011 een nieuwe druk uit en ga ik dit zeker bestellen voor onder andere ook beiden ouders. Hopelijk neemt het hun mee op de “reis” die wij ook samen maken en krijgen ze een klein beetje te voelen wat wij voelen op deze reis!

2e Voorlichtingsbijeenkomst 24 februari 2011
Thema: De achtergrond van het adoptiekind. Ervaren adoptieouder(s)
Vandaag hebben we het gehad in de bijeenkomst over de achtergrond van het adoptiekind. De voorlichter startte eerst met een korte terugblik op de vorige keer. Over het algemeen kwam het erop neer dat de meeste met veel info in hun hoofd naar huis gingen. En veel hadden om over te praten met elkaar. Na een korte terugblik startte we het met onderwerp van vandaag; de achtergrond van het adoptiekind. De voorlichter maakte een tekening die liet zien dat er op verschillende momenten in het leven van het adoptiekind zaken kunnen zijn die van invloed kunnen zijn op het gedrag van het kindje later.

M
Conceptie geboorte afstand adoptie
V

De voorlichter noemde enkele voorbeelden van adoptiekinderen die gedrag lieten zien dat je kan verklaren door zaken die ze meegemaakt hebben in het eigen land. Bijvoorbeeld een kindje dat hysterisch begon te gillen als aan haar haren gezeten werd. Of een kindje dat steeds propjes papier zat te kauwen. Bij het eerste kindje was het kindje bang dat het weer verlaten werd want elke keer als ze verhuisde van plek werd haar hoofd kaal geschoren. Bij het andere kindje was er sprake van ondervoeding en had het kindje haar buikpijn leren te negeren door propjes papier te kauwen. Ook hebben we een film gezien over hoe bepaalde dingen (zoals slapen, eten, verzorging enz.) in een gemiddeld kindertehuis gebeuren. Het was een indrukwekkende film. Je zag emotieloze kinderverzorgsters, die bezig waren met het voeden en verzorgen van kinderen. Baby’s lagen apathisch in een bedje en hielden zelf hun flesje met drinken vast of deze lag op een kussentje. Kinderen die iets ouder waren en zich konden voortbewegen werden met een aantal kinderen in een zeer kleine box gestopt. De kinderen vertoonden ook helemaal geen emoties. Ook zagen we kinderen die apathisch op een trapje zaten en niet lekker aan het spelen waren. Na deze film hebben we het gehad over wat dit voor de adoptiekinderen kan betekenen als ze bij ons in het gezin zijn. Je kan bijvoorbeeld denken aan het feit dat ze bang zijn voor de stilte ’s nachts. Dit is logisch, want in het kindertehuis horen ze voortdurend een soort geluid van ventilatoren, radio en andere dingen. Speelgoed hebben ze nauwelijks dus ze weten ook niet adequaat om te gaan met speelgoed. Kortom heel veel zaken om rekening mee te houden als je adoptiekind naar Nederland komt.
Na een korte pauze kwam een ervaren adoptiemoeder aan het woord over de adoptie van haar tribling. Een indrukwekkend verhaal waar we ook veel praktische tips vanuit mee kregen. Wat ons vooral bij bleef uit het verhaal en de beelden was dat we onze eigen ouders/familie/vriendenkring nog wel het een en ander moeten vertellen voordat het kindje naar Nederland komt. Zij zijn naar ons idee toch erg gewend aan een manier van opvoeden die soms haaks staat op wat goed is voor een adoptiekindje. Denk bijv. aan het slapen op de slaapkamer bij ons ipv op zijn/haar eigen kamertje, etc. Maar ook dat je kindje door jouw getroost wordt als het verdrietig is, om zo te zorgen dat de hechting goed op gang komt. Gelukkig kon ik op mijn werk even lekker kletsen met een collega die op de hoogte is. Dat is echt wel even lekker om je verhaal te vertellen; want de bijeenkomsten zijn best pittig en zet je op z’n tijd echt aan het denken.

3eVoorlichtingsbijeenomst 10 maart 2011
Thema: De band tussen ouder en kind: hechting
Vandaag stond de bijeenkomst in het teken van de band tussen ouder en kind: en dan met name de hechting. Voor ons als werkers in de verstandelijk gehandicapte zorg geen onderwerp wat nieuw is, maar toch ging ik ook deze bijeenkomst weer naar huis met een hoofd vol informatie en zaken om weer met elkaar over te praten en na te denken. Hechting is en blijft een boeiend onderwerp om te zien hoe dat in de praktijk in zijn werk gaat. Het lijkt zo logisch maar het vraagt als ouder ook iets van je. Het is goed om je te realiseren dat de diverse bouwstenen van Bowlby nodig zijn om tot ontwikkeling te komen. Dit betekent vaak dat je bij elk adoptiekind begint bij de onderste bouwsteen en je dus echt de leeftijden die voor de lijn staan, moet vergeten. De onderste bouwsteen is nodig om tot de volgende te komen, etc. Na de pauze zijn we met diverse casussen aan de slag gegaan. Aan de hand van de casus moesten we in groepjes bespreken wat ons op viel aan het gedrag van het kind en wat dit zou kunnen betekenen voor jou als adoptieouder. Veel gedrag dat kinderen laten zien is verklaarbaar en heeft een betekenis. Als adoptieouder is het belangrijk om stapje voor stapje te doen en niks te overhaasten. Volg je kind en accepteer het als het nog niet toe is aan die knuffel die jij wel heel graag zou willen geven. Schroom ook niet om als adoptieouder hulp te vragen als het echt niet lukt allemaal!

4eVoorlichtingsbijeenkomst 17 maart 2011
Thema: Scheiding en rouwproces. De eigen situatie van de adoptieouders.
Een interessante ochtend. Na de terugblik vroeg de voorlichter om terug te gaan naar onze eerste herinnering van toen we klein waren. Sommige aspirante adoptie ouders hadden hier wat meer moeite mee dan andere. Vaak werd een bepaald luchtje of omgeving of kledingstuk nog herinnerd. Daarna vroeg de voorlichter of we ons wilden inbeelden in het (adoptie)kindje in het verhaal wat ze ging voorlezen. Dit was een pittig verhaal wat ze vertelde. Het ging over het adoptiekindje dat aan het spelen was in de speelzaal. Je moest je in dit kindje verplaatsen met je ogen dicht. Plots komen er 2 blanke mensen binnen. Ze praten met de juf en wijzen naar jou (wat voel je nu?). Dan komen deze blanke mensen lacchend op je af en de juf zegt dit zijn je nieuwe papa en mama en je mag met ze mee( wat voel je nu?). Deze donkere mensen pakken je op en nemen je mee. Ze knuffelen je (wat voel je nu?). Eenmaal in het hotel aangekomen doen ze je kleren uit en gooien deze weg. Ze douchen je en trekken je andere kleren aan (wat voel je nu?). Ze nemen je mee in een vliegtuig en bij aankomst staan er nog meer donkere mensen met krulletjes die je willen aanraken (wat voel je nu?) Doe je ogen maar open……………...
Het doel van het verhaal en het inbeelden was duidelijk geworden! Wat moet dat heftig zijn voor een kindje als het overgedragen wordt aan zijn adoptieouders en alles wat het daarna meemaakt. Na deze oefening vertelde de andere voorlichter het rouwproces zoals dat eruit ziet bij volwassenen en kinderen:

Volwassenen
Kinderen
* ontkennen
* schijnaanpassing
* onderhandelen

* protest
* dezelfde vragen stellen, lichamelijke reacties (bedplassen, slaapproblemen)
* woede/agressie/depressie/schuldgevoel
* huilen, schreeuwen, schoppen, vernielen
* verdriet / pijn
* apathisch worden
* wanhoop
* verlies van eetlust en energie
* hoop
* ziek worden
* aanvaarden (>> dus niet accepteren, want dat is bijna onmogelijk)
* onthechten en emotioneel loslaten
Ook vertelde de voorlichter dat deze fases in bepaalde periodes weer terug kunnen komen in meer of mindere mate. Zoals bijvoorbeeld tijdens de pubertijd, of als ze volwassen worden of later zelf kinderen krijgen. Het is belangrijk om hier bewust van te zijn en de tijd te nemen voor de diverse fasen. Het ging ook over ons eigen verdriet. Daarin maak je ook een rouwproces mee. Het is niet krijgen van een biologisch eigen kind moet ook een plekje krijgen in je leven……. De opdracht die we hierna kregen, was het uitzoeken van een foto die het beste past bij je gevoelens als je verdrietig bent. M.a.w. wat doe je dan het liefst. Lo had een foto gekozen met water en gaf aan het heerlijk te vinden om dan met een hengeltje aan de waterkant te gaan zitten. Ik zelf had muziek en schrijven. Dit zorgt ervoor dat ik mijn verdriet een plekje kan geven.
Na de pauze zijn we in een meiden- en mannengroep uiteen gegaan. Aan de hand van kaartjes waar vragen/stellingen op stonden gingen we het gesprek aan met elkaar. Heerlijk om herkenning en erkenning te vinden bij andere vrouwen en daar met elkaar over te praten en te lachen. Ook Lo had dit gehad, begreep ik later, tijdens het gesprek op de terugweg in de auto.

5e Voorlichtingsbijeenkomst 6 april 2011
Thema: Opgroeiende adoptiekinderen.
Vandaag zaten we in een andere groep dan anders. We hadden in principe vorige week onze bijeenkomst maar omdat oma’s begrafenis toen was konden we daar niet heen. Op de heenweg stonden we helaas in een file nadat we al een aanrijding gehad hadden. Dat was flink balen want te laat komen in een vreemde groep wil je natuurlijk al helemaal niet! Lo bleef zoals gewoonlijk heerlijk rustig maar ik baalde er flink van. Uiteindelijk maar naar de Engels gebeld en naar St. Adoptievoorzieningen om door te laten geven dat we onderweg waren, maar door omstandigheden verlaat waren. Gelukkig viel het allemaal mee en liepen we om kwart voor 2 de groep binnen. Een leuke groep waar we ons achteraf prima thuis voelde. Het onderwerp van vandaag was “Opgroeiende adoptiekinderen”. We stonden stil bij de identiteit van het kind en gingen uiteen in groepjes om na te denken over de vragen die het adoptiekind bezig houdt in diverse leeftijdsfase. Daarna keken we naar diverse filmpjes van Z@PP waarin adoptiekinderen vertellen over hoe ze zichzelf zien en waar ze tegen aan lopen. In de pauze hebben we diverse aankomstkaartjes bekeken. Hierin viel op dat sommige adoptieouders de namen van het kind veranderen. Na de pauze hebben we hier kort met elkaar over gesproken. In deze bijeenkomst hebben we ook nog stil gestaan bij de loyaliteitstheorie van Nagy.

Loyaliteit: primaire (zijnsloayaliteits)lijn. Primaire loyaliteit is tussen de familieleden, de zgn. bloedband. Dit is er vanaf de geboorte
(bij wie hoor ik) Secundaire (verworven)lijn (hier kun je ex voorzetten). Secundaire loyaliteit is verworven, d.w.z. dat er aan gewerkt moet worden om het te verkrijgen en te behouden. Dit is bijvoorbeeld het geval tussen vrienden, collega’s en de partner

Bij adoptie kinderen zie je vaak nog een tweede lijn naast de primaire lijn lopen nl. de verworven primaire loyaliteitslijn.
Voor de identiteit van een adoptiekind blijkt dat het heel belangrijk is, of een kindje gewenst of ongewenst is. Het is bijna vanzelfsprekend dat een adoptiekind bij zijn adoptieouders gewenst is, maar dit is in contrast met zijn biologische ouder(s). Want het kind zal het gevoel krijgen dat het om de één of andere reden daar niet gewenst was, omdat het is afgestaan. De ervaringen die een kind heeft opgedaan in het pleeggezin, tehuis e.d. zijn ook erg belangrijk voor zijn identiteit. Tot slot hebben we een gedeelte gekeken van Spoorloos over Bianca die haar biologische moeder ging opzoeken.
We voelden ons welkom in deze groep, maar toch is het anders dan als je in je eigen groep zit. Je houdt je wat meer op de achtergrond en kijkt wat de kat uit de boom.

6e Voorlichtingsbijeenkomst 14 april 2011
Thema: Wensen en grenzen/gezinsonderzoek/vergunninghouders/nazorg
Alweer onze laatste bijeenkomst. Wat gaat de tijd toch snel! Enigszins opgelucht dat het de laatste bijeenkomst is, maar ook best jammer omdat het echt wel super gezellig is om de bijeenkomsten met de groep samen bij te wonen. In die paar keer heb je toch wel een soort van een band met elkaar opgebouwd. Helaas was 1 stel afwezig. We begonnen net als anders met een terugblik op de vorige bijeenkomst, maar niemand had hier echt iets specifieks over te melden. Of kwam dat omdat we allemaal benieuwd waren naar het vervolgtraject na deze bijeenkomst? Want deze bijeenkomst stond in het tekenen van het wensen en grenzen, gezinsonderzoek, vergunninghouders en nazorg.
Het eerste nieuws wat we kregen te horen was positief: de Raad van Kinderbescherming heeft momenteel geen achterstanden wat voor ons als groep inhoudt dat we in het 3e kwartaal de gesprekken hebben met de Raad. Dit zou vervolgens kunnen betekenen dat we eind september ons beginseltoestemming op de mat hebben liggen. In het aller gunstigste geval zouden we zelfs dit jaar een intake met een vergunningshouder kunnen hebben en op de wachtlijst kunnen komen te staan voor een bepaald land. Dat betekent dat we snel keuzes moeten gaan maken mbt welke vergunninghouder en welk land we in zee willen gaan. Wow wat snel gaat dit allemaal zeg en wat bijzonder allemaal! Waarschijnlijk ziet volgend jaar er voor ons heel anders uit?!
Hierna kregen we uitleg over het gezinsonderzoek. Er zullen zo’n 3 gesprekken plaats vinden waaronder 1 gesprek bij ons thuis. In dit gesprek zullen ze ook onze zoon Timo willen zien en spreken. Ik vind dit lastig want ik wil niet dat hij nu al weet waar we mee bezig zijn. Het kan allemaal nog heel lang duren en wat kan hij als 8 jarige met deze informatie? Dit is ook waarom we nog maar weinig mensen ingelicht hebben over onze plannen. Ik wil namelijk ook dat hij van ons hoort hoe en wat en niet van een ander! Natuurlijk zijn we al bezig met hem voorbereiden maar dat gebeurt allemaal nog heel speels zonder dat hij echt doorheeft waar het om gaat. Ik heb dan ook aan de voorlichters gevraagd wat de medewerker van de Raad exact gaat vragen. Zij gaf aan dat ik gewoon moet aangeven dat ik niet wil dat hij het weet. Ze gaf aan dat we dit goed kunnen motiveren en daar goed over nagedacht hebben. Zij zegt dat ze dit dan ook respecteren. Dit gaf mij een goed gevoel.
Het doel van de gesprekken met de raad is verder om te kijken wat de beschermende- en risicofactoren zijn van ons als adoptieouders. Het belang van het kind staat hierin altijd centraal. In het onderzoek komen de volgende dingen o.a. ter sprake: speciaal need, motivatie, je eigen wensen en grenzen, je eigen ontwikkeling, verwachtingen, e.d. naar aanleiding van dit gesprek wordt er een rapport geschreven en gaat het naar de rechter die uiteindelijk bepaald of we een beginseltoestemming krijgen om te adopteren.
Voor de pauze moesten we allemaal aangeven wat onze wensen en grenzen waren ten aanzien van het aantal kinderen, de maximale leeftijd, voorkeur land en de speciaal need. Dit werd verwerkt in een overzicht. In de pauze gingen de begeleiders aan de slag met het maken van voorstellen van adoptie kinderen. Na de pauze moesten we als echtpaar een casus van een kindje voorlezen en deze matchen met een van de andere echtparen. Dit was nog best lastig maar uiteindelijk waren alle ouders toch gematcht met een kindje. Na elke matching kregen we een stuk video te zien over adoptiekindje met een vergelijkbaar verhaal. Ons werd een voorstel gedaan van een kindje met schisis. We hoefde niet lang na te denken en zeiden volmondig “ja”. In onze groep waren er maar weinig echtparen die hiervoor zouden gaan kiezen.
Al snel was het tijd om te gaan afronden en afscheid te nemen. We hebben elkaar email adressen uitgewisseld en wensten elkaar succes en sterkte toe voor de komende tijd! Ik ben erg benieuwd hoe de gezinnen er over een paar jaar uitzien.
Tot slot vertelde de voorlichters nog dat begin mei onze gegevens worden door gestuurd naar de Raad. We hopen dat we dan snel bericht gaan krijgen en uitgenodigd worden voor de verplichte gesprekken.