Herfst

Starend naar buiten, daar waar het echt herfst aan het worden is, ben ik weer eens achter mijn laptop gedoken om te schrijven. Het is lang geleden dat ik mijzelf hier de tijd voor gunde al heb ik vaak genoeg op bed gelegen terwijl de zinnen vlogen door mijn hoofd. Zinnen die ik graag op papier gezet had om te delen met jullie, maar mezelf gewoon de tijd niet voor gunde. Het weer buiten typeert eigenlijk ook mijn hoofd; het stormt, het waait, de bladeren vliegen naar beneden, takken breken af, het regent en zo op zijn tijd schijnt de zon heerlijk door de bomen en verwarmt mijn gezicht. En nee ik ben niet depressief maar ik wil zo veel en moet zo veel dat ik geen keuzes kan maken en mijn hersens dus flink kraken…….

Inmiddels is het al weer ruim een maand geleden dat ik voor het laatst geschreven heb. De  kinderen hebben al weer herfstvakantie en wij vieren deze vakantie dit keer bij opa en oma Slofstra in het huisje in Nunspeet. Jullie begrijpen vast allemaal dat dit genieten is ondanks het onstuimige herfstweer.

 
In de weken die achter ons liggen, hebben we het best druk gehad. De weken waren gevuld met Revalidatiecentrum, orthodontisten bezoek, gesprekken op school, werken en in de weekenden naar de camping. Vooral dat laatste was heerlijk en genieten. Elke keer weer ‘thuis’ komen op ons eigen plekje. Het laatste weekend hebben we alles opgeruimd en schoon gemaakt. Altijd weer een moment waar ik niet naar uitkijk. Een van mijn slechtste kwaliteiten is afscheid nemen. Dit kan ik niet en wil ik ook niet op welke manier dan ook. Keer op keer wordt ik er chagrijnig en verdrietig van en krijg ik zo’n naar gevoel in mijn buik. En zo wil ik ook geen afscheid nemen van ons plekje al is het maar voor even……. En denk nou niet dat ik het niet heerlijk vind om thuis te zijn dat vind ik echt wel maar daar is het zo heerlijk en fijn en zo zonder verplichtingen. Maar het heerlijkste is vooral SAMEN als gezin zijn!

Vorige week hebben we de caravan meegenomen naar huis en vorige week verkocht en vervolgens hebben we ook vorige week een tweedehandse Tabbert gekocht. Onze oude caravan was nog te goed om daar op het vaste stekkie te laten staan en zeker nu we een hele mooie tent gekocht hebben. We kijken nu weer vol verlangen uit naar het volgende seizoen op de camping en zullen de winter gebruiken om Tabbert op te gaan knappen. Heerlijk alles een fris kleurtje geven en de kussens bekleden om zo ons eigen huisje te maken. Ideeën hebben we al, nu nog de uitvoering!

 Op school gaat het met onze mannen heel goed. Timo komt met prachtige cijfers thuis en geniet van zijn laatste schooljaar. We praten regelmatig over zijn vervolg school en voor Timo is het al gesneden koek waar hij naar toe gaat. Gelukkig maar; dat scheelt een hoop open dagen bezoeken! Luan is oudste kleuter en dat is goed te merken. Wat is hij gegroeid en wat heeft hij het naar zijn zin op school! De juffen zorgen voor genoeg uitdagend werk en Luan zorgt dat er balans in zijn werk blijft (“Juf, vandaag mag ik spelen gisteren heb ik de hele dag gewerkt!”). Ook op het revalidatiecentrum doet hij heel goed zijn best. Met het zwemmen wordt wekelijks het drijven op zijn rug (geheel zelfstandig zonder bandjes) geoefend en bij de logopedie wordt hij op dit moment getest. De ergo oefent druk met hem hoe hij nu het beste kan tandenpoetsen, ritsen en knopen kan dicht maken, kan schilderen en straks gaan we een tafel en stoeltje uitzoeken voor op school. Kortom wat groeit onze kanjer! En wat genieten wij nog elke dag van hem. Maar vooral wat kan hij nog genieten van de voor ons soms zo gewone dingen! Intens blij kan hij zijn met een pak wit a4 papier, een pak vouwblaadjes, nieuwe kleren, plakband, nietmachine, zakdoekjes, plastic tasjes en ga zo maar door. Maar wat was hij ook blij toen hij een uitnodiging voor een kinderpartijtje kreeg en daar heen mocht! Zijn gezicht onbetaalbaar en keer op keer raak ik nog ontroerd als hij zo uitgesproken blij is.

 

De afgelopen weken gingen mijn gedachten ook regelmatig uit naar twee jaar geleden. Ja twee jaar geleden al weer! Waar blijft de tijd! Maar wat kan ik het mij allemaal nog goed herinneren. Die ene bewuste dag dat onze wekker om kwart voor 7 ging. De dag waarop wij onze kleine kanjer in onze armen voorgoed mochten sluiten. Ik had die nacht maar weinig geslapen in tegenstelling tot mijn oudste mannen. Zij hadden heerlijk geslapen. Na een ontbijt meldden we ons rond half 9 beneden in de hal waar de gids al snel ook was. Voordat de dag verder kon gaan beginnen heb ik hem eerst uitgelegd dat de kamer die we hadden echt te klein was. Gelukkig kon de gids een nieuwe kamer regelen. Daarna konden we vol goeie moed gaan starten met de dag. In eerste instantie liepen we naar de bank waar we een grote stapel euro’s moesten gaan wisselen. Echt heel spannend vooral ook omdat het heel lang duurde voordat alles geregeld was. Met een grote stapel, en als ik groot zeg dan bedoel ik ook groot, liepen we vervolgens een klein half uurtje later de bank uit. De nodige handtekeningen waren hier wel al voor gezet. Vervolgens gingen we verder met onze ‘taxi’ auto om na zo’n tien minuten alweer uit te stappen. De zenuwen begonnen echt zijn eigen weg te leiden in mijn buik mede ook omdat we niet wisten wanneer het moment zou zijn. Dit moment was dan ook sneller dan we zelf dachten. Nadat de auto gestopt was, stapten we uit en begrepen we dat we jou hier gingen ontmoeten. We liepen een ruimte binnen en stap voor stap kwamen we dichter bij jou. Links en rechts zagen we dozen en deuren naar allerlei kamertjes. En toen toen was daar de trap, we gingen omhoog en liepen die ene ruimte in en daar stond jij. Zo bizar zo mooi om daar oog in oog met jou te staan. Wat dan allemaal door je heen gaat; onbeschrijfelijk mooi! En ja dan die ene foto van jou met papa; het eerste moment met jou papa samen. Zo bijzonder dat ik die heb weten te knippen! Het spat ervan af; de eerste verliefdheid, de glimlach, die ene blik die alles zegt! Wat denk ik nog vaak terug aan dat ene mooie moment.

 

 

En nu is het al weer twee jaar geleden dat we jou voorgoed in onze armen mochten sluiten. En dat we zoveel mooie momenten met jou mochten beleven samen met die grote kanjer van een broer. Want laten we niet vergeten hoe geweldig onze Timo dit alles een plekje heeft gegeven in zijn leven. Negen jaar alleen met papa en mama is niet niks namelijk. Negen jaar alle aandacht en nooit iets hoeven te delen! En dat was opeens van het een op het andere moment anders. Maar wat een lieve broer heeft Luan. Een grote broer die er altijd is voor hem om hem te helpen, een grote broer die hem knuffelt en zoent, een grote broer om mee te spelen, een grote broer om ruzie mee te maken, een grote broer om te plagen, een grote broer om vooral veel van te houden! En wat houden deze twee kanjers van elkaar en tuurlijk ook bij ons in huize slofstra is er onenigheid en jaloezie maar de liefde is wat overheerst! Liefde die zo groot is dat hij niet te omschrijven valt! Liefde waar we dankbaar voor zijn omdat we maar al te goed beseffen dat het ook anders kan zijn. En dat is dan ook wat we vooral doen; genieten met en van elkaar en alle mooie momenten koesteren!

 

Herfst

 

De wind waait guur buiten

De taken zwiepen wild op en neer

De bladeren vallen op de grond

Bladeren die kleuren bruin, rood en geel

De storm waait buiten en diep in mij

Maar dan kijk ik omhoog

Ik weet dat U daar bent

En dan voel ik Uw liefde diep in mij

De zon komt door

Ik word langzaam warm van binnen

En ik

Ik straal!