Buisjes

 

Een uurtje eerder dan normaal ging vandaag de wekker af. De dag zou in het teken staan van buisjes voor in de oren van Luan. Vorige week gestart met de voorbereidingen en vrijdag samen een filmpje gekeken wat hem te wachten staat voordat hij slaapt op de operatiekamer. Elke dag dezelfde stappen herhaald en gisterenavond voor het slapen gaan nog even met papa erover gepraat.

 

Nadat papa en mama gedoucht hadden en gegeten en heeft mama jou uit bed gehaald en onder een lekkere warme douche gezet. Hier werd je langzaam aan wakker onder. Bij het aankleden vroeg ik je of je nog wist wat we gingen doen vandaag. Je knikte ja en fluisterde zacht; “mama maar ik wil nie naar ziekenhuis. Luan wil spelen.” Ik legde je kort uit wat we gingen doen en je bleef maar zachtjes herhalen met tranen in je ogen dat je niet wilde. Op mama’s schoot kwam je tot rust en daarna gingen we naar beneden. Snel schoenen en jas aan, hondje en beestje (twee knuffels) mee en een tas met spullen en daar gingen we op weg. Papa moest van jou maar de kortste weg nemen.

 

Rond 10 voor 7 liepen we de juiste verdieping op en moesten we wachten tot het 7.00 uur was. Iets over zevenen ging de deur open en mochten we richting de afdeling Kinderdagverpleging lopen en kregen we een bed toegewezen. Op jouw bedje lag een mooie ziekenhuispyjama klaar. Je keek wat onwennig om je heen en tegen half 8 mochten we mee met de verpleegkundige. Die liet aan de hand van een map met foto’s zien wat er beneden ging gebeuren en daarna kreeg je twee mooie pleister op je hand met toverzalf. Daarna mochten we naar je bedje terug, heb je een paracetamol gehad en heeft mama die mooie pyjama aangedaan. Nou ja dit klinkt nu heel gemakkelijk maar dat was het niet hoor. De knoopjes waren allemaal los dus het was even een gepuzzel voordat we die pyjama aanhadden. Eenmaal aan ben je lekker in je bedje gekropen en heb je op de telefoon buurman en buurman gekeken. Wonderlijke filmpjes die jou altijd een lach op je gezicht doen toveren!

 

 

 

En toen begon het wachten. Het wachten tot we opgehaald zouden worden om naar de 4^e verdieping te vertrekken. Tegen kwart over 8 was het zover en konden we naar beneden. De spanning was op je gezichtje te lezen, maar je hield je super groot. Voor de deur beneden nam je afscheid van papa en ging mama met je mee. Achter de deur kreeg mama een mooi wit pak aan, twee blauwe sloffen en een mooie blauwe muts. Het duurde even voordat we richting de operatiekamer mochten lopen, maar eenmaal daar begon de procedure. En wow wat duurde dat lang. Eerst ging het hele (anesthesie, operatiearts, operatie assistent, etc.) team zich voorstellen (i.v.m. jouw spierziekte iets meer mensen dan  normaal werd mij uitgelegd). Daarna stelden ze elkaar vragen en mij vragen en kreeg ik te horen dat je in slaap gebracht werd met een kapje en niet zoals we besproken hadden met een prikje. Nou ja dacht ik kom maar snel op met die kap dan is het voorbij. Toen ik dat benoemde zeiden ze dat het allemaal gaat volgens procedure. Maar toen was het zover en kreeg je het kapje op je mond, je stribbelde even tegen, schudde nee toen ik zei wat je moest doen, maar al snel was je in diepe slaap. En toen was het tijd om je een dikke kus te geven en weg te gaan. Wat een vervelend moment is dat, maar ik hield me groot! Benoemde nog even goed dat ik graag zo snel mogelijk bij hem wil zijn, voordat hij wakker wordt en dat kon gelukkig geregeld worden.

 

In de ouderkamer mocht ik wachten en kreeg ik een bakkie troost en een tijdschrift. De tijd kroop tergend langzaam voorbij maar na een half uurtje stond de arts voor mij en vertelde dat alles goed gegaan was. Het slijm was taai en zijn ene oortje bloedde wat, maar het was voorspoedig verlopen. Heerlijk nieuws en opgelucht haalde ik adem. Ik kon niet wachten om hem weer te zien en al snel werd ik gehaald dat hij eraan kwam. De kleine man lag heerlijk op zijn buik te slapen. Eenmaal in de verkoeverkamer was hij even onrustig aan het bewegen, slapen, onrust. Op een gegeven moment ging hij zitten, keek verdwaasd om zich heen en ging weer lekker. Daarna werd hij langzamer aan wakker en uiteindelijk kwamen op een gegeven moment de tranen. Wat een kanjer en wat was ik trots op onze man! Hij kroop zowat in mij maar al snel mochten we naar boven toe. Onderweg had je nog dikke tranen en ook toen we boven weer aankwamen op de afdeling. Je liet je heerlijk troosten en al snel wilde je je kleertjes aan.

 

Eenmaal aangekleed en wat gedronken te hebben werd je steeds helderder. Je kroop lekker op schoot en wilde eerst helemaal niks maar al snel had je trek in een ijsje (was aan het begin verteld) en wilde je filmpjes kijken. Na zo’n drie kwartier wilde je je schoenen aan en ging je spelen met mama en papa aan je zij in de speelhoek. Je oortjes deden niet pijn vertelde je alleen als je hikte.

 

 

 

Uiteindelijk kregen we rond kwart voor 11 het verlossende woord dat we lekker naar huis mochten. Heerlijk lekker naar huis! In het restaurant beneden hebben we nog wat gedronken en jij een lekker groentesoepje gegeten. Deze ging er goed in. Eenmaal thuis had je wel trek in aardbeien, koekjes, snoepjes en cake. Voor de tv heb je lekker aardbeien en koekjes gegeten en daarna ben je lekker gaan spelen.

 

Het spelen werd afgewisseld met de tv en tablet vanmiddag. Even dacht ik dat je in slaap zou vallen, maar je riep hard “grapje!” toe ik zei “He, slaap je?!” Je humor had je in ieder geval nog.

 

Terwijl wij samen de middag doorbrachten kwam oma Slofstra ook nog even op bezoek en zij had een mooi cadeautje bij zich. Jij ging direct hiermee spelen en wat was dat heerlijk om naar te kijken. Die fantasie van jou en ondertussen verwerkte je volgens mij je ziekenhuiservaring want regelmatig hoorde ik je ziekenhuis zeggen. Regelmatig vroeg ik je ook waar je grote broer was, maar deze was druk aan voetballen; schoolvoetbal. Kwart over 5 kwam hij thuis met een schitterende medaille om zijn nek en rode konen. Samen met het schoolteam derde geworden en een leuke middag gehad! Je kan wel raden wat een trotse mama er vanavond op de bank zit.

 

Twee kanjers van een zonen; die mij intens gelukkig maken en zo al schrijvend achter mijn laptop bedenk ik mij dan wat een pracht gezin wij hebben. Wie had dat ooit kunnen bedenken. Toen ik jong was droomde ik ervan om jong moeder te worden, een groot gezin en o wat liep dat anders. De man van mijn leven ontmoette ik op mijn werkplek en al gauw sloeg de vlam over en hadden we een relatie met elkaar. Al vrij snel woonden we samen en binnen twee jaar waren we getrouwd. Na een jaar en 2 maanden werd onze eerste zoon geboren; wat een rijkdom en wat een gevoel om een gezin te zijn! Na 2,5 jaar wilden we ons gezin wel uitbreiden maar dat verliep helaas anders dan dat we gedacht hadden. Maar ook die tijd, als ik er op terug kijk, heeft ons veel gebracht. En toen daar dat moment waarop we besloten om een kindje te gaan adopteren. Een lange weg lag voor ons maar o wat was het het wachten waard. En nu nu ben ik een trotse mama van twee mooie zonen!

 

Twee totaal verschillende kinderen.

Geboren in twee verschillende landen,

zo’n verschillende start gehad,

Twee pracht van een kerels

Wat een rijkdom wat een pracht