Los laten

Los laten een centraal thema momenteel in ons leven. Elke keer weer een beetje net zoals vandaag.

Om kwart voor 7 maakte ik Luan wakker. Hij had wat buikpijn wat op zich niet gek was aangezien hij vandaag voor het eerst met het busje naar school zou gaan (achteraf had ik zelf ook last en waren het de hete pepers van gisteren).

Beneden lekker gegeten met nog wel wat spanning. Daarna gewacht op het busje. We wisten niet hoe laat hij zou komen want de chauffeur had ons niet meer gebeld. We hadden afgesproken als er om 8 uur nog niks zou zijn ik hem zelf naar school zou rijden. Het wachten duurde langs en deed hem op mijn schoot breken. Tranen rolde over zijn wangen en even was er verdriet. 

En toen was daar 1 minuut voor 8 het busje. Stoer stapte je aan mijn hand mee naar buiten en  liep je de bus in en nam je achter de chauffeur plaats.

Ik liep achter je aan en hielp je in je gordel. Nog even een foto en dikke kus en knuffel en daar vertrok je. Met een brok in mijn keel keek ik de bus na en zwaaide ik je uit. Nadat de bus uit zicht was liep ik naar binnen en vertrok ik richting mijn werk.

In mijn hoofd barstte er ondertussen een vragenvuur los; hoe weet ik nu of hij heel aan komt, straks gebeurd er wat, shoot ik heb de chauffeur mijn telefoonnummer niet gegeven, hoe moet dat als hij daar uitstapt, wordt hij opgevangen (ik weet dat dit gebeurd had het mijn eigen ogen voor de herfstvakantie gezien, maar toch), loopt er iemand mee naar de klas, etc. Etc.

Pffffff eenmaal op mijn werk aangekomen wist ik dat ik het los moest laten, maar o wat is loslaten toch moeilijk! Elke keer weer opnieuw!

Van zomer naar herfst

De weken na de zomervakantie (het zijn er slechts 7) zijn omgevlogen. Wat is de tijd snel gegaan en wat waren het pittige zware weken. Ik moet je bekennen dat ik uitzie naar volgende week als her herfstvakantie is. Heerlijk relaxen en ontspannen en samen met het gezin genieten. 

De afgelopen periode voelt voor mij als een achtbaan van emoties en keuzen waar ik in gezeten heb. Keuzes maken, zaken regelen voor de nieuwe school van Luan, afscheid nemen, dromen over......, afscheid nemen van de camping, caravan verkopen, gefrustreerd en boos zijn door zaken die niet gedaan worden op de huidige school van Luan, genieten met elkaar, oudste zoon helpen met de opstart van zijn huiswerk, zelf een behoorlijke klap gemaakt bij het uitstappen van de caravan, werken, Luan troosten die de eerste weken veel gevallen is en flinke kapotte knieeen had, zaken regelen op het werk, troosten van Luan, terugdenken aan 4 jaar geleden, werk, en zo kan ik nog wel even doorgaan. Ik weet nog dat ik na week 1 een foto plaatste op facebook van een ballenbad met daarbij de tekst dat ik het idee dat ik alle ballen in de lucht moest houden. Maar hoe?! Keuzes maken welke welen welke niet is maar gedeeltelijk gelukt moet ik bekennnen en de ene dag ging het mij ook beter af dan de andere. 

En nee lieve mensen ik ben niet depressief maar ik ben mij er gewoon bewust van dat het allemaal wel heel veel was de afgelopen 7 weken. Ik hoop echt dat er na de herfstvakantie een periode van rust aan komt waardoor ik minder geleefd wordt en meer bewust een keuze kan maken dan dat deze voor mij gemaakt wordt of het gevoel heb dat dat zo is. 

Ook voor Luan is het pittig op dit moment. Eerst kon hij niet wachten op zijn nieuwe school en nu het afscheid nadert, doet het veel met hem. Enge dromen, niet kunnen slapen en huilend van verdriet. Lekker bij mama slapen in bed helpt hem goed de nachten door. En dat mag; het is ook niet niks het thema 'afscheid' voor hem. 

Woensdag is hij voor het eerst gaan wennen en hij heeft een goede ochtend gehad. De juf mailde dat het prima gegaan was en hij kwam ook aardig relaxed de hal in lopen. In de avond kwam echter het besef dat hij afscheid moest gaan nemen van zijn vriendjes en dat hij dan nooit meer met ze kon spelen/voetballen op het plein en bij hun thuis. Wat een verdriet had hij. In stilte met onzichtbare tranen huilde ik die avond met hem mee. En uiteraard weten we dat dit de juiste stap is en wisten we dat het niet vanzelf zou gaan............

Maandag gaat hij afscheid nemen van zijn school en trakteren en dinsdag mag hij starten op zijn nieuwe school. Een nieuw begin waar hij voor de vakantie nog even aan mag ruiken. En dan na de herfstvakantie gaat hij volledig na zijn nieuwe school! Ik ben super trots op onze kanjer die een grote stap in zijn kleine jonge leventje bij ons gaat zetten. En bij zo'n nieuwe stap hoort uiteraard ook een nieuwe tas, schoolbekers en brooddoos. Die gaan we dan ook zeker komend weekend uitzoeken.

Daarnaast gaan we komend weekend nog heerlijk genieten in Stroe. De laatste keer dat we dat kunnen van ons plekje. Het zal raar zijn om daar zondagavond weg te rijden en te weten dat het de laatste keer is. Echter we proberen ons te focussen op de nieuwe mogelijkhed en kansen die er komen en we dromen over wat er komen gaat!

Stop de tijd

Maandag 15 augustus 20:33 uur temperatuur nog tegen de 30 graden. Een blauwe lucht, ondergaande zo'n, zicht op de rivier, krekels en vogeltjes geluiden omringen mij en het liefst zou ik de tijd stop willen zetten..........

Wat is dat toch, als die laatste week/dagen aanbreekt van je vakantie, je op de een of andere manier nog xtra gaat genieten. Althans dat denk je en je neemt alles nog beter in je op. Je wil het liefst op elk moment de tijd stop zetten en zorgen dat het nog heel, heeeeeel lang duurt voordat die dag voorbij is. In principe wil ik er niet mee bezig zijn maar ik moet je zeggen dat dit de laatste jaren wel wat veranderd is. Wat wil zeggen dat ik er ook meer mee bezig ben dat het einde van de vakantie in zicht is. Niks is lekkerder om dan weg te mijmeren en de herinneringen te koesteren en op te slaan.

Vroeger telde mijn man altijd de dagen af. De laatste week begon hij hiermee en ik vond dat echt vreselijk. Gelukkig is hij daarop een gegeven moment mee gestopt en begint hij nu  1 a 2 dagen van te voren. 

Echter de laatste jaren wil de jongste, Luan, ook graag weten hoeveel nachtjes het nog slapen is voordat we naar huis gaan. Voorgaande jaren begon dat al aan het begin van de schoolvakantie. Hier maakte ik dan een mooie kalender voor. Ook dit jaar heb ik een kalender gemaakt en heeft hij er vooral in de eerste drie weken nagekeken en veel geteld. Eenmaal in Frankrijk was het geen onderwerp tot de laatste week. Toen kwam de vraag ''hoeveel nachtjes slapen nog voordat we naar huis gaan?'' En vanaf dat moment komt minimaal 1x per dag het getal voorbij dat we nog te gaan hebben op deze fantastische plek!

De laatste dagen staan voor manlief ook voornamelijk in het teken van plannen maken en de boel structureren voor vertrek. Meestal een punt waar we het niet over eens zijn. Hij wil dan 1 dag eerder naar huis en ik natuurlijk niet want wil zo lang mogelijk genieten! Uiteindelijk komen we er wel uit hoor en gaat het zoals het altijd gaat. In de ochtend help ik de spullen bij elkaar te pakken en dan vertrek ik met de kids naar het zwembad en gaat manlief keihard aan de slag met het afbreken en schoonmaken van de tent en het plaatsen van de twee kleine tentjes om de laatste nacht in te slapen. Daarna ontmoeten we elkaar weer in het zwembad en genieten we van de laatste uren op de camping. In de avond nemen we nog een borreltje en genieten we nog even samen na van een fantastische vakantie!

Wat wat hebben we genoten van het mooie weer, van elkaar, van de kinderen,van Spyro, van het vissen, van het zwemmen en van de structuren. Ja want ook hier zaten de dagen vol met een bepaalde structuur. Iets waar onze beide mannen van houden; graag zo vroeg mogelijk weten hoe de dag er uit gaat zien en het liefst zoveel mogelijk hetzelfde als de voorgaande dagen.

In de ochtend lekker uitslapen tot een uur of 9 soms wel langer nog, daarna relaxen in bed met ds terwijl papa en mama een bakkie deden. Papa ging om de dag sporten en mama haakte er op los en ondertussen werd er natuurlijk gevist! Na een uurtje gingen we het ontbijt klaar maken en rond de middag vertrokken de mannen met hun bootje en hengels om kleine visjes (aas voor de meervallen) te vangen. Heel soms moest er ook boodschappen gedaan worden maar een bezoek aan de viswinkel en de ds mee in de auto maakte al veel goed. 

Op het moment dat de mannen gingen vissen brak voor mama het ''me-time'' moment aan dat al hakend werd door gebracht. Startend in de zon maar al snel de schaduw op zoekend omdat het wel heeeeel warm was. Op de een of andere manier kan ik nu niet meer zoals vroeger uren bakken in de zo'n. 

Als de mannen terug kwamen, werd er eerst gezwommen in de rivier, daarna wat gedronken en vertrok ik met de mannen richting het zwembad. Voor papa de tijd van de afwas en Spyro uit laten. Later volgde hij in het zwembad. Na de nodige zwempartijen vertrokken we uiteindelijk weer richting tent voor een borrel en chippies terwijl natuurlijk de hengels klaar gemaakt werden voor het grote en ruigere werk. Tussendoor zweemde de jongens met Spyro nog in de rivier.

Al snel loopt het dan richting etenstijd, op tijd, want dan kan er lang gevist worden in de avond. Op de heette dagen (die we veel hadden) werd er door de mannen na het eten nog gezwommen in de rivier om vervolgens daarna samen te gaan douchen. Ja, de mannen gingen samen douchen; wat een kanjers!

En wat een kanjers zijn het geweest tijdens deze vakantie. Geen onvertogen woord is er gevallen, Timo was heel lief en oplettend tijdens het zwemmen en zorgzaam. En Luan genoot van en met zijn grote broer. Samen hadden ze veel lol en plezier.  Wat heerlijk om te zien en om van te mogen genieten. En wat voel je je dan dankbaar met twee van zulke kanjers.

Vissen

Gelukkig heb ik zelf een hobby op de vakantie; namelijk haken. Uren lang kan ik dit volhouden. Met zonnen. deed ik dat vroeger maar op de een of andere manier hou ik dat tegenwoordig niet zo lang meer vol en zoek ik sneller de schaduw op. Hier op de camping is dat helemaal geen straf want het uitzicht is adembenemend mooi!

De mannen, zeker de oudste twee, hebben ook een hobby die ze dag in dag uit uitvoeren; zeg maar 24 uur lang. Ja, je leest het goed 24 uur lang. 24 uur lang zijn ze bezig met het vissen naar barbeel, voorntjes maar vooral naar meervallen. Ja van die grote griezels of zoals mijn nichtje zei ''dit is geen vis maar een monster!''

Nadat zo'n eerste vis gevangen is, smaakt het naar meer en willen ze alleen maar groter en sterkere vis vangen. En ja als dit niet lukt dan is dat flink balen. Vooral het feit dat je ze wel aan de hengel heb, maar ze niet aan de kant krijg.

Zoals ik al zei gaat het 24 uur door het vissen. Het start in de ochtend met het binnen halen van de meervallen hengels en daarna wordt het een dagtaak om te vissen op barbeelen en voorntjes. Goede aas voor de meerval die uiteraard wel aan bepaalde afmetingen moet voldoen.

Aan het eind van de middag begint het echte werk. Het vissen op de meerval. Het levende aas, ja je leest het goed en het is hier toegestaan in Frankrijk, gaat aan de meerval hengel en wordt tactisch met het bootje uitgevaren. Van de kant wordt gegild iets meer naar rechts, nee andere rechts en dan wordt het aas en de haken en lood over bord gegooid en zakt het aas naar de bodem. Dan begint het wachten. Het lange wachten nadat uiteraard eerst de piepers juist afgesteld staan. Oa ja en ondertussen liggen natuurlijk de feeder hengels nog uit voor een lekker aasje of mooie beet. 

Vissen is vooral veel geduld hebben, veel wachten en veel staren naar het topje van de feeder en wachten op een lange piep. Het staren naar het topje van de feeder is een sport apart. Gaat deze wel of niet heen en weer. En zo ja pak ik de hengel nu of wacht ik nog luttele seconden. Daarnaast is het natuurlijk wachten op die ene hele lange piep. De piep die aangeeft dat er iets aan de meervalhengel zit. 

En ja dan kan het zomaar opeens zijn dat die lange piep er is. En ja wat er dan gebeurd; laat ik zeggen dat ik altijd blij ben dat als we aan het eten zijn dat alles nog op tafel staat. Eenmaal bij de hengel start het gevecht tussen de visser en de vis en zijn hengel. Altijd weer een spannend moment want gaat het lukken of niet. De eerste keer dat die lange piep ging en Timo die enorme meerval binnen haalde, zal ik nooit zijn gezicht vergeten. Wat was hij trots, en terecht! Geweldig! En het smaakte uiteraard naar meer van dit soort vissen. De tweede was nog groter, de derde wat kleiner en degene die aan de haak zaten voelde groter aan maar raakte helaas keer op keer van de haak. 

De nachten werden hierdoor ook spannender want al snel bleven de piepers in de nacht aan. De eerste nacht bleven de mannen gewoon door de eerste piep heen slapen en heb ik ze beide wakker moeten maken. De nachten daarna werd de pieper bij ons hoofd neergelegd en werd in ieder geval Lo ervan wakker. Ik wachtte dan even en ging daarna maar poolshoogte nemen en als het serieuze business was, maakte ik Timo wakker. Helaas verloren de mannen elke keer de strijd en won de vis het van de visser.

Elke ochtend werd er dan weer een nieuwe techniek bedacht in de hoop dat deze zou gaan werken. Papa had elke keer weer een beter idee en zo was het knopen van draadjes aan lood en later stenen ook een dagtaak geworden. Helaas heeft het deze vakantie niet meer mogen baten maar heeft het de mannen wel een boot opgeleverd.

Ja, jullie lezen het goed. De buurman had een mooi opvouwbaar bootje en daar waren de mannen zeer van gecharmeerd. Ze zagen zichzelf volgend jaar ook al elke avond (gezellig he!) wegvaren om ergens voor anker te gaan en vervolgens de hengels uit te gooien op de beste plek die je maar kan bedenken. De laatste dagen vond er dus op marktplaats een zoektocht plaats en laten ze er nou gewoon 1 gevonden hebben. Het bod werd geaccepteerd en zo zijn we een bootje rijker geworden. De dromen van de mannen kunnen beginnen evenals de voorbereiding op volgend jaar en de studie van 'hoe vang ik een meerval!"

Onzichtbare tranen

Op het schoolplein stond ik te wachten totdat de bel ging. Ondertussen praatte ik met wat moeders over de vele kinderen (groep 3/4 samen 34 ll) en de ervaringen tot nu toe. Daarnaast dat we benieuwd zijn naar de info avond van morgenavond. Wat ik in ieder geval hoor is dat ik niet de enige ben die zorgen heeft. Ondertussen gaat de bel en opent jouw juf de deur. Terwijl ik naar binnen loop, geeft ze door dat je gevallen bent met het lopen naar de gym. Ik hoop dan nog dat we wel naar het Revalidatiecentrum kunnen voor het zwemmen en verwacht dat het meevalt. 

Ik loop door, stel me nog even voor aan de stage juf (mmm naam alweer vergeten) en loop de klas binnen. Daar zie ik je staan, je beker en bakje staan halverwege de klas op de grond, de klas is verder leeg en jij pakt je tas in. Ik loop naar je toe en zie al aan jouw ogen dat het verdriet en de pijn groot is. Je vertelt dat je gevallen bent en laat dan je knieën zijn. Trillend zeg je dat je niet kan zwemmen. Ik kijk naar beneden en zie twee knieën die helemaal kapot zijn. Dit wordt geen zwemmen. Ik sla mijn arm troostend om je heen en dan komen je tranen. Tranen van pijn, tranen van verdriet, tranen van het balen dat je gevallen bent. Ik neem je op schoot en troost je. Daarna pak ik snel je tas in, pak je jas en we lopen snel langs de juffen naar buiten naar de auto. Ik heb maar 1 doel en dat is snel naar huis om je wonden te verzorgen en je te troosten.

Wat was ik blij dat het deze dag zonnig weer was en ik mijn zonnebril op had; een hele donkere. De tranen prikte in mijn ogen en nu nog terwijl ik dit schrijf huilt mijn hart. In de auto huilde ik in mijn hart en onzichtbare tranen rolde over mijn wangen. Ik heb echt moeten slikken en diep adem moeten halen om niet in janken uit te barsten. Het beeld jij met twee flinke kapotte knieën helemaal alleen in de klas, jouw bakje en beker daar midden in de klas op de grond. Niemand die je helpt om de pijn te verzachten, niemand die er is om je te helpen met het inpakken van je tas. Wat een verdriet en wat pijn doet dit in mijn hart. 

Eenmaal thuis je op de bank geïnstalleerd, je wonden verzorgt en verwent. Wat een strijd moet jij leveren in je kleine jonge leven keer op keer! 

Lieve kanjer ik ben er voor je 

om voor je te zorgen

je te troosten

Om je te knuffelen

Naar je te luisteren

Je te stimuleren

Je te dragen

Ik sta altijd achter je

En als het even niet gaat

Dan mag je ook bij Hem komen

Hij laat je hand nooit los

En is er altijd, waar je ook bent

Liever kanjer 

We houden van je

Onweer

Onweer is een van mijn grootste nachtmerries. De laatste jaren word ik altijd op de een of andere manier getest op de camping; althans zo voelt het voor mij.  Als we aan komen is de lucht blauw, echt blauw en dan wordt ik helemaal happy. De dagen daarna blijft dit zo en dat geeft mij dan goede hoop dat we de gehele vakantie zo kunnen genieten maar dan komt al snel die ene avond. Ik zeg; de sublieme test. Onweer, regen en wind. De laatst twee gaan nog wel maar die onweer. Het liefst zou ik op die momenten het hele spulletje inpakken en retour naar huis gaan. Ja echt je leest het goed. Ik ben zo bang en heb mijn angst overgegeven aan in ieder geval Timo en Luan vindt het ook niks als hij wakker is. Als hij slaapt en het begint te onweren dan slaapt hij er rustig doorheen. 

De angst is naar mijn idee al jaren terug gestart. Ik was nog jong en samen met mijn ouders op vakantie in Frankrijk. Daar ging het behoorlijk te keer qua onweer, wind en regen. De volgende dag lagen er flinke bomen om en dat heeft een behoorlijke indruk gemaakt op mij. Sindsdien is het mis als het onweert. Ik voel de buien al aankomen. En mijn ouders konden mij op de camping uittekenen met mijn slaapzak en kussen onder mijn arm. Slapen in mijn eigen tentje deed ik dan echt niet!

Ik weet nog dat we een keer onderweg waren naar Frankrijk en sliepen op de parkeerplek in onze klapcaravan. Ook die avond/nacht ging het flink tekeer inclusief de nodige hagelstenen. Op de rand van het bed met een teiltje onder mijn kin omdat ik misselijk was van de spanning, riep ik uit dat we de volgende dag maar gewoon naar huis moesten gaan! En echt waar dat gevoel heb ik nog steeds als zo'n bui boven onze camping hangt. Ik doe dan ook geen oog dicht, zorg dat ik weet waar mijn spullen zijn en bedenk op dat moment wat ik allemaal pak als het rampen scenario zich voordoet. 

Gelukkig is het deze vakantie gebleven bij 1 flinke bui en ben ik echt blij dat we er niet meer hebben gekregen! Die stress die ik dan voel is echt niet fijn!

Groep 4 met ondersteuning, Weerklank, Thermiek; wat gaat het worden?!

Op Facebook plaatste 1 van mijn collega's onderstaande foto en ik kreeg meteen inspiratie voor een blog. Mist omdat het voor ons de afgelopen periode ook mist was; de toekomst was onzeker en het eindpunt was een klein beetje in zicht. In mijn hoofd is mijn blog al tig klaar geweest alleen de tijd om het op papier te zetten bleef uit. Nu eindelijk even de tijd gevonden. 

Ik schreef in mijn vorig blog al dat de laatste weken van het schooljaar altijd druk zijn en het start bij de avond4daagse. Naast de beschreven artsen, therapeuten, tandarts en ziekenhuisbezoeken staat dit jaar ook de vraag centraal; gaat Luan over naar groep 4? Een vraag die de afgelopen maanden de nodige tijd, boosheid en energie gekost hebben.

Het startte allemaal voor de mei vakantie. Er waren extra toetsen afgenomen die de juffen nog  voor de vakantie wilde bespreken. In dit gesprek werd uiteraard verteld hoe goed Luan het allemaal doet op school en wat een innemend kind het is. Daarna werden zijn resultaten besproken en met name op taal gebied blijft hij achter. Gelukkig werd hij op dat moment ook getest door de logopediste van het Revalidatie centrum en hoopten we snel de uitslag daarvan binnen te krijgen. 

De vraag echter of hij naar groep 4 kon bleef uit en die heb ik dan ook maar zelf gesteld. Hier zijn grote twijfels over wat mij deed besluiten dat het dan zeer handig zou zijn als we op kort termijn, na de mei vakantie, een afspraak zouden hebben met alle betrokkenen rondom Luans onderwijs. Ik heb deze afspraak dan ook maar zelf georganiseerd. In dit gesprek werden de twijfels uitgesproken en nagedacht over wat dan wel. We kwamen uit bij een arrangement die ondersteuning kunnen geven op school (Auris). Ook de OAD zal wat xtra ondersteuning gaan geven op school. Heel fijn maar de tijd tot aan de zomervakantie is nog maar kort?! En welke kant gaan we op? Duizend en een vragen schoten door mijn hoofd.

De nodige vraagtekens riepen het gesprek bij ons op en we hielden de goede moed er maar in. In juni had ik een gesprek met de revalidatie arts die ons wees op de mogelijkheden bij de Thermiek. Ik ben gelijk die kant opgegaan en heb onze Luan daarin geschreven. De school kende ik vanuit mijn werk en het voelde goed dat dit een mogelijke optie zou worden voor Luan. Wat ons betreft was de keuze gemaakt! In de middag was er overleg (cvb) en zou hij gelijk besproken worden; althans dat vertelde de arts mij. 

Uiteindelijk hadden we maandag 20 juni een gesprek bij de Thermiek. Ik ben benieuwd wat het ons gaat brengen. Nogmaals als hij daar welkom is dan is onze keuze gemaakt. 

Woensdag15 juni hebben we een gesprek gehad met alle betrokkenen (juffen, meester die xtra lessen individueel doet met hem, de IB'er, OAD (Onderwijs advies dienst) en iemand vanuit Auris. Een gesprek waar ik niet veel wijzer van werd alleen dat mij duidelijk werd dat ze grote twijfels hadden bij Luan in groep 4. Ik kan het niet anders omschrijven en uiteraard is dit niet zo uitgesproken maar het voelde wel zo. Auris moet eerst alles onderzoeken en bespreken voordat ze kunnen aangeven wat ze Luan kunnen bieden. Nadat zij hun verhaal verteld hebben, heb ik uiteindelijk verteld dat we ook een gesprek hebben op de Thermiek. En dat deze school wat ons betreft het meest geschikt is voor Luan. 

De eerste vraag was waarom ik dat nu pas vertelde?! Wij hebben aangegeven dat we hopen dat Luan daar terecht kan en dat ze hem daar de juiste ondersteuning kunnen geven die hij nodig heeft. De juiste balans tussen in- en ontspanning aanbrengen, zijn grenzen bewaken en daar waar nodig activiteiten aanpassen zodat hij mee kan doen en niet de uitzondering in de klas is. Ik gun hem zo de succeservaringen in zijn leven en dat hij een x de beste in de klas is!

Ook dit keer hebben we het gesprek over ons heen laten komen en we houden de goede moed er nog steeds in. Ondanks dat ik wel kan janken soms van verdriet als ik eraan denk dat we hem moeten gaan vertellen dat hij naar een andere school gaat. Hoe gaan we hem dat uitleggen? Hoe gaat hij dat snappen? En wat als er straks geen plek is en hij nog een jaar op deze school moet blijven; mijn hart breekt dan ook. Mede toen ik dezelfde avond de nieuwsbrief opende en zag dat er volgend jaar een combi klas van groep 3/4 komt met 34 leerlingen. Hoe kan hij in zo'n grote klas de juiste ondersteuning in het  onderwijs krijgen. De xtra ondersteuning die hij zo hard nodig heeft?!

Inmiddels is de schoolvakantie begonnen en weten we nog niet veel meer. Op de Thermiek hadden we een fijn gesprek 

Belangrijke vervolg stap was Luan officieel in te schrijven bij de Thermiek en een TLV gaan regelen voor hem. Ik ben blij dat ik vanuit mijn werk bekent ben met al deze onderwijsafkortingen want ze vliegen om je oren (TLV, CVB, SWV, onderwijsconsulent, etc.).

De dag na ons gesprek heb ik de IB'er gebeld met de vraag dit te gaan regelen. Ondertussen ook zelf contact gezocht met het samenwerkingsverband om te vragen hoe de procedure verloopt. Kortom de afgelopen weken bestonden uit bellen, info opzoeken, maar ook uit wachten. Wachten op een ander die de stappen moet nemen en helaas gaan de stappen langzamer dan wij zouden willen.

De stand van zaken is nu dat we 31 augustus een afspraak hebben met de onderwijsspecialist en alle andere betrokkenen (ondersteuningsteam = OT)rondom Luan. In dit overleg (of meerdere maar dat lijkt mij onzinnig) stelt de onderwijsspecialist een advies op voor passende vorm van onderwijs. Dit advies gaat naar een tweede deskundige, ws van de Thermiek, die het advies bevestigen. Al deze verklaringen en een groeidocument worden dan naar de TLV commissie gestuurd en die honoreren of wijzen de vraag af. Is dit rond dan krijgt Luan wel of niet een TLV en kunnen we dit sturen aan de Thermiek.

Voor nu betekent het dat Luan wel gaat starten in groep 4 na de zomer maar wij hopen echt dat dit maar van kort duur is en dat hij snel over kan naar die vorm van onderwijs die het beste past bij de vraag die Luan heeft en op een juiste manier beantwoord kan worden.

Kortom de laatste weken stonden in het teken van vragen, regelen, verdriet, spanning, stress maar we slaan er ons door heen. Want elke dag is een nieuwe dag en mogen we genieten van onze twee kanjers. We komen er wel en hoe hoog die berg ook is; we zullen hem beklimmen met elkaar

Knuffelen

Misschien is voor vele een knuffel iets vanzelfsprekends en terwijl ik dit schrijf besef ik mij dat dit zeker niet zo is. Terwijl knuffelen toch heel gezond is en iets heelends heeft. Pas heb ik ergens gelezen dat tijdens een knuffel van minimaal 20 seconden een stofje vrij komt dat bij ons voor een gelukkig zalig gevoel zorgt. Sindsdien knuffelen mijn kids in ieder geval samen 20 seconden. Heerlijk toch dat je door zoiets simpels al happy kan gaan voelen.

Wikipedia zegt niet voor niets dat knuffelen een veel voorkomende manier is om genegenheid te tonen, net als het geven van een kus. Knuffelen kan meerdere functies hebben: het bieden van troost, aanmoediging, tonen van begrip, het bieden van geborgenheid, het delen van een emotie (zowel verdriet, onmacht, angst als blijdschap), acceptatie, uiting van blijdschap, zoals het vieren van een overwinning, bevestiging van een vriendschaps-, vertrouwensband, begroeting en afscheid nemen

In tegenstelling tot sommige andere vormen van lichamelijke intimiteit wordt knuffelen in veel culturele contexten geaccepteerd of zelfs aangemoedigd. Knuffels kunnen variëren in intensiteit en naar plaats van aanraking. Kinderen hebben vaak een knuffelbeest om in de behoefte aan troost, acceptatie of tederheid te voorzien.

Luan is dol op knuffelen. Hij doet dit dan ook regelmatig met zijn lieve kinderhulphond Spyro. Gelukkig ben ik ook zijn favoriet. Ik ben dol op knuffelen. Van kinds af aan knuffelde ik erop los en mijn moeder was favoriet. Ze heeft mij ooit verteld dat zelfs toen ik naar de middelbare school ging elke ochtend tijdens het ontbijt eerst bij haar op schoot klom voor een lange knuffelsessie. 

Luan knuffelt het liefst heeeeeeel lang. Naast de vaste momenten op de dag kan hij ook vaak verrassend uit de hoek komen en mij een hele lange dikke knuffel geven. Het is altijd weer heerlijk thuis komen als hij komt aanrennen en mij in mijn armen vliegt voor zo'n dikke knuffelpartij. Ook die onverwachtse momenten zijn heerlijk. En wat denk je van de ochtendknuffel. Zo'n klein manneke wat nog warm is van het slapen lekker tegen je aankruipt in bed en jouw warmte en genegenheid zoekt. 

Tijdens een van die knuffelsessies met Luan besefte ik mij opeens dat knuffelen niet zo iets vanzelfsprekends is. Wat zal hij in zijn eerste jaren (hij was bijna 5 jaar toen wij hem in zijn armen en in ons hart sloten) veel gemist hebben. Zal hij wel geknuffeld zijn? Zal hij wel die geborgenheid hebben gekregen? Zal hij wel getroost zijn? Zal hij wel liefde gehad hebben? Zal hij wel........Allerlei vragen die door mij heen schieten. Vragen waar ik geen antwoord op heb of ik moet mijn conclusies trekken uit de flarden van verhalen die hij ons vertelt. Naast deze vragen heeft mijn emotie uiteindelijk de overmacht op die momenten en huil ik in stilte om wat hij gemist moet hebben en geef ik hem ondertussen alle liefde die ik in mij heb om hem te laten ervaren dat ik ervoor hem ben en dat hij altijd bij ons mag blijven. En ik hoop dat met mijn hele hart dat dat genoeg zal zijn om hem te laten voelen en ervaren dat hij er mag zijn zoals hij is!

Vallen

Vallen stond de laatste weken centraal in het leven van Luan. Soms zijn er weken dat Luan nauwelijks valt en soms zijn er weken dat het meerdere malen per week voorkomt. Misschien denk je dit hoort toch bij het leven van een kind en dat is ook zo. Je wil niet weten hoeveel discussies en gesprekken ik met verschillende moeders hierover gehad heb. Zij zien en snappen niet zo goed waar ik me druk om maak. In hun ogen hoort vallen nu eenmaal bij het leven van een kind. Ze leren immers met vallen en opstaan!

Echter als Luan valt dan valt hij met een harde klap. Luan kan zichzelf niet opvangen zoals wij dat doen door onze handen/armen te gebruiken. Luan kan zichzelf niet corrigeren als hij uit evenwicht is. Als hij valt dan valt hij dus hard voorover of zijwaarts en maakt daarbij een flinke klap. Reden voor ons om een aantal jaren geleden hem in ieder geval bij het buiten spelen, gymen, etc. een helm op zijn hoofd te doen. Dit voorkomt een flink ei op zijn voorhoofd of een hersenschudding elke keer. Gelukkig vindt Luan het niet erg om zijn helm op te zetten zelfs als de temperatuur op loopt. Al stelde hij wel mij van de week de vraag of hij toch niet zonder helm mocht voetballen want hij kon zichzelf toch goed opvangen?! Er zal natuurlijk een moment komen dat het wel een punt gaat worden......... Maar tot die tijd ligt er een helm op school en thuis en gaat deze ten alle tijdmeter.

Het nadeel van de zomer is dat hij wat minder beschermt is door een lange broek en dikke jas. Dit betekent dat hij sneller verwondingen oploopt aan zijn knieën en handen. Helaas is het zo en kunnen we hem ook niet verbieden om niet buiten te spelen, te voetballen, etc. Al zou ik het soms diep van binnen wel willen. Als moeder wil je nu eenmaal je kind beschermen. Het verdriet en de pijn keer op keer naast het feit dat hij zich gaat realiseren dat hij anders hierin is dan andere. Gelukkig deelt hij dit met mij en kunnen we er over praten en mag hij hij zijn verdriet hierover laten zien. In deze weken wordt er dan ook regelmatig gehuild en huil ik in stilte met hem mee.

Over het algemeen kan ik het goed handelen maar als hij weken achter elkaar valt en we daarbij ook bij de huisarts, huisartsen post en EHBO belanden doet het echt wel wat mij en maakt het mij verdrietig. Ik zou zo graag de klappen voor hem willen opvangen. Ik hoop dat de fysio van het Revalidatiecentrum binnen kort weer met hem aan de slag kan om met hem het leren vallen te oefenen. Wie weet lukt het hem om de transfer nu wel te maken naar het moment dat het hem overkomt. In de oefensituaties kan hij namelijk over het algemeen zich zelf opvangen door zijwaarts te vallen, echter in de praktijk overkomt het hem en lukt het hem nog niet om datgene wat hij geoefend heeft toe te passen.
Luan zou zeggen "van proberen kun je leren, mama!"

Moederdag 2016

Wat een bijzondere mooie Moederdag heb ik gehad. Onze kleine vent kon niet wachten tot het zover was en hij zijn zelf gemaakte cadeautje aan mij mocht geven. Die dag dag daarvoor had papa nog geopperd om een cadeautje te kopen voor mama maar dat was niet nodig want hij had er toch 1 zelf gemaakt. En gelijk heeft hij! Wat is mooier dan zo'n pracht cadeau gemaakt door mijn kleine vent. Timo daarentegen was maar wat blij dat hij dat niet meer hoefde te doen. En zo geschiedde het op Moederdag 2016. Vol spanning keek hij toe hoe ik het cadeau zelf uit pakte. Ja Spyro mocht niet helpen ; het was mijn cadeau! En wat kreeg ik een mooi cadeau van hem (zie foto). Ik was van binnen echt ontroerd. Prachtig! Uiteraard had manlief toch nog een cadeau gekocht die op deze mooie dag mooi van pas kwam. Een mooie lantaarn met een hartvorm. Deze werd meteen gebruikt om een kaarsje voor China mama in te branden. Echter Luan vond ook dat er voor mij een kaarsje in moest dus brandde er de gehele dag twee kaarsjes. 

Moederdag, altijd is daar het moment dat we denken aan China mama en altijd weer de wens "kon ze maar even om het hoekje kijken en zien dat het goed met hem gaat'' niet is zo vanzelfsprekend in het leven van en met Luan. 

Tijdens het avondeten waren daar opeens weer de vragen; "Mama, waarom wil mijn mama eigenlijk niet voor mij zorgen? Mama, leeft mijn mama nog? Mama, is mijn mama boos op mij? En waarom heeft zij mij naar het kindertehuis gebracht? En hoe en ik dan geboren? En waar ben ik geboren? Vond ze mij dan niet lief? Waar is mijn mama nu? En hoe is Timo geboren dan?" En zo ging het nog even door. Vragen waar Lo en ik elkaar soms aankeken van wat gaan we hier nu op antwoorden. Uiteraard eerlijke antwoorden maar wel zo geformuleerd dat Luan het begrijpt en dat dingen niet zijn eigen leven gaan leiden. Ik had het idee dat ik tijdens dit moment in een soort emotionele achtbaan zat en van de ene emotie naar de andere ging. En toen ik probeerde die achtbaan tot stilstand te krijgen, klonk de vraag naast mij "mama, hoe is Spyro eigenlijk geboren? Wie is zijn mama?"

Het voelde alsof er aan de noodrem getrokken werd. En van Spyro gingen we naar de kippen, naar de opa's en oma's om vervolgens het weer te hebben over het heerlijke eten.

We zien steeds vaker het luikje China open gaan bij Luan. Hij vraagt ook regelmatig of we daar heen gaan en dan alleen om te kijken en "ik blijf daar dan niet hoor mama!" Op de vraag om ook het kindertehuis te bezoeken geeft hij duidelijk aan dat niet te willen. Wij mogen wel hoor, maar hij hoeft niet. Over het onderwerp China vindt hij het prettig om wel zelf hier de regie in te hebben en dat vinden wij goed. We hebben altijd tegen elkaar gezegd dat hij de gids in zijn eigen leven is en dat wij hem daarin volgen. En zeker met dit onderwerp omdat we niet voldoende informatie hebben over zijn eerste levensjaren en alleen flarden gehoord hebben van Luan die hij vroeger vertelde en nu nog steeds. Zo zijn daar de verhalen dat hij altijd op een stoel moest zitten, maar kan hij ook met een grote lach vertellen dat hij en de andere kinderen in de avond, als de verzorgers weg waren, op de bedden gingen springen. "Zo van het ene bed na het andere mama!"

Zijn herinneringen liggen vast in onze hoofden en oer een paar jaar wil ik ze samen met hem op papier zetten en zo een mooi levensboek maken voor hem. 

Een Moederdag voor mij om nooit te vergeten!

"Vroeger was Sinterklaas toch echt mama?"

Het is een vrijdag in maart en we rijden op de N206 richting het Revalidatie centrum in Leiden. En dan opeens is daar de vraag; "vroeger, toen opa en oma klein waren, was Sinterklaas echt hè mama. Maar nu niet meer!" Ik verslik mij nog net niet in mijn snoepje en het snoepje geeft mij gelukkig de gelegenheid om even na te denken. Ik besluit om te vragen aan hem wat hij bedoelt. En dan legt hij uit: "nou kijk vroeger toen opa en oma klein waren, was Sinterklaas echt. Toen was hij al oud en nu is die Sinterklaas allang dood want het is een oude man. Hij is nu in de Hemel. Nu zijn het verkleedde mannen mama. Zo is het toch. Timo zij ook zo iets in de auto tegen jou?!" Ik besluit om het niet te ontkennen en zeg dat hij inderdaad gelijk heeft. Vervolgens komt er een vragenvuur op mij af: "wie koopt dan de cadeautjes? Hoe verkleedden ze zich dan? En tv is die dan ook niet echt? En wie klopt er op het raam? En de cadeautjes bij opa en oma dan? En het water en de appel die ik bij mijn schoen zet; wie drinkt en eet dat op dan? En zwarte Piet hoe zit het daarmee? En het paard en de boot? En wat op tv is, is dat dan ook niet echt? En mijn tekening waar is die dan?

Ja, zo simpel is het allemaal nog niet. Want ja Sinterklaas kan dan wel niet echt zijn maar dan blijven er nog genoeg vragen over die onbeantwoord blijft.

 

Vraag voor vraag beantwoord ik hem en op elk antwoord volgt wel weer een nieuwe vraag met een nieuw antwoord. Er is geen boosheid of verdriet alleen maar veel onduidelijkheid. Op vele antwoorden volgt ook het wel bekende "echt waar???" De mooiste conclusie was toch wel toen ik vertelde dat ik de cadeautjes kocht. In eerste instantie riep hij "echt waar??" En na mijn bevestigend antwoord zei hij:'' weet je mam die leger dingen (dat was in 2014) dat was niet zo'n handig cadeautje voor mij. Ik kon er niet zoveel mee!"

 

Het mooiste moment volgt daarna; 

"En mam heb jij dan ook dat zwaard gekocht?" "Ja Iieve schat die heb ik ook gekocht." "Echt waar?? Dat was het aller aller mooiste cadeau mama!! Dat heb jij super goed gedaan!!"waarbij ik twee dikke duimen kreeg)

 

Wat ben je toch een mooi bijzonder kind; een plastic zwaard van de action voor 1,79 waar je inderdaad urenlang mee aan het spelen ben. Hoe simpel en klein en mooi kan het leven zijn. En wat een mooie les kreeg ik op die vrijdag in maar. 

Onzichtbare ziekte

Een term die al maanden door mijn hoofd spookt. Een term die passend is bij de spierziekte van onze kleine vent en bij mijn eigen klachten de afgelopen maanden. Lang heb ik nagedacht of ik dit wel wilde delen maar uiteindelijk toch besloten het te doen. En niet om medelijden te krijgen maar juist om mensen bewust te maken dat je niet kan oordelen over iemand als je niet exact weet hoe en wat. Al is er maar 1 iemand die ik hiermee bereik die erover na gaat denken en stopt met oordelen, veroordelen en/of zijn mening over de ander klaar te hebben.

Het begon allemaal in oktober. Ik had een benauwd en drukkend gevoel op de borst en pijn. Het straalde uit naar mijn armen, schouders en nek. In eerste instantie dacht ik aan mijn klachten van mijn schouders en dat het allemaal wel over zou gaan maar niks van dat alles gebeurde. Toen ik een soort van paniekaanval in mijn kantoor kreeg tegen hyperventileren aan besloot ik toch maar naar de huisarts te gaan. 

In tranen vertelde ik daar mijn verhaal en gelukkig werd ik serieus genomen en werden er allerlei testen gedaan. Mijn bloed werd op van alles gecheckt en ik kreeg een hartfilmpje. De uiteindelijke conclusie was dat mijn bloeduitslagen goed waren, hartfilmpje geen afwijkingen liet zien en als diagnose het syndroom van Tietze overbleef.

Terug in de auto dwaalde mijn gedachten alle kanten op. Eenmaal thuis aan het googlen geslagen en al verder zoekend herkende ik mijzelf qua klachten in datgene wat ik las. Fijn het had een naam. Alleen het feit dat het jaren kan duren of zelfs niet over kan gaan, daar werd ik niet echt blij van. Waar ik wel blij om was, was het feit dat het niet mijn hart was. Dit dacht ik namelijk wel en dat is geen aangename gedachten. Ik hoefde nu niet in ieder geval in paniek te raken als ik de klachten voelde.

Helaas bleven mijn klachten aanhouden en heb ik vervolgens een verwijzing gevraagd naar de reumatoloog. Daar werd ik door de malle molen heen gehaald en naar een uitgebreide foto sessie van al mijn gewrichten e.d. en bloedtesten kreeg ik het goede nieuws dat het geen reuma was. Wel was de nodige slijtage te zien, artrose, chronische ontstekingen in pezen en schouders en diverse verkalkingen naast de ontstekingen van de kraakbeenverbindingen in de borstkas. (Tietze). 

Paracetamol en/of ontstekingsremmers was het advies.

Een onzichtbare ziekte dus. Want van de buitenkant zie of merk je niet. Oké behalve dan als ik mij heb ingespannen en/of een trap ben opgelopen dan ben ik helemaal buitenadem. De aanvallen probeer ik zoveel mogelijk te verbloemen maar ook op dat soort momenten kan ik hoog in mijn ademhaling zitten. Het komt en gaat ook en er is geen peil op te trekken wanneer ik pijn heb. Dit kan zowel in ontspannen als stress momenten zijn. Ik heb mijn weg erin gevonden maar moet me soms inhouden als ik de lift pak en er geroepen wordt ''pak toch de trap dat is goed voor je conditie!''

En zo is het ook zeker voor Luan. Zijn ziekte vergelijk ik altijd met een sporter. Hij levert op een dag topsport. En bij extra inspanning zoals bijvoorbeeld gymen, wandelen, buiten spelen actief op het schoolplein, veel lichamelijk bezig zijn levert hij meer dan een top prestatie. Ik vergelijk het altijd maar met het lopen van een marathon. Kortom het kost hem veel energie en kracht. Zelfs een activiteit als in de ochtend op school, eten en drinken, wat lijkt op een rust momentje voor hem kost hem veel energie. Zijn beker naar zijn mond brengen is voor hem al een hele lastige handeling en kost hem energie.

Door zijn doorzettingsvermogen, zijn sterke wil en niet onder willen doen voor de ander compenseert hij veel en is deze topprestatie ook niet van buitenaf te zien. Behalve als je verder kijkt en onze kanjer echt (wil)leert kennen en je ontdekt dat het een kleine vechtersbaas is die al veel in zijn korte leventje heeft meegemaakt. Een manneke waar wij intens veel van houden en hem alles willen geven en bieden wat hem kan ondersteunen in zijn leventje.

Zoals bijvoorbeeld zijn maatje en kinderhulphond Spyro. Een maatje voor het leven die hem helpt bij datgene wat Luan nou juist zoveel energie kost. Dankzij Spyro kan hij zich zelf uitkleden ook als zijn spieren en hijzelf moe zijn. Dankzij Spyro slaapt onze kanjer lekker in. Dankzij Spyro is zijn leven verrijkt en worden vele handelingen makkelijker voor Luan omdat Spyro hem helpt en ondersteunt. 

Ik begon met de term onzichtbare ziekte. Een term die voor velen waarschijnlijk op gaat. Maar het belangrijkste wat ik kwijt wil is dat ik hoop dat mensen stoppen met het oordelen /veroordelen over de ander. Je weet niet wat zich afspeelt en onthoud dat niet alles is zoals het van de buitenkant lijkt! 

“Ik wil gewoon hetzelfde zijn”

Al weken vliegen verschillende blogs door mijn hoofd maar o die tijd vinden om ze op papier te zetten. Mezelf voorgehouden dat dit weekend er in ieder geval 1 op papier moet. Bovenstaande woorden zijn de woorden die Luan de afgelopen week mij vertelde: “ik wil gewoon hetzelfde zijn!” Woorden die een grote indruk op mij achter lieten.

 

Het startte vorige week vrijdag al met een app op de klasse app van groep 3. Er werd een oproep gedaan aan ouders om te rijden en ik dacht laat ik maar reageren met daarbij een onderbuik gevoel. Het weekend was het schaatsen het onderwerp van gesprek tussen mijn man en mij en we besloten dat het niet verstandig was als Luan hier heen zou gaan. Het risico van vallen en hard vallen was te groot! Uiteraard heb ik het maandag zelf met hem besproken en toen sprak hij uiteindelijke in de avond bovenstaande woorden uit: “ik wil gewoon hetzelfde zijn!”

 

Hij begreep heel goed dat het niet handig was om te schaatsen, zei zelfs dat hij dat toch niet kon. En gaf heel goed aan dat hij niet iets anders wilde doen of aan de kant wilde toekijken op de schaatsbaan. Het besluit was snel genomen en we zouden samen een leuke vrijdag ervan maken thuis. Lekker uitslapen en pyjama dag houden totdat we ons zouden moeten aankleden om te gaan zwemmen. In ieder geval het was zijn dag en hij mocht bepalen van mij hoe die eruit zou zien. Daarna ging hij verder met spelen en niet omdat het onderwerp afgesloten was, want dat zag ik aan alles, maar gewoon omdat hij er even niet verder over wilde praten. 

 

In de avond bleek dat het onderwerp inderdaad niet klaar was na het nemen van het besluit. Eenmaal het onderwerp nogmaals aankaartte maakte dat hij hartverscheurend begon te huilen. Uiteindelijk snikte hij dat hij het niet leuk vond en vertelde hij door zijn tranen heen dat hij het niet leuk vond dat hij valt en niet alles kan. “Ik wil gewoon hetzelfde zijn!”

 

Dat kwam aan, die woorden, ze sneden dwars door mij heen en het waren op zich luttele seconden maar het duurde even voordat ik mijzelf herpakte. Luan kroop ondertussen dicht tegen mij aan en ik ik troostte hem, koesterde hem en sloeg mijn armen stevig om hem heen terwijl ik hem al mijn liefde gaf die ik hem maar kon geven op dat moment. 

Wat zou ik graag zijn obstakels en hobbels weg willen nemen die hij ervaart in zijn leven! Wat zou ik graag willen zeggen dat de dokters hem beter kunnen maken! Wat zou ik graag zijn pijn en vermoeidheid weg willen nemen en hem power kracht willen geven! Wat zou ik graag ………….

 

Na mijn troostende woorden is hij uiteindelijk met zijn hand in mijn hand in slapen gevallen. 

De dagen vlogen voorbij en woensdagmiddag had hij een topmiddag met zijn tante en Mouz. Wat heeft hij genoten hiervan en wat durft onze kanjer toch veel.

Donderdag kreeg hij op school een mooie complimentenkaart van de klas mee naar huis. Wat een mooi gebaar in deze week.

 

Vrijdag hebben we ingevuld zoals hij dat wilde; een pyjama dag, lekker chillen totdat het tijd was om naar het zwembad te gaan. Hier hadden we eerlijk gezegd allebei niet zoveel zin in maar eenmaal in het zwembad deed hij super goed zijn best en verraste hij ons weer door zijn zwemkunsten te laten zien. 

Zaterdag kwam Rob langs om te trainen en hebben jij en Spyro weer hard gewerkt. De rest van d dag en zondag hebben we ingevuld met chillen, spelen, kleuren, gamen, wandelen op het strand, etc. Kortom het was weer een heerlijk weekend en wat ons betreft mogen de dagen omvliegen tot het volgende weekend!

 

Sterke man

 

Lieve kleine sterke vent van mij

Dag in dag uit maak jij mij heel blij

Ik leer van jou te genieten van het leven

En de kleinste dingen op een bijzondere manier te beleven

 

Ondanks jouw vermoeidheid en pijn

Ben je altijd wel in voor wat gein

Oneindig is jouw doorzettingsvermogen 

En jouw humeur is altijd opgetogen

 

En ondanks tegenslagen

Ben je in staat om je aan iets nieuws te wagen

Jouw volhardendheid en lef

Is iets wat ik niet overtref

 

Op zijn tijd laat je ook zien je verdriet

Mijn helpende armen is het dan die ik jou bied

Jij nestel je dan in mijn armen

En ik doe mijn best om jou te verarmen

 

Lieve kleine sterke vent

Jij bent het die ik al mijn liefde schenkt