Onzichtbare tranen

Op het schoolplein stond ik te wachten totdat de bel ging. Ondertussen praatte ik met wat moeders over de vele kinderen (groep 3/4 samen 34 ll) en de ervaringen tot nu toe. Daarnaast dat we benieuwd zijn naar de info avond van morgenavond. Wat ik in ieder geval hoor is dat ik niet de enige ben die zorgen heeft. Ondertussen gaat de bel en opent jouw juf de deur. Terwijl ik naar binnen loop, geeft ze door dat je gevallen bent met het lopen naar de gym. Ik hoop dan nog dat we wel naar het Revalidatiecentrum kunnen voor het zwemmen en verwacht dat het meevalt. 

Ik loop door, stel me nog even voor aan de stage juf (mmm naam alweer vergeten) en loop de klas binnen. Daar zie ik je staan, je beker en bakje staan halverwege de klas op de grond, de klas is verder leeg en jij pakt je tas in. Ik loop naar je toe en zie al aan jouw ogen dat het verdriet en de pijn groot is. Je vertelt dat je gevallen bent en laat dan je knieën zijn. Trillend zeg je dat je niet kan zwemmen. Ik kijk naar beneden en zie twee knieën die helemaal kapot zijn. Dit wordt geen zwemmen. Ik sla mijn arm troostend om je heen en dan komen je tranen. Tranen van pijn, tranen van verdriet, tranen van het balen dat je gevallen bent. Ik neem je op schoot en troost je. Daarna pak ik snel je tas in, pak je jas en we lopen snel langs de juffen naar buiten naar de auto. Ik heb maar 1 doel en dat is snel naar huis om je wonden te verzorgen en je te troosten.

Wat was ik blij dat het deze dag zonnig weer was en ik mijn zonnebril op had; een hele donkere. De tranen prikte in mijn ogen en nu nog terwijl ik dit schrijf huilt mijn hart. In de auto huilde ik in mijn hart en onzichtbare tranen rolde over mijn wangen. Ik heb echt moeten slikken en diep adem moeten halen om niet in janken uit te barsten. Het beeld jij met twee flinke kapotte knieën helemaal alleen in de klas, jouw bakje en beker daar midden in de klas op de grond. Niemand die je helpt om de pijn te verzachten, niemand die er is om je te helpen met het inpakken van je tas. Wat een verdriet en wat pijn doet dit in mijn hart. 

Eenmaal thuis je op de bank geïnstalleerd, je wonden verzorgt en verwent. Wat een strijd moet jij leveren in je kleine jonge leven keer op keer! 

Lieve kanjer ik ben er voor je 

om voor je te zorgen

je te troosten

Om je te knuffelen

Naar je te luisteren

Je te stimuleren

Je te dragen

Ik sta altijd achter je

En als het even niet gaat

Dan mag je ook bij Hem komen

Hij laat je hand nooit los

En is er altijd, waar je ook bent

Liever kanjer 

We houden van je