Wij hebben gekozen voor een special need kindje. Dit zijn vaak kinderen die moeilijk een nieuwe papa en mama krijgen, men wil immers een gezond kindje met alles er op en eraan. Maar het gaat merendeels om handicaps die in Nederland met een operaties te verhelpen zijn of met een hulpmiddel een normaal leven mogelijk maakt.
Wij hebben aangegeven dat een kindje met een operabele handicap meer dan welkom is. In het gezinsrapport is opgenomen dat een kindje met sn bespreekbaar is. Er zijn gradaties in special need. Je kunt het dus beperken tot medisch risico (bij deze kinderen is nog niet duidelijk of er blijvende medische en/of psychosociale gevolgen zullen zijn, operabele handicap (door één of meerdere operaties of behandelingen kan het probleem grotendeels verholpen worden) of niet-operabele handicap (hieronder vallen alle blijvende handicaps).
Bij twijfel kun je beter niet voor sn kiezen. Je gaat samen verder door het leven, het kindje heeft er niets aan dat de ouders het niet aankunnen. Daarnaast is het goed je te realiseren dat ook "gezonde" kinderen iets onder de leden kunnen hebben.
Als je gaat nadenken over een special needs kindje, dan is het goed om van te voren over een aantal dingen na te denken. Vragen die jou en je partner een beter zicht geven op je eigen (on)mogelijkheden kunnen geven bij de keuze zijn bv.: 1. Wie ben jezelf? Wie is je partner? Wat voor karakter hebben jullie? Zijn jullie mensen die improviseren, en die flexibel zijn, of zijn jullie mensen die altijd goed over de dingen na willen denken voor je tot iets besluit? Waar liggen jullie overeenkomsten, en waar jullie verschillen? Dit zijn volgens mij heel belangrijke vragen die iedere ouder zich moet stellen. Als je wat improviserend van aard bent, kun je waarschijnlijk veel meer in staat zijn om 'op je af te laten komen wat er op je afkomt', en zul je daar ook mee omgaan. Als je niet zo in elkaar zit, is het verstandig om in gezamenlijkheid goed na te denken over diverse zaken. 2. Ben je in staat om te weigeren als het voorstel er is? Adoptiebureau's werken nu eenmaal in het belang van de kinderen, en als zij een kindje anders geen thuis kunnen geven, zullen ze jullie misschien polsen voor een kindje dat over de grenzen gaat van wat jullie hebben aangegeven. Als je denkt dat je dat niet kunt weigeren, denk dan heel goed na over je grenzen en vertel dit ook duidelijk aan de medewerkers van het adoptiebureau, zodat je zeker (voor zover mogelijk) weet dat het voorstel je niet kan overvallen. 3. Hoe groot is je sociale-vangnet? Kun je improviseren en betrouwbare hulp inschakelen als een ziekenhuisopname langer duurt dan gepland? Woont er een lieve oma in de buurt, of heb je een goede, vaak beschikbare hulp? Is iemand van jullie beiden evt. bereid om zijn werk gedeeltelijk of geheel op te geven? Als je alleen komt te staan om wat voor reden dan ook, zijn er voldoende mogelijkheden om je kind te begeleiden, in een lang medisch traject bijvoorbeeld? 4. Realiseer je dat een kind zonder bijvoorbeeld een voetje, handje of armpje zijn levenlang misschien wel dagelijks opmerkingen van mensen zal krijgen. Hoe reageer je zelf op zichtbare handicaps? Ben je bang voor discriminatie? Als jij je daarover ongemakkelijk voelt, voelt je kind het waarschijnlijk later ook. Hoeveel moeite heb je zelf met een handicap? 5. Hoe groot is je psychische draagkracht? Ben je meestal optimistisch en lakoniek en nuchter, of word je snel geraakt door opmerkingen van anderen? 6. Ben je in staat de tegenwind van vrienden en familie te trotseren? Veel ouders die special needs kindje adopteren, ervaren de eerste tijd veel tegenstand, vooral van naaste familie. Veel familieleden hebben lange tijd nodig om te wennen aan het idee dat er een kindje met een medisch probleem komt. 7. Ben je fysiek sterk genoeg om bijvoorbeeld een rolstoel-handicap aan te kunnen? En woon je dicht bij ziekenhuizen of instituten voor je kind, of moet je veel reizen? Heb je een (vierdeurs) auto? Is je huis goed aan te passen aan de situatie van je special-needs-kind? 8. Zijn er al kinderen in het gezin, hoe oud zijn die, en wat voor effect zal de handicap nu en later op hun hebben? Is er misschien een kind in het gezin dat misschien in alle drukte 'ten onder' zou kunnen gaan als er een kindje bij komt dat veel aandacht vraagt? Bron: Renée Wolfs
http://groups.yahoo.com/group/special-needs-adoptie/
Veel voorkomende handicaps.Zintuigelijk
plaatsen van oorbuisjes
het missen van een oog
gehoorstoornis of aan een oor doof
scheel zien
Motorisch
te veel of het missen van vinger(s) of tenen
klompvoet(en)
spasticiteit
Cosmetisch
hazenlip of hazenlip met open gehemelte
litteken in het gezicht
brandwonden
ooglid zakt naar beneden
gehoor normaal, maar afwezigheid van het buitenoor, of oren
Organisch
hartruis (licht of zwaar)
hartafwijking
rachitis in verschillende vormen
astma
bloedarmoede (incl. dragerschap)
cara
epilepsie
Overig
achterstand door ondervoeding
tbc
kinderen met het syndroom van down
zondag 23 oktober 2011
vrijdag 9 september 2011
De gesprekken met de Raad voor Kinderbescherming
De gesprekken met de Raad voor Kinderbescherming:
9 juli :werden wij verblijd met het telefoontje van pa dat er een brief binnen gekomen was over het feit dat we een medisch keuring moesten ondergaan. Dit betekent een stap weer dichterbij bij jou. Voor ons en jou zijn we nog de grote onbekende maar we weten wel al dat je ergens op deze wereld rondloopt. Wat een rare gedachte maar wat een heerlijke gedachte dat er weer wat schot in de zaak zit. Wat ons ook weer dichterbij elkaar brengt. Pa stuurde de documenten ons via de email toe waardoor we de brief konden lezen die we toegestuurd hadden gekregen (zie hieronder). Tevens gaven we telefonisch door dat we hun via de email zouden laten weten wanneer ze een afspraak voor ons konden maken voor een medische keuring bij de huisarts (wel te verstaan een onbekende zoals in de brief genoemd werd). Steeds weer een stapje dichterbij. Als de medische keuring namelijk toegestuurd is, kunnen we een telefoontje verwachten voor de gesprekken met de Raad. Dus snel in actie na de vakantie!!!
Dinsdag 2 augustus: om 16.10 uur was het zover: de medische keuring. We hadden onze afspraak bij de huisarts voor de medische keuring. Enigszins gespannen stapten we binnen bij de huisartsenpraktijk; benieuwd wat ons te wachten stond. Op internet had ik al diverse verhalen gelezen over de medische keuring. Het ene echtpaar stond na 5 minuten buiten terwijl de ander een uitgebreid onderzoek inclusief bloedprikken e.d. kreeg. Eenmaal binnen bij de huisarts viel alles 100% mee. Deze huisarts heeft zelf ook een geadopteerd kind en hij had vaker deze keuringen gedaan. Hij vroeg alleen even of we een ernstige ziekte hadden en/of andere bijzonderheden en daarna vulde hij de medische verklaringen in. Hij zei hierbij dat hij dit extra netjes deed aangezien hij wist dat sommige vergunninghouders hier extra na keken. Ach hij zal er wel verstand van hebben! Ook plaatste hij nog een stempel op de medische verklaring want ook daar waren ze dol op; zei hij! Na ongeveer 10 minuten stonden we buiten en waren we 2 medische verklaringen rijker!! Snel even een kopie gemaakt van de verklaringen en daarna de envelop op de bus gedaan! En nu maar afwachten wanneer de Raad gaat bellen. Hopelijk gaat dit snel maar het kan ook zomaar weer 4 weken duren……
Dinsdag 23 augustus: Vandaag gebeld met de Raad voor de Kinderbescherming aangezien we nog niks gehoord hadden. We zijn nu drie weken verder en alle groepsleden uit onze groep hebben hun eerste gesprekken gehad. Helaas kon de man aan de telefoon niks zeggen dan dat we op de stapel liggen en moeten afwachten op een telefoontje of brief. De desbetreffende meneer was ook alles behalve aardig! Toen ik nl. vroeg aan hem of hij even wilde kijken welke telefoonnummers er van ons op de desbetreffende papier stond liet hij een diepe zucht horen. Ik baalde er flink van en had het liefst een potje gejankt maar ja ik zat a) op mijn werk en b) het heeft weinig zin dus wachten maar weer…….
Woensdag 7 september: yes, yes vandaag een brief van de Raad voor onze eerste afspraak. Wat een mooie dag om deze brief te krijgen we zijn vandaag nl. 10 jaar getrouwd! We worden maandag 19 september om 10.00 uur verwacht in Rotterdam. Eindelijk gaan de gesprekken ook beginnen voor ons. Ik kan het wel van de daken schreeuwen maar dat doen we nog maar even niet. Want onze zoon Timo weet nog van niks en dat willen we graag nog even zo houden. Want wie weet hoe lang het nog duurt en tijd is lastig te overzien.
Maandag 10 september: ons eerste gesprek: lichtelijk gespannen reden we maandag 10 september op tijd naar Rotterdam. We arriveerde ruim op tijd op de plek van bestemming en konden nog even een bakkie doen in een grand café in de buurt. 10 voor 10 stapten we het gebouw binnen en meldde ons bij de receptie. We mochten plaats nemen in de wachtruimte en na enkele minuten stapten een stel binnen van onze groep van de voorlichtingsbijeenkomsten. Effe lekker bij gekletst. Het was al bijna kwart over 10 toen de desbetreffende mevrouw ons kwam halen. Het gesprek viel reuze mee en was eigenlijk wel heel leuk. Er werden wat algemene vragen gesteld over ons werk en de reden waarom we willen adopteren en over onze gezinssituatie. Uiteindelijk stonden we na drie kwartier al buiten en waren daar zelf ook wel verbaasd over aangezien we gehoord hadden dat het eerste gesprek meestal wel 1.5 a 2 uur duurt!Ons tweede gesprek is donderdag 6 oktober en dan komt ze thuis langs. Het derde gesprek dinsdag 18 oktober en daarna gaat ze een rapport schrijven. De verwachting is dus dat het de maand oktober wel allemaal rond is of ze moet wel heel lang over haar rapport doen!
Maandagavond hebben we het Timo verteld omdat ze de 6e oktober bij ons thuis langs komt en ook Timo wil spreken. Hij reageerde hartverwarmend en straalde helemaal! De volgende dag heeft hij het al verteld tegen vriendjes en vriendinnetjes op school (mocht van ons) dus hij is er ook vol van. De komende week moeten we allebei onze levensloop op papier zetten dus dat is nog even zweten maar komt ook helemaal goed. Kortom het gaat TOP met ons/mij. Maar bezig zijn met de adoptie geeft me bergen met energie en het gevoel dat ik de gehele wereld aan kan! Klinkt misschien gek maar is echt zo.
Donderdag 6 oktober: Gelukkig was het huis lekker schoon door onze schoonmaakster en hoefde ik alleen nog wat spullen op zijn plek terug te zetten. Om kwart over 2 stapte ze binnen en hadden we wederom een relaxed gesprek met elkaar. Om de beurt stelde ze ons vragen over onze levensloop of vroeg ze verduidelijking. Zo moesten we bijvoorbeeld allebei wat vertellen over onze ouders. Wat zijn hun karaktertrekken, waar zijn ze goed en minder goed in en hoe heb je je opvoeding ervaren. Natuurlijk konden we hier allebei positief op reageren aangezien we onze ouders als rotsen in de branding hebben ervaren en nog steeds ervaren. Ook vroeg ze op wel sociaal netwerk we kunnen terug vallen en die is natuurlijk ook lekker groot bij ons en dat is prettig om te vertellen. Heerlijk om je dan ook te realiseren dat we familie en vrienden hebben waarop we kunnen terug vallen en die je kunnen steunen! Om 15.00 uur ging Lo Timo halen en heb ik nog wat doorgepraat over mijn werk met haar. Toen Timo er was, heeft ze een klein gesprekje gehad met hem en daarna ging ze weg. Ze gaf ook aan dat we zoveel ervaring hadden en dat dat positief is. Dit deed me goed en was een bevestiging van mijn gevoel. Dinsdag 18 oktober hebben we ons laatste gesprek en dan gaan we het specifiek hebben over speciaal needs, hechting, etc. Heerlijk dat het allemaal zo snel achter elkaar gaat de gesprekken. Elke stap is er weer 1!
Maandag 7 november: Joepie ons rapport is klaar en we mogen langs komen om het te lezen. Vandaag ontvingen we deze mail:
Hallo Lodewijk en Danielle,
Het rapport is klaar dus ik wil jullie graag uitnodigen om het rapport te komen lezen. Ik zou aanstaande donderdag al kunnen, 's ochtends, maar dat is misschien een beetje kort dag voor jullie. Ik kan ook donderdag 17-11, om 13:30 uur? Kan ook wat later evt. Laat maar even weten.
Geweldig hé! We hebben natuurlijk gelijk teruggemaild dat we donderdagochtend a.s. kunnen komen. Om 11 uur hebben we nu de afspraak.
Donderdag 10 november: Als het goed is de laatste keer dat we richting de Raad in Rotterdam rijden. Keurig op tijd werden we geroepen en gingen we naar de ruimte waar we gestart waren met onze gesprekken. Ze legde het rapport voor ons, gaf haar toestelnummer en zei dat als we klaar waren met lezen naar haar konden bellen. Twaalf pagina’s lang lazen we over ons zelf. Ze had alles prima verwoord en we herkenden onszelf er absoluut in terug. Wat heerlijk om zoveel positieve zaken te lezen over jezelf. De conclusie was dat we zeer zeker geschikt zijn voor adoptie van een kindje met een speciaal need! Wat een heerlijk nieuws. We belden naar boven en verbaasd dat we zo snel klaar waren met lezen kwam ze naar beneden. Daar hebben we nog even het rapport nagesproken en heeft ze verteld dat het volgende week de deur uitgaat en dat we dan over een week onze beginseltoestemming in huis hebben! Joepie we zijn weer een stap verder. Wat voelt dat heerlijk!
9 juli :werden wij verblijd met het telefoontje van pa dat er een brief binnen gekomen was over het feit dat we een medisch keuring moesten ondergaan. Dit betekent een stap weer dichterbij bij jou. Voor ons en jou zijn we nog de grote onbekende maar we weten wel al dat je ergens op deze wereld rondloopt. Wat een rare gedachte maar wat een heerlijke gedachte dat er weer wat schot in de zaak zit. Wat ons ook weer dichterbij elkaar brengt. Pa stuurde de documenten ons via de email toe waardoor we de brief konden lezen die we toegestuurd hadden gekregen (zie hieronder). Tevens gaven we telefonisch door dat we hun via de email zouden laten weten wanneer ze een afspraak voor ons konden maken voor een medische keuring bij de huisarts (wel te verstaan een onbekende zoals in de brief genoemd werd). Steeds weer een stapje dichterbij. Als de medische keuring namelijk toegestuurd is, kunnen we een telefoontje verwachten voor de gesprekken met de Raad. Dus snel in actie na de vakantie!!!
Dinsdag 2 augustus: om 16.10 uur was het zover: de medische keuring. We hadden onze afspraak bij de huisarts voor de medische keuring. Enigszins gespannen stapten we binnen bij de huisartsenpraktijk; benieuwd wat ons te wachten stond. Op internet had ik al diverse verhalen gelezen over de medische keuring. Het ene echtpaar stond na 5 minuten buiten terwijl de ander een uitgebreid onderzoek inclusief bloedprikken e.d. kreeg. Eenmaal binnen bij de huisarts viel alles 100% mee. Deze huisarts heeft zelf ook een geadopteerd kind en hij had vaker deze keuringen gedaan. Hij vroeg alleen even of we een ernstige ziekte hadden en/of andere bijzonderheden en daarna vulde hij de medische verklaringen in. Hij zei hierbij dat hij dit extra netjes deed aangezien hij wist dat sommige vergunninghouders hier extra na keken. Ach hij zal er wel verstand van hebben! Ook plaatste hij nog een stempel op de medische verklaring want ook daar waren ze dol op; zei hij! Na ongeveer 10 minuten stonden we buiten en waren we 2 medische verklaringen rijker!! Snel even een kopie gemaakt van de verklaringen en daarna de envelop op de bus gedaan! En nu maar afwachten wanneer de Raad gaat bellen. Hopelijk gaat dit snel maar het kan ook zomaar weer 4 weken duren……
Dinsdag 23 augustus: Vandaag gebeld met de Raad voor de Kinderbescherming aangezien we nog niks gehoord hadden. We zijn nu drie weken verder en alle groepsleden uit onze groep hebben hun eerste gesprekken gehad. Helaas kon de man aan de telefoon niks zeggen dan dat we op de stapel liggen en moeten afwachten op een telefoontje of brief. De desbetreffende meneer was ook alles behalve aardig! Toen ik nl. vroeg aan hem of hij even wilde kijken welke telefoonnummers er van ons op de desbetreffende papier stond liet hij een diepe zucht horen. Ik baalde er flink van en had het liefst een potje gejankt maar ja ik zat a) op mijn werk en b) het heeft weinig zin dus wachten maar weer…….
Woensdag 7 september: yes, yes vandaag een brief van de Raad voor onze eerste afspraak. Wat een mooie dag om deze brief te krijgen we zijn vandaag nl. 10 jaar getrouwd! We worden maandag 19 september om 10.00 uur verwacht in Rotterdam. Eindelijk gaan de gesprekken ook beginnen voor ons. Ik kan het wel van de daken schreeuwen maar dat doen we nog maar even niet. Want onze zoon Timo weet nog van niks en dat willen we graag nog even zo houden. Want wie weet hoe lang het nog duurt en tijd is lastig te overzien.
Maandag 10 september: ons eerste gesprek: lichtelijk gespannen reden we maandag 10 september op tijd naar Rotterdam. We arriveerde ruim op tijd op de plek van bestemming en konden nog even een bakkie doen in een grand café in de buurt. 10 voor 10 stapten we het gebouw binnen en meldde ons bij de receptie. We mochten plaats nemen in de wachtruimte en na enkele minuten stapten een stel binnen van onze groep van de voorlichtingsbijeenkomsten. Effe lekker bij gekletst. Het was al bijna kwart over 10 toen de desbetreffende mevrouw ons kwam halen. Het gesprek viel reuze mee en was eigenlijk wel heel leuk. Er werden wat algemene vragen gesteld over ons werk en de reden waarom we willen adopteren en over onze gezinssituatie. Uiteindelijk stonden we na drie kwartier al buiten en waren daar zelf ook wel verbaasd over aangezien we gehoord hadden dat het eerste gesprek meestal wel 1.5 a 2 uur duurt!Ons tweede gesprek is donderdag 6 oktober en dan komt ze thuis langs. Het derde gesprek dinsdag 18 oktober en daarna gaat ze een rapport schrijven. De verwachting is dus dat het de maand oktober wel allemaal rond is of ze moet wel heel lang over haar rapport doen!
Maandagavond hebben we het Timo verteld omdat ze de 6e oktober bij ons thuis langs komt en ook Timo wil spreken. Hij reageerde hartverwarmend en straalde helemaal! De volgende dag heeft hij het al verteld tegen vriendjes en vriendinnetjes op school (mocht van ons) dus hij is er ook vol van. De komende week moeten we allebei onze levensloop op papier zetten dus dat is nog even zweten maar komt ook helemaal goed. Kortom het gaat TOP met ons/mij. Maar bezig zijn met de adoptie geeft me bergen met energie en het gevoel dat ik de gehele wereld aan kan! Klinkt misschien gek maar is echt zo.
Donderdag 6 oktober: Gelukkig was het huis lekker schoon door onze schoonmaakster en hoefde ik alleen nog wat spullen op zijn plek terug te zetten. Om kwart over 2 stapte ze binnen en hadden we wederom een relaxed gesprek met elkaar. Om de beurt stelde ze ons vragen over onze levensloop of vroeg ze verduidelijking. Zo moesten we bijvoorbeeld allebei wat vertellen over onze ouders. Wat zijn hun karaktertrekken, waar zijn ze goed en minder goed in en hoe heb je je opvoeding ervaren. Natuurlijk konden we hier allebei positief op reageren aangezien we onze ouders als rotsen in de branding hebben ervaren en nog steeds ervaren. Ook vroeg ze op wel sociaal netwerk we kunnen terug vallen en die is natuurlijk ook lekker groot bij ons en dat is prettig om te vertellen. Heerlijk om je dan ook te realiseren dat we familie en vrienden hebben waarop we kunnen terug vallen en die je kunnen steunen! Om 15.00 uur ging Lo Timo halen en heb ik nog wat doorgepraat over mijn werk met haar. Toen Timo er was, heeft ze een klein gesprekje gehad met hem en daarna ging ze weg. Ze gaf ook aan dat we zoveel ervaring hadden en dat dat positief is. Dit deed me goed en was een bevestiging van mijn gevoel. Dinsdag 18 oktober hebben we ons laatste gesprek en dan gaan we het specifiek hebben over speciaal needs, hechting, etc. Heerlijk dat het allemaal zo snel achter elkaar gaat de gesprekken. Elke stap is er weer 1!
Maandag 7 november: Joepie ons rapport is klaar en we mogen langs komen om het te lezen. Vandaag ontvingen we deze mail:
Hallo Lodewijk en Danielle,
Het rapport is klaar dus ik wil jullie graag uitnodigen om het rapport te komen lezen. Ik zou aanstaande donderdag al kunnen, 's ochtends, maar dat is misschien een beetje kort dag voor jullie. Ik kan ook donderdag 17-11, om 13:30 uur? Kan ook wat later evt. Laat maar even weten.
Geweldig hé! We hebben natuurlijk gelijk teruggemaild dat we donderdagochtend a.s. kunnen komen. Om 11 uur hebben we nu de afspraak.
Donderdag 10 november: Als het goed is de laatste keer dat we richting de Raad in Rotterdam rijden. Keurig op tijd werden we geroepen en gingen we naar de ruimte waar we gestart waren met onze gesprekken. Ze legde het rapport voor ons, gaf haar toestelnummer en zei dat als we klaar waren met lezen naar haar konden bellen. Twaalf pagina’s lang lazen we over ons zelf. Ze had alles prima verwoord en we herkenden onszelf er absoluut in terug. Wat heerlijk om zoveel positieve zaken te lezen over jezelf. De conclusie was dat we zeer zeker geschikt zijn voor adoptie van een kindje met een speciaal need! Wat een heerlijk nieuws. We belden naar boven en verbaasd dat we zo snel klaar waren met lezen kwam ze naar beneden. Daar hebben we nog even het rapport nagesproken en heeft ze verteld dat het volgende week de deur uitgaat en dat we dan over een week onze beginseltoestemming in huis hebben! Joepie we zijn weer een stap verder. Wat voelt dat heerlijk!
vrijdag 13 mei 2011
Een broertje of een zusje?
13 mei 2011
Vrijdag was het leesboekje “ Een zusje uit een ver land” binnen gekomen. Ik heb dit besteld bij bol.com om te kijken of het iets is om samen met Timo te lezen en hem zo voor te bereiden op een broertje of zusje uit een ver land. Het sprak mij wel aan nadat ik het gelezen had en ik denk dan ook dat ik binnenkort, na overleg met Lo, het boekje ga lezen met Timo. Het ligt in ieder geval gewoon op zijn stapel boeken dus als hij wil, kan hij het pakken en lezen.
23 mei t/m 29 mei 2011
Alweer de laatste week van mei. De dagen vliegen! Deze week een “goed gesprek” met zoonlief gehad. Ik zat gewoon wat te pijlen hoe hij zou denken over een broertje of zusje uit het buitenland. Hij gaf aan liever geen bruin broertje of zusje te willen hebben. Dat vond hij maar gek aangezien hij blank was. Een broertje of zusje zoals Lotte met een handicap of zonder armpje of voetje vond hij niet erg. Hij zag wel in dat hij haar/hem dan kon helpen. Klein of groot maakte ook niet echt uit. Ik vertelde dat je dan als papa en mama heel lang moest wachten en dan uiteindelijk het kindje ging halen met het vliegtuin in een ander land. Bijvoorbeeld China of Hongarije. En Timo vulde zelf aan of Afrika of America. Toen ik zei dat je als broertje of zusje dan mee mocht. Zei hij dat dat toch niet kon want je moet naar school. Ik zei nee hoor dan ga je daar naar school, maar dat was ook maar raar want ze spraken toch een andere taal daar? En toen ging hij over op het weekend en de Mega Pull in Stroe. Elke keer een stukje verder en meer probeer ik hem mee te nemen in onze wereld!
Vrijdag was het leesboekje “ Een zusje uit een ver land” binnen gekomen. Ik heb dit besteld bij bol.com om te kijken of het iets is om samen met Timo te lezen en hem zo voor te bereiden op een broertje of zusje uit een ver land. Het sprak mij wel aan nadat ik het gelezen had en ik denk dan ook dat ik binnenkort, na overleg met Lo, het boekje ga lezen met Timo. Het ligt in ieder geval gewoon op zijn stapel boeken dus als hij wil, kan hij het pakken en lezen.
23 mei t/m 29 mei 2011
Alweer de laatste week van mei. De dagen vliegen! Deze week een “goed gesprek” met zoonlief gehad. Ik zat gewoon wat te pijlen hoe hij zou denken over een broertje of zusje uit het buitenland. Hij gaf aan liever geen bruin broertje of zusje te willen hebben. Dat vond hij maar gek aangezien hij blank was. Een broertje of zusje zoals Lotte met een handicap of zonder armpje of voetje vond hij niet erg. Hij zag wel in dat hij haar/hem dan kon helpen. Klein of groot maakte ook niet echt uit. Ik vertelde dat je dan als papa en mama heel lang moest wachten en dan uiteindelijk het kindje ging halen met het vliegtuin in een ander land. Bijvoorbeeld China of Hongarije. En Timo vulde zelf aan of Afrika of America. Toen ik zei dat je als broertje of zusje dan mee mocht. Zei hij dat dat toch niet kon want je moet naar school. Ik zei nee hoor dan ga je daar naar school, maar dat was ook maar raar want ze spraken toch een andere taal daar? En toen ging hij over op het weekend en de Mega Pull in Stroe. Elke keer een stukje verder en meer probeer ik hem mee te nemen in onze wereld!
zaterdag 16 april 2011
De Voorlichtingsbijeenkomsten
1e Voorlichtingsbijeenkomst 17 februari 201
Thema: Introductie van de Stichting Adoptievoorzieningen. Kennismaking. Biologische ouders.
Rond kwart voor 8 vertrokken we richting Rotterdam nadat we onze biologische zoon Timo van 8 jaar bij onze vriendin hadden gebracht. Zij zou hem naar school brengen. Hij weet nog van niks en denkt dat we een cursus van het werk hebben. Het kan allemaal nog zo lang duren dus het heeft echt geen zin om hem meer te vertellen. Al zou ik het wel willen uitschreeuwen naar hem dat hij over een poos een broertje of zusje krijgt. Op tijd kwam we aan in Rotterdam. Benieuwd naar wat we zouden aantreffen liepen we richting het restaurant waar de voorlichtingsbijeenkomst gegeven zou worden. In de gang wachtte de voorlichters ons al op. We noemde onze namen en mochten beneden nog even koffie drinken. Rond half 10 liepen we naar boven, stelde ons voor aan andere echtparen en toen gingen we van start. Raar hoor, het voelde als een start van een lang traject wat ons hopelijk aan het eind datgene bracht waar we zo naar verlangen. Als eerste kregen we was huishoudelijke regels te horen en daarna stelde de voorlichters zichzelf voor. Daarna was het de beurt aan ons. We werden verdeeld in groepjes en het was de bedoeling dat je in dat kleine groepje jezelf voorstelde aan de hand van een aantal punten (burgerlijke staat, medische geschiedenis, leeftijd, etc.) toen we hier klaar mee waren moesten we een echtpaar uit ons groepje in de grote kring voorstellen. Erg leuk maar ook wel lastig om alles te moeten onthouden. We zitten in een groep met 6 andere koppels. Veel jonge echtparen en 1 echtpaar met ongeveer dezelfde leeftijd als ons. De meeste echtparen hebben allemaal een medisch traject achter de rug en wij zijn het enige echtbaar met een biologische zoon. We zijn zoals de voorlichters het noemde secundair ongewenst kinderloos. Een hele mond vol maar wel een mooie term ervoor vind ik. Na de pauze hebben we het gehad over de biologische ouders van het adoptie kind. Heel bijzonder en mooi om daarmee te starten. De verschillende partijen (biologische ouders, adoptie kind en adoptief ouders)werden dan ook weggezet in een driehoek. Lijnen die met elkaar verbonden zijn en blijven!
We hebben ook nog fragmenten gekeken van biologische ouders. Het ging over een opvanghuis voor aanstaande moeders in Colombia. Het is een huis waar zwangere meisjes/vrouwen worden opgevangen wanneer ze nergens anders heen kunnen. Ze voldragen hier hun zwangerschap en worden daarbij intensief begeleid. Na de geboorte van hun kindje hebben ze nog een maand bedenktijd voordat ze hun kindje afstaan. De beweegredenen voor het afstaan van hun kindje zijn heel divers maar voor de moeders stuk voor stuk een moeilijke beslissing. Vaak krijgen deze moeders geen hulp van de vader van het kindje of van de familie, waardoor ze het kindje af staan. Het is heel indrukwekkend allemaal om te zien hoe verdrietig de (aanstaande) moeders zijn. En dat raakte mij wel, want het lijkt mij ook zo onnatuurlijk om je kindje noodgedwongen te moeten af staan. In een andere film zagen we hoe het adoptie kindje overhandigd wordt door zijn/haar eigen moeder aan de adoptie ouders. Heel emotioneel en moeilijk maar o zo moedig. Het was ook zo bijzonder dat de biologische moeder de adoptief ouders als ouders benoemde.
Moe en een hoofd vol met info om over na te denken reden we naar huis. In de auto meldde ik ons aan voor de bijeenkomst van de dag erna over kinderen met special needs. Hier staan wij namelijk voor open en het leek ons goed om naar deze bijeenkomst te gaan. Het was raar om die middag weer op het werk te zijn en niet je verhaal over de ervaringen van die ochtend kwijt te kunnen. Ik moest echt een knop om zetten!
Bijeenkomst over het adopteren van kinderen met een medisch probleem/special need 18 februari 2011
In deze bijeenkomst werden we meegenomen in het verhaal van adoptief kinderen met een medisch probleem/special need. Er komen namelijk de laatste jaren steeds meer kinderen naar Nederland met een medisch probleem. Ook wij staan hier voor open en dat is echt geen gemakkelijke keuze, want om welke medische problemen gaat het, wat wil je wel en wat wil je niet. Waar moet je eigenlijk aan voldoen als adoptief ouders? Hoe komt je tot een keuze? Allemaal vragen die je bezig houden en in deze bijeenkomst aan de orde zouden kwamen. Voor de pauze vertelde een voorlichter van de Stichting het een en ander over special needs en liet ook ons wat cijfers zien. Daarna vertelde een kinderarts over diverse special needs. Na de pauze vertelde 2 adoptie moeders over hun ervaringen met hun adoptie kinderen met special need. Ik vond het best een spannende middag want wie weet bracht deze bijeenkomst ons op geheel andere gedachten, maar gelukkig hadden we beide het gevoel na de bijeenkomst dat het een goede keuze is waar we allebei de volle 100% achter staan. Ook ben ik van mening dat we er samen zeker ook uitkomen over wat we wel en niet willen. Het was een goed besluit om naar deze bijeenkomst te gaan! Het maakte ons alleen maar sterker dat een kind met een speciaal need een goeie keuze is die past bij ons.
’s Avonds belde een familielid om te horen hoe de bijeenkomst gisteren geweest was. Ik vertelde haar dat het een goede bijeenkomst was waar we veel info hebben gekregen en ik vertelde haar ook over de bijeenkomst van die middag. Naar mijn idee had ik verteld dat we ook open stonden voor een kindje met een speciaal need maar gezien haar reactie had ik het idee dat ze nogal schrok. En zoiets had van waar begin je aan! Allemaal begrijpelijk maar ik bemerkte toch dat het me wel wat irriteerde. Ik begrijp dat ze zorgen hebben, maar het zou ook prettig zijn als ze blij konden zijn voor ons. Ik besloot dan ook de site van SAV door te sturen met de hoop dat ze het een en ander zouden gaan lezen. Daarna ging ik op zoek naar het boek “mijn kleinkind uit een ver land”. Helaas is dit uitverkocht maar komt er begin mei 2011 een nieuwe druk uit en ga ik dit zeker bestellen voor onder andere ook beiden ouders. Hopelijk neemt het hun mee op de “reis” die wij ook samen maken en krijgen ze een klein beetje te voelen wat wij voelen op deze reis!
2e Voorlichtingsbijeenkomst 24 februari 2011
Thema: De achtergrond van het adoptiekind. Ervaren adoptieouder(s)
Vandaag hebben we het gehad in de bijeenkomst over de achtergrond van het adoptiekind. De voorlichter startte eerst met een korte terugblik op de vorige keer. Over het algemeen kwam het erop neer dat de meeste met veel info in hun hoofd naar huis gingen. En veel hadden om over te praten met elkaar. Na een korte terugblik startte we het met onderwerp van vandaag; de achtergrond van het adoptiekind. De voorlichter maakte een tekening die liet zien dat er op verschillende momenten in het leven van het adoptiekind zaken kunnen zijn die van invloed kunnen zijn op het gedrag van het kindje later.
M
Conceptie geboorte afstand adoptie
V
De voorlichter noemde enkele voorbeelden van adoptiekinderen die gedrag lieten zien dat je kan verklaren door zaken die ze meegemaakt hebben in het eigen land. Bijvoorbeeld een kindje dat hysterisch begon te gillen als aan haar haren gezeten werd. Of een kindje dat steeds propjes papier zat te kauwen. Bij het eerste kindje was het kindje bang dat het weer verlaten werd want elke keer als ze verhuisde van plek werd haar hoofd kaal geschoren. Bij het andere kindje was er sprake van ondervoeding en had het kindje haar buikpijn leren te negeren door propjes papier te kauwen. Ook hebben we een film gezien over hoe bepaalde dingen (zoals slapen, eten, verzorging enz.) in een gemiddeld kindertehuis gebeuren. Het was een indrukwekkende film. Je zag emotieloze kinderverzorgsters, die bezig waren met het voeden en verzorgen van kinderen. Baby’s lagen apathisch in een bedje en hielden zelf hun flesje met drinken vast of deze lag op een kussentje. Kinderen die iets ouder waren en zich konden voortbewegen werden met een aantal kinderen in een zeer kleine box gestopt. De kinderen vertoonden ook helemaal geen emoties. Ook zagen we kinderen die apathisch op een trapje zaten en niet lekker aan het spelen waren. Na deze film hebben we het gehad over wat dit voor de adoptiekinderen kan betekenen als ze bij ons in het gezin zijn. Je kan bijvoorbeeld denken aan het feit dat ze bang zijn voor de stilte ’s nachts. Dit is logisch, want in het kindertehuis horen ze voortdurend een soort geluid van ventilatoren, radio en andere dingen. Speelgoed hebben ze nauwelijks dus ze weten ook niet adequaat om te gaan met speelgoed. Kortom heel veel zaken om rekening mee te houden als je adoptiekind naar Nederland komt.
Na een korte pauze kwam een ervaren adoptiemoeder aan het woord over de adoptie van haar tribling. Een indrukwekkend verhaal waar we ook veel praktische tips vanuit mee kregen. Wat ons vooral bij bleef uit het verhaal en de beelden was dat we onze eigen ouders/familie/vriendenkring nog wel het een en ander moeten vertellen voordat het kindje naar Nederland komt. Zij zijn naar ons idee toch erg gewend aan een manier van opvoeden die soms haaks staat op wat goed is voor een adoptiekindje. Denk bijv. aan het slapen op de slaapkamer bij ons ipv op zijn/haar eigen kamertje, etc. Maar ook dat je kindje door jouw getroost wordt als het verdrietig is, om zo te zorgen dat de hechting goed op gang komt. Gelukkig kon ik op mijn werk even lekker kletsen met een collega die op de hoogte is. Dat is echt wel even lekker om je verhaal te vertellen; want de bijeenkomsten zijn best pittig en zet je op z’n tijd echt aan het denken.
3eVoorlichtingsbijeenomst 10 maart 2011
Thema: De band tussen ouder en kind: hechting
Vandaag stond de bijeenkomst in het teken van de band tussen ouder en kind: en dan met name de hechting. Voor ons als werkers in de verstandelijk gehandicapte zorg geen onderwerp wat nieuw is, maar toch ging ik ook deze bijeenkomst weer naar huis met een hoofd vol informatie en zaken om weer met elkaar over te praten en na te denken. Hechting is en blijft een boeiend onderwerp om te zien hoe dat in de praktijk in zijn werk gaat. Het lijkt zo logisch maar het vraagt als ouder ook iets van je. Het is goed om je te realiseren dat de diverse bouwstenen van Bowlby nodig zijn om tot ontwikkeling te komen. Dit betekent vaak dat je bij elk adoptiekind begint bij de onderste bouwsteen en je dus echt de leeftijden die voor de lijn staan, moet vergeten. De onderste bouwsteen is nodig om tot de volgende te komen, etc. Na de pauze zijn we met diverse casussen aan de slag gegaan. Aan de hand van de casus moesten we in groepjes bespreken wat ons op viel aan het gedrag van het kind en wat dit zou kunnen betekenen voor jou als adoptieouder. Veel gedrag dat kinderen laten zien is verklaarbaar en heeft een betekenis. Als adoptieouder is het belangrijk om stapje voor stapje te doen en niks te overhaasten. Volg je kind en accepteer het als het nog niet toe is aan die knuffel die jij wel heel graag zou willen geven. Schroom ook niet om als adoptieouder hulp te vragen als het echt niet lukt allemaal!
4eVoorlichtingsbijeenkomst 17 maart 2011
Thema: Scheiding en rouwproces. De eigen situatie van de adoptieouders.
Een interessante ochtend. Na de terugblik vroeg de voorlichter om terug te gaan naar onze eerste herinnering van toen we klein waren. Sommige aspirante adoptie ouders hadden hier wat meer moeite mee dan andere. Vaak werd een bepaald luchtje of omgeving of kledingstuk nog herinnerd. Daarna vroeg de voorlichter of we ons wilden inbeelden in het (adoptie)kindje in het verhaal wat ze ging voorlezen. Dit was een pittig verhaal wat ze vertelde. Het ging over het adoptiekindje dat aan het spelen was in de speelzaal. Je moest je in dit kindje verplaatsen met je ogen dicht. Plots komen er 2 blanke mensen binnen. Ze praten met de juf en wijzen naar jou (wat voel je nu?). Dan komen deze blanke mensen lacchend op je af en de juf zegt dit zijn je nieuwe papa en mama en je mag met ze mee( wat voel je nu?). Deze donkere mensen pakken je op en nemen je mee. Ze knuffelen je (wat voel je nu?). Eenmaal in het hotel aangekomen doen ze je kleren uit en gooien deze weg. Ze douchen je en trekken je andere kleren aan (wat voel je nu?). Ze nemen je mee in een vliegtuig en bij aankomst staan er nog meer donkere mensen met krulletjes die je willen aanraken (wat voel je nu?) Doe je ogen maar open……………...
Het doel van het verhaal en het inbeelden was duidelijk geworden! Wat moet dat heftig zijn voor een kindje als het overgedragen wordt aan zijn adoptieouders en alles wat het daarna meemaakt. Na deze oefening vertelde de andere voorlichter het rouwproces zoals dat eruit ziet bij volwassenen en kinderen:
Volwassenen
Kinderen
* ontkennen
* schijnaanpassing
* onderhandelen
* protest
* dezelfde vragen stellen, lichamelijke reacties (bedplassen, slaapproblemen)
* woede/agressie/depressie/schuldgevoel
* huilen, schreeuwen, schoppen, vernielen
* verdriet / pijn
* apathisch worden
* wanhoop
* verlies van eetlust en energie
* hoop
* ziek worden
* aanvaarden (>> dus niet accepteren, want dat is bijna onmogelijk)
* onthechten en emotioneel loslaten
Ook vertelde de voorlichter dat deze fases in bepaalde periodes weer terug kunnen komen in meer of mindere mate. Zoals bijvoorbeeld tijdens de pubertijd, of als ze volwassen worden of later zelf kinderen krijgen. Het is belangrijk om hier bewust van te zijn en de tijd te nemen voor de diverse fasen. Het ging ook over ons eigen verdriet. Daarin maak je ook een rouwproces mee. Het is niet krijgen van een biologisch eigen kind moet ook een plekje krijgen in je leven……. De opdracht die we hierna kregen, was het uitzoeken van een foto die het beste past bij je gevoelens als je verdrietig bent. M.a.w. wat doe je dan het liefst. Lo had een foto gekozen met water en gaf aan het heerlijk te vinden om dan met een hengeltje aan de waterkant te gaan zitten. Ik zelf had muziek en schrijven. Dit zorgt ervoor dat ik mijn verdriet een plekje kan geven.
Na de pauze zijn we in een meiden- en mannengroep uiteen gegaan. Aan de hand van kaartjes waar vragen/stellingen op stonden gingen we het gesprek aan met elkaar. Heerlijk om herkenning en erkenning te vinden bij andere vrouwen en daar met elkaar over te praten en te lachen. Ook Lo had dit gehad, begreep ik later, tijdens het gesprek op de terugweg in de auto.
5e Voorlichtingsbijeenkomst 6 april 2011
Thema: Opgroeiende adoptiekinderen.
Vandaag zaten we in een andere groep dan anders. We hadden in principe vorige week onze bijeenkomst maar omdat oma’s begrafenis toen was konden we daar niet heen. Op de heenweg stonden we helaas in een file nadat we al een aanrijding gehad hadden. Dat was flink balen want te laat komen in een vreemde groep wil je natuurlijk al helemaal niet! Lo bleef zoals gewoonlijk heerlijk rustig maar ik baalde er flink van. Uiteindelijk maar naar de Engels gebeld en naar St. Adoptievoorzieningen om door te laten geven dat we onderweg waren, maar door omstandigheden verlaat waren. Gelukkig viel het allemaal mee en liepen we om kwart voor 2 de groep binnen. Een leuke groep waar we ons achteraf prima thuis voelde. Het onderwerp van vandaag was “Opgroeiende adoptiekinderen”. We stonden stil bij de identiteit van het kind en gingen uiteen in groepjes om na te denken over de vragen die het adoptiekind bezig houdt in diverse leeftijdsfase. Daarna keken we naar diverse filmpjes van Z@PP waarin adoptiekinderen vertellen over hoe ze zichzelf zien en waar ze tegen aan lopen. In de pauze hebben we diverse aankomstkaartjes bekeken. Hierin viel op dat sommige adoptieouders de namen van het kind veranderen. Na de pauze hebben we hier kort met elkaar over gesproken. In deze bijeenkomst hebben we ook nog stil gestaan bij de loyaliteitstheorie van Nagy.
Loyaliteit: primaire (zijnsloayaliteits)lijn. Primaire loyaliteit is tussen de familieleden, de zgn. bloedband. Dit is er vanaf de geboorte
(bij wie hoor ik) Secundaire (verworven)lijn (hier kun je ex voorzetten). Secundaire loyaliteit is verworven, d.w.z. dat er aan gewerkt moet worden om het te verkrijgen en te behouden. Dit is bijvoorbeeld het geval tussen vrienden, collega’s en de partner
Bij adoptie kinderen zie je vaak nog een tweede lijn naast de primaire lijn lopen nl. de verworven primaire loyaliteitslijn.
Voor de identiteit van een adoptiekind blijkt dat het heel belangrijk is, of een kindje gewenst of ongewenst is. Het is bijna vanzelfsprekend dat een adoptiekind bij zijn adoptieouders gewenst is, maar dit is in contrast met zijn biologische ouder(s). Want het kind zal het gevoel krijgen dat het om de één of andere reden daar niet gewenst was, omdat het is afgestaan. De ervaringen die een kind heeft opgedaan in het pleeggezin, tehuis e.d. zijn ook erg belangrijk voor zijn identiteit. Tot slot hebben we een gedeelte gekeken van Spoorloos over Bianca die haar biologische moeder ging opzoeken.
We voelden ons welkom in deze groep, maar toch is het anders dan als je in je eigen groep zit. Je houdt je wat meer op de achtergrond en kijkt wat de kat uit de boom.
6e Voorlichtingsbijeenkomst 14 april 2011
Thema: Wensen en grenzen/gezinsonderzoek/vergunninghouders/nazorg
Alweer onze laatste bijeenkomst. Wat gaat de tijd toch snel! Enigszins opgelucht dat het de laatste bijeenkomst is, maar ook best jammer omdat het echt wel super gezellig is om de bijeenkomsten met de groep samen bij te wonen. In die paar keer heb je toch wel een soort van een band met elkaar opgebouwd. Helaas was 1 stel afwezig. We begonnen net als anders met een terugblik op de vorige bijeenkomst, maar niemand had hier echt iets specifieks over te melden. Of kwam dat omdat we allemaal benieuwd waren naar het vervolgtraject na deze bijeenkomst? Want deze bijeenkomst stond in het tekenen van het wensen en grenzen, gezinsonderzoek, vergunninghouders en nazorg.
Het eerste nieuws wat we kregen te horen was positief: de Raad van Kinderbescherming heeft momenteel geen achterstanden wat voor ons als groep inhoudt dat we in het 3e kwartaal de gesprekken hebben met de Raad. Dit zou vervolgens kunnen betekenen dat we eind september ons beginseltoestemming op de mat hebben liggen. In het aller gunstigste geval zouden we zelfs dit jaar een intake met een vergunningshouder kunnen hebben en op de wachtlijst kunnen komen te staan voor een bepaald land. Dat betekent dat we snel keuzes moeten gaan maken mbt welke vergunninghouder en welk land we in zee willen gaan. Wow wat snel gaat dit allemaal zeg en wat bijzonder allemaal! Waarschijnlijk ziet volgend jaar er voor ons heel anders uit?!
Hierna kregen we uitleg over het gezinsonderzoek. Er zullen zo’n 3 gesprekken plaats vinden waaronder 1 gesprek bij ons thuis. In dit gesprek zullen ze ook onze zoon Timo willen zien en spreken. Ik vind dit lastig want ik wil niet dat hij nu al weet waar we mee bezig zijn. Het kan allemaal nog heel lang duren en wat kan hij als 8 jarige met deze informatie? Dit is ook waarom we nog maar weinig mensen ingelicht hebben over onze plannen. Ik wil namelijk ook dat hij van ons hoort hoe en wat en niet van een ander! Natuurlijk zijn we al bezig met hem voorbereiden maar dat gebeurt allemaal nog heel speels zonder dat hij echt doorheeft waar het om gaat. Ik heb dan ook aan de voorlichters gevraagd wat de medewerker van de Raad exact gaat vragen. Zij gaf aan dat ik gewoon moet aangeven dat ik niet wil dat hij het weet. Ze gaf aan dat we dit goed kunnen motiveren en daar goed over nagedacht hebben. Zij zegt dat ze dit dan ook respecteren. Dit gaf mij een goed gevoel.
Het doel van de gesprekken met de raad is verder om te kijken wat de beschermende- en risicofactoren zijn van ons als adoptieouders. Het belang van het kind staat hierin altijd centraal. In het onderzoek komen de volgende dingen o.a. ter sprake: speciaal need, motivatie, je eigen wensen en grenzen, je eigen ontwikkeling, verwachtingen, e.d. naar aanleiding van dit gesprek wordt er een rapport geschreven en gaat het naar de rechter die uiteindelijk bepaald of we een beginseltoestemming krijgen om te adopteren.
Voor de pauze moesten we allemaal aangeven wat onze wensen en grenzen waren ten aanzien van het aantal kinderen, de maximale leeftijd, voorkeur land en de speciaal need. Dit werd verwerkt in een overzicht. In de pauze gingen de begeleiders aan de slag met het maken van voorstellen van adoptie kinderen. Na de pauze moesten we als echtpaar een casus van een kindje voorlezen en deze matchen met een van de andere echtparen. Dit was nog best lastig maar uiteindelijk waren alle ouders toch gematcht met een kindje. Na elke matching kregen we een stuk video te zien over adoptiekindje met een vergelijkbaar verhaal. Ons werd een voorstel gedaan van een kindje met schisis. We hoefde niet lang na te denken en zeiden volmondig “ja”. In onze groep waren er maar weinig echtparen die hiervoor zouden gaan kiezen.
Al snel was het tijd om te gaan afronden en afscheid te nemen. We hebben elkaar email adressen uitgewisseld en wensten elkaar succes en sterkte toe voor de komende tijd! Ik ben erg benieuwd hoe de gezinnen er over een paar jaar uitzien.
Tot slot vertelde de voorlichters nog dat begin mei onze gegevens worden door gestuurd naar de Raad. We hopen dat we dan snel bericht gaan krijgen en uitgenodigd worden voor de verplichte gesprekken.
Thema: Introductie van de Stichting Adoptievoorzieningen. Kennismaking. Biologische ouders.
Rond kwart voor 8 vertrokken we richting Rotterdam nadat we onze biologische zoon Timo van 8 jaar bij onze vriendin hadden gebracht. Zij zou hem naar school brengen. Hij weet nog van niks en denkt dat we een cursus van het werk hebben. Het kan allemaal nog zo lang duren dus het heeft echt geen zin om hem meer te vertellen. Al zou ik het wel willen uitschreeuwen naar hem dat hij over een poos een broertje of zusje krijgt. Op tijd kwam we aan in Rotterdam. Benieuwd naar wat we zouden aantreffen liepen we richting het restaurant waar de voorlichtingsbijeenkomst gegeven zou worden. In de gang wachtte de voorlichters ons al op. We noemde onze namen en mochten beneden nog even koffie drinken. Rond half 10 liepen we naar boven, stelde ons voor aan andere echtparen en toen gingen we van start. Raar hoor, het voelde als een start van een lang traject wat ons hopelijk aan het eind datgene bracht waar we zo naar verlangen. Als eerste kregen we was huishoudelijke regels te horen en daarna stelde de voorlichters zichzelf voor. Daarna was het de beurt aan ons. We werden verdeeld in groepjes en het was de bedoeling dat je in dat kleine groepje jezelf voorstelde aan de hand van een aantal punten (burgerlijke staat, medische geschiedenis, leeftijd, etc.) toen we hier klaar mee waren moesten we een echtpaar uit ons groepje in de grote kring voorstellen. Erg leuk maar ook wel lastig om alles te moeten onthouden. We zitten in een groep met 6 andere koppels. Veel jonge echtparen en 1 echtpaar met ongeveer dezelfde leeftijd als ons. De meeste echtparen hebben allemaal een medisch traject achter de rug en wij zijn het enige echtbaar met een biologische zoon. We zijn zoals de voorlichters het noemde secundair ongewenst kinderloos. Een hele mond vol maar wel een mooie term ervoor vind ik. Na de pauze hebben we het gehad over de biologische ouders van het adoptie kind. Heel bijzonder en mooi om daarmee te starten. De verschillende partijen (biologische ouders, adoptie kind en adoptief ouders)werden dan ook weggezet in een driehoek. Lijnen die met elkaar verbonden zijn en blijven!
We hebben ook nog fragmenten gekeken van biologische ouders. Het ging over een opvanghuis voor aanstaande moeders in Colombia. Het is een huis waar zwangere meisjes/vrouwen worden opgevangen wanneer ze nergens anders heen kunnen. Ze voldragen hier hun zwangerschap en worden daarbij intensief begeleid. Na de geboorte van hun kindje hebben ze nog een maand bedenktijd voordat ze hun kindje afstaan. De beweegredenen voor het afstaan van hun kindje zijn heel divers maar voor de moeders stuk voor stuk een moeilijke beslissing. Vaak krijgen deze moeders geen hulp van de vader van het kindje of van de familie, waardoor ze het kindje af staan. Het is heel indrukwekkend allemaal om te zien hoe verdrietig de (aanstaande) moeders zijn. En dat raakte mij wel, want het lijkt mij ook zo onnatuurlijk om je kindje noodgedwongen te moeten af staan. In een andere film zagen we hoe het adoptie kindje overhandigd wordt door zijn/haar eigen moeder aan de adoptie ouders. Heel emotioneel en moeilijk maar o zo moedig. Het was ook zo bijzonder dat de biologische moeder de adoptief ouders als ouders benoemde.
Moe en een hoofd vol met info om over na te denken reden we naar huis. In de auto meldde ik ons aan voor de bijeenkomst van de dag erna over kinderen met special needs. Hier staan wij namelijk voor open en het leek ons goed om naar deze bijeenkomst te gaan. Het was raar om die middag weer op het werk te zijn en niet je verhaal over de ervaringen van die ochtend kwijt te kunnen. Ik moest echt een knop om zetten!
Bijeenkomst over het adopteren van kinderen met een medisch probleem/special need 18 februari 2011
In deze bijeenkomst werden we meegenomen in het verhaal van adoptief kinderen met een medisch probleem/special need. Er komen namelijk de laatste jaren steeds meer kinderen naar Nederland met een medisch probleem. Ook wij staan hier voor open en dat is echt geen gemakkelijke keuze, want om welke medische problemen gaat het, wat wil je wel en wat wil je niet. Waar moet je eigenlijk aan voldoen als adoptief ouders? Hoe komt je tot een keuze? Allemaal vragen die je bezig houden en in deze bijeenkomst aan de orde zouden kwamen. Voor de pauze vertelde een voorlichter van de Stichting het een en ander over special needs en liet ook ons wat cijfers zien. Daarna vertelde een kinderarts over diverse special needs. Na de pauze vertelde 2 adoptie moeders over hun ervaringen met hun adoptie kinderen met special need. Ik vond het best een spannende middag want wie weet bracht deze bijeenkomst ons op geheel andere gedachten, maar gelukkig hadden we beide het gevoel na de bijeenkomst dat het een goede keuze is waar we allebei de volle 100% achter staan. Ook ben ik van mening dat we er samen zeker ook uitkomen over wat we wel en niet willen. Het was een goed besluit om naar deze bijeenkomst te gaan! Het maakte ons alleen maar sterker dat een kind met een speciaal need een goeie keuze is die past bij ons.
’s Avonds belde een familielid om te horen hoe de bijeenkomst gisteren geweest was. Ik vertelde haar dat het een goede bijeenkomst was waar we veel info hebben gekregen en ik vertelde haar ook over de bijeenkomst van die middag. Naar mijn idee had ik verteld dat we ook open stonden voor een kindje met een speciaal need maar gezien haar reactie had ik het idee dat ze nogal schrok. En zoiets had van waar begin je aan! Allemaal begrijpelijk maar ik bemerkte toch dat het me wel wat irriteerde. Ik begrijp dat ze zorgen hebben, maar het zou ook prettig zijn als ze blij konden zijn voor ons. Ik besloot dan ook de site van SAV door te sturen met de hoop dat ze het een en ander zouden gaan lezen. Daarna ging ik op zoek naar het boek “mijn kleinkind uit een ver land”. Helaas is dit uitverkocht maar komt er begin mei 2011 een nieuwe druk uit en ga ik dit zeker bestellen voor onder andere ook beiden ouders. Hopelijk neemt het hun mee op de “reis” die wij ook samen maken en krijgen ze een klein beetje te voelen wat wij voelen op deze reis!
2e Voorlichtingsbijeenkomst 24 februari 2011
Thema: De achtergrond van het adoptiekind. Ervaren adoptieouder(s)
Vandaag hebben we het gehad in de bijeenkomst over de achtergrond van het adoptiekind. De voorlichter startte eerst met een korte terugblik op de vorige keer. Over het algemeen kwam het erop neer dat de meeste met veel info in hun hoofd naar huis gingen. En veel hadden om over te praten met elkaar. Na een korte terugblik startte we het met onderwerp van vandaag; de achtergrond van het adoptiekind. De voorlichter maakte een tekening die liet zien dat er op verschillende momenten in het leven van het adoptiekind zaken kunnen zijn die van invloed kunnen zijn op het gedrag van het kindje later.
M
Conceptie geboorte afstand adoptie
V
De voorlichter noemde enkele voorbeelden van adoptiekinderen die gedrag lieten zien dat je kan verklaren door zaken die ze meegemaakt hebben in het eigen land. Bijvoorbeeld een kindje dat hysterisch begon te gillen als aan haar haren gezeten werd. Of een kindje dat steeds propjes papier zat te kauwen. Bij het eerste kindje was het kindje bang dat het weer verlaten werd want elke keer als ze verhuisde van plek werd haar hoofd kaal geschoren. Bij het andere kindje was er sprake van ondervoeding en had het kindje haar buikpijn leren te negeren door propjes papier te kauwen. Ook hebben we een film gezien over hoe bepaalde dingen (zoals slapen, eten, verzorging enz.) in een gemiddeld kindertehuis gebeuren. Het was een indrukwekkende film. Je zag emotieloze kinderverzorgsters, die bezig waren met het voeden en verzorgen van kinderen. Baby’s lagen apathisch in een bedje en hielden zelf hun flesje met drinken vast of deze lag op een kussentje. Kinderen die iets ouder waren en zich konden voortbewegen werden met een aantal kinderen in een zeer kleine box gestopt. De kinderen vertoonden ook helemaal geen emoties. Ook zagen we kinderen die apathisch op een trapje zaten en niet lekker aan het spelen waren. Na deze film hebben we het gehad over wat dit voor de adoptiekinderen kan betekenen als ze bij ons in het gezin zijn. Je kan bijvoorbeeld denken aan het feit dat ze bang zijn voor de stilte ’s nachts. Dit is logisch, want in het kindertehuis horen ze voortdurend een soort geluid van ventilatoren, radio en andere dingen. Speelgoed hebben ze nauwelijks dus ze weten ook niet adequaat om te gaan met speelgoed. Kortom heel veel zaken om rekening mee te houden als je adoptiekind naar Nederland komt.
Na een korte pauze kwam een ervaren adoptiemoeder aan het woord over de adoptie van haar tribling. Een indrukwekkend verhaal waar we ook veel praktische tips vanuit mee kregen. Wat ons vooral bij bleef uit het verhaal en de beelden was dat we onze eigen ouders/familie/vriendenkring nog wel het een en ander moeten vertellen voordat het kindje naar Nederland komt. Zij zijn naar ons idee toch erg gewend aan een manier van opvoeden die soms haaks staat op wat goed is voor een adoptiekindje. Denk bijv. aan het slapen op de slaapkamer bij ons ipv op zijn/haar eigen kamertje, etc. Maar ook dat je kindje door jouw getroost wordt als het verdrietig is, om zo te zorgen dat de hechting goed op gang komt. Gelukkig kon ik op mijn werk even lekker kletsen met een collega die op de hoogte is. Dat is echt wel even lekker om je verhaal te vertellen; want de bijeenkomsten zijn best pittig en zet je op z’n tijd echt aan het denken.
3eVoorlichtingsbijeenomst 10 maart 2011
Thema: De band tussen ouder en kind: hechting
Vandaag stond de bijeenkomst in het teken van de band tussen ouder en kind: en dan met name de hechting. Voor ons als werkers in de verstandelijk gehandicapte zorg geen onderwerp wat nieuw is, maar toch ging ik ook deze bijeenkomst weer naar huis met een hoofd vol informatie en zaken om weer met elkaar over te praten en na te denken. Hechting is en blijft een boeiend onderwerp om te zien hoe dat in de praktijk in zijn werk gaat. Het lijkt zo logisch maar het vraagt als ouder ook iets van je. Het is goed om je te realiseren dat de diverse bouwstenen van Bowlby nodig zijn om tot ontwikkeling te komen. Dit betekent vaak dat je bij elk adoptiekind begint bij de onderste bouwsteen en je dus echt de leeftijden die voor de lijn staan, moet vergeten. De onderste bouwsteen is nodig om tot de volgende te komen, etc. Na de pauze zijn we met diverse casussen aan de slag gegaan. Aan de hand van de casus moesten we in groepjes bespreken wat ons op viel aan het gedrag van het kind en wat dit zou kunnen betekenen voor jou als adoptieouder. Veel gedrag dat kinderen laten zien is verklaarbaar en heeft een betekenis. Als adoptieouder is het belangrijk om stapje voor stapje te doen en niks te overhaasten. Volg je kind en accepteer het als het nog niet toe is aan die knuffel die jij wel heel graag zou willen geven. Schroom ook niet om als adoptieouder hulp te vragen als het echt niet lukt allemaal!
4eVoorlichtingsbijeenkomst 17 maart 2011
Thema: Scheiding en rouwproces. De eigen situatie van de adoptieouders.
Een interessante ochtend. Na de terugblik vroeg de voorlichter om terug te gaan naar onze eerste herinnering van toen we klein waren. Sommige aspirante adoptie ouders hadden hier wat meer moeite mee dan andere. Vaak werd een bepaald luchtje of omgeving of kledingstuk nog herinnerd. Daarna vroeg de voorlichter of we ons wilden inbeelden in het (adoptie)kindje in het verhaal wat ze ging voorlezen. Dit was een pittig verhaal wat ze vertelde. Het ging over het adoptiekindje dat aan het spelen was in de speelzaal. Je moest je in dit kindje verplaatsen met je ogen dicht. Plots komen er 2 blanke mensen binnen. Ze praten met de juf en wijzen naar jou (wat voel je nu?). Dan komen deze blanke mensen lacchend op je af en de juf zegt dit zijn je nieuwe papa en mama en je mag met ze mee( wat voel je nu?). Deze donkere mensen pakken je op en nemen je mee. Ze knuffelen je (wat voel je nu?). Eenmaal in het hotel aangekomen doen ze je kleren uit en gooien deze weg. Ze douchen je en trekken je andere kleren aan (wat voel je nu?). Ze nemen je mee in een vliegtuig en bij aankomst staan er nog meer donkere mensen met krulletjes die je willen aanraken (wat voel je nu?) Doe je ogen maar open……………...
Het doel van het verhaal en het inbeelden was duidelijk geworden! Wat moet dat heftig zijn voor een kindje als het overgedragen wordt aan zijn adoptieouders en alles wat het daarna meemaakt. Na deze oefening vertelde de andere voorlichter het rouwproces zoals dat eruit ziet bij volwassenen en kinderen:
Volwassenen
Kinderen
* ontkennen
* schijnaanpassing
* onderhandelen
* protest
* dezelfde vragen stellen, lichamelijke reacties (bedplassen, slaapproblemen)
* woede/agressie/depressie/schuldgevoel
* huilen, schreeuwen, schoppen, vernielen
* verdriet / pijn
* apathisch worden
* wanhoop
* verlies van eetlust en energie
* hoop
* ziek worden
* aanvaarden (>> dus niet accepteren, want dat is bijna onmogelijk)
* onthechten en emotioneel loslaten
Ook vertelde de voorlichter dat deze fases in bepaalde periodes weer terug kunnen komen in meer of mindere mate. Zoals bijvoorbeeld tijdens de pubertijd, of als ze volwassen worden of later zelf kinderen krijgen. Het is belangrijk om hier bewust van te zijn en de tijd te nemen voor de diverse fasen. Het ging ook over ons eigen verdriet. Daarin maak je ook een rouwproces mee. Het is niet krijgen van een biologisch eigen kind moet ook een plekje krijgen in je leven……. De opdracht die we hierna kregen, was het uitzoeken van een foto die het beste past bij je gevoelens als je verdrietig bent. M.a.w. wat doe je dan het liefst. Lo had een foto gekozen met water en gaf aan het heerlijk te vinden om dan met een hengeltje aan de waterkant te gaan zitten. Ik zelf had muziek en schrijven. Dit zorgt ervoor dat ik mijn verdriet een plekje kan geven.
Na de pauze zijn we in een meiden- en mannengroep uiteen gegaan. Aan de hand van kaartjes waar vragen/stellingen op stonden gingen we het gesprek aan met elkaar. Heerlijk om herkenning en erkenning te vinden bij andere vrouwen en daar met elkaar over te praten en te lachen. Ook Lo had dit gehad, begreep ik later, tijdens het gesprek op de terugweg in de auto.
5e Voorlichtingsbijeenkomst 6 april 2011
Thema: Opgroeiende adoptiekinderen.
Vandaag zaten we in een andere groep dan anders. We hadden in principe vorige week onze bijeenkomst maar omdat oma’s begrafenis toen was konden we daar niet heen. Op de heenweg stonden we helaas in een file nadat we al een aanrijding gehad hadden. Dat was flink balen want te laat komen in een vreemde groep wil je natuurlijk al helemaal niet! Lo bleef zoals gewoonlijk heerlijk rustig maar ik baalde er flink van. Uiteindelijk maar naar de Engels gebeld en naar St. Adoptievoorzieningen om door te laten geven dat we onderweg waren, maar door omstandigheden verlaat waren. Gelukkig viel het allemaal mee en liepen we om kwart voor 2 de groep binnen. Een leuke groep waar we ons achteraf prima thuis voelde. Het onderwerp van vandaag was “Opgroeiende adoptiekinderen”. We stonden stil bij de identiteit van het kind en gingen uiteen in groepjes om na te denken over de vragen die het adoptiekind bezig houdt in diverse leeftijdsfase. Daarna keken we naar diverse filmpjes van Z@PP waarin adoptiekinderen vertellen over hoe ze zichzelf zien en waar ze tegen aan lopen. In de pauze hebben we diverse aankomstkaartjes bekeken. Hierin viel op dat sommige adoptieouders de namen van het kind veranderen. Na de pauze hebben we hier kort met elkaar over gesproken. In deze bijeenkomst hebben we ook nog stil gestaan bij de loyaliteitstheorie van Nagy.
Loyaliteit: primaire (zijnsloayaliteits)lijn. Primaire loyaliteit is tussen de familieleden, de zgn. bloedband. Dit is er vanaf de geboorte
(bij wie hoor ik) Secundaire (verworven)lijn (hier kun je ex voorzetten). Secundaire loyaliteit is verworven, d.w.z. dat er aan gewerkt moet worden om het te verkrijgen en te behouden. Dit is bijvoorbeeld het geval tussen vrienden, collega’s en de partner
Bij adoptie kinderen zie je vaak nog een tweede lijn naast de primaire lijn lopen nl. de verworven primaire loyaliteitslijn.
Voor de identiteit van een adoptiekind blijkt dat het heel belangrijk is, of een kindje gewenst of ongewenst is. Het is bijna vanzelfsprekend dat een adoptiekind bij zijn adoptieouders gewenst is, maar dit is in contrast met zijn biologische ouder(s). Want het kind zal het gevoel krijgen dat het om de één of andere reden daar niet gewenst was, omdat het is afgestaan. De ervaringen die een kind heeft opgedaan in het pleeggezin, tehuis e.d. zijn ook erg belangrijk voor zijn identiteit. Tot slot hebben we een gedeelte gekeken van Spoorloos over Bianca die haar biologische moeder ging opzoeken.
We voelden ons welkom in deze groep, maar toch is het anders dan als je in je eigen groep zit. Je houdt je wat meer op de achtergrond en kijkt wat de kat uit de boom.
6e Voorlichtingsbijeenkomst 14 april 2011
Thema: Wensen en grenzen/gezinsonderzoek/vergunninghouders/nazorg
Alweer onze laatste bijeenkomst. Wat gaat de tijd toch snel! Enigszins opgelucht dat het de laatste bijeenkomst is, maar ook best jammer omdat het echt wel super gezellig is om de bijeenkomsten met de groep samen bij te wonen. In die paar keer heb je toch wel een soort van een band met elkaar opgebouwd. Helaas was 1 stel afwezig. We begonnen net als anders met een terugblik op de vorige bijeenkomst, maar niemand had hier echt iets specifieks over te melden. Of kwam dat omdat we allemaal benieuwd waren naar het vervolgtraject na deze bijeenkomst? Want deze bijeenkomst stond in het tekenen van het wensen en grenzen, gezinsonderzoek, vergunninghouders en nazorg.
Het eerste nieuws wat we kregen te horen was positief: de Raad van Kinderbescherming heeft momenteel geen achterstanden wat voor ons als groep inhoudt dat we in het 3e kwartaal de gesprekken hebben met de Raad. Dit zou vervolgens kunnen betekenen dat we eind september ons beginseltoestemming op de mat hebben liggen. In het aller gunstigste geval zouden we zelfs dit jaar een intake met een vergunningshouder kunnen hebben en op de wachtlijst kunnen komen te staan voor een bepaald land. Dat betekent dat we snel keuzes moeten gaan maken mbt welke vergunninghouder en welk land we in zee willen gaan. Wow wat snel gaat dit allemaal zeg en wat bijzonder allemaal! Waarschijnlijk ziet volgend jaar er voor ons heel anders uit?!
Hierna kregen we uitleg over het gezinsonderzoek. Er zullen zo’n 3 gesprekken plaats vinden waaronder 1 gesprek bij ons thuis. In dit gesprek zullen ze ook onze zoon Timo willen zien en spreken. Ik vind dit lastig want ik wil niet dat hij nu al weet waar we mee bezig zijn. Het kan allemaal nog heel lang duren en wat kan hij als 8 jarige met deze informatie? Dit is ook waarom we nog maar weinig mensen ingelicht hebben over onze plannen. Ik wil namelijk ook dat hij van ons hoort hoe en wat en niet van een ander! Natuurlijk zijn we al bezig met hem voorbereiden maar dat gebeurt allemaal nog heel speels zonder dat hij echt doorheeft waar het om gaat. Ik heb dan ook aan de voorlichters gevraagd wat de medewerker van de Raad exact gaat vragen. Zij gaf aan dat ik gewoon moet aangeven dat ik niet wil dat hij het weet. Ze gaf aan dat we dit goed kunnen motiveren en daar goed over nagedacht hebben. Zij zegt dat ze dit dan ook respecteren. Dit gaf mij een goed gevoel.
Het doel van de gesprekken met de raad is verder om te kijken wat de beschermende- en risicofactoren zijn van ons als adoptieouders. Het belang van het kind staat hierin altijd centraal. In het onderzoek komen de volgende dingen o.a. ter sprake: speciaal need, motivatie, je eigen wensen en grenzen, je eigen ontwikkeling, verwachtingen, e.d. naar aanleiding van dit gesprek wordt er een rapport geschreven en gaat het naar de rechter die uiteindelijk bepaald of we een beginseltoestemming krijgen om te adopteren.
Voor de pauze moesten we allemaal aangeven wat onze wensen en grenzen waren ten aanzien van het aantal kinderen, de maximale leeftijd, voorkeur land en de speciaal need. Dit werd verwerkt in een overzicht. In de pauze gingen de begeleiders aan de slag met het maken van voorstellen van adoptie kinderen. Na de pauze moesten we als echtpaar een casus van een kindje voorlezen en deze matchen met een van de andere echtparen. Dit was nog best lastig maar uiteindelijk waren alle ouders toch gematcht met een kindje. Na elke matching kregen we een stuk video te zien over adoptiekindje met een vergelijkbaar verhaal. Ons werd een voorstel gedaan van een kindje met schisis. We hoefde niet lang na te denken en zeiden volmondig “ja”. In onze groep waren er maar weinig echtparen die hiervoor zouden gaan kiezen.
Al snel was het tijd om te gaan afronden en afscheid te nemen. We hebben elkaar email adressen uitgewisseld en wensten elkaar succes en sterkte toe voor de komende tijd! Ik ben erg benieuwd hoe de gezinnen er over een paar jaar uitzien.
Tot slot vertelde de voorlichters nog dat begin mei onze gegevens worden door gestuurd naar de Raad. We hopen dat we dan snel bericht gaan krijgen en uitgenodigd worden voor de verplichte gesprekken.
vrijdag 4 februari 2011
Het medische circuit
Het medische circuit van 5 jaar:
Toen onze Timo 2,5 jaar was wilden we graag weer zwanger worden. Je wist maar nooit hoe lang het zou duren dus was het een mooi moment om de condooms weer op te bergen. Na een jaar oefenen echter waren we nog steeds niet zwanger, wat toch echt wel wat frustraties opleverde. We, althans ik ging alleen, besloten dan ook naar de dokter te gaan. Hier heb ik me extra zielig gedragen want ik wilde niet naar huis gestuurd worden met ga nog maar eens proberen en kom over 3 maanden maar terug. Gelukkig, ach ja moet je het zo eigenlijk wel noemen, mochten we naar de gynaecoloog (februari 2006). Hier werden we beiden uitgebreid onderzocht. Lo mocht zijn sperma inleveren en ik kreeg een inwendig onderzoek en echo. Uiteindelijk bleek ons beiden niks te mankeren en kreeg ik hormonen voorgeschreven om in te nemen. Deze stimuleerde mijn eisprong en hopelijk zo ook een zwangerschap uiteindelijk. Na 6 maanden slikken leverde dit ook niks op en gingen we over op de iui pogingen (december 2006). Maar eerst nog kreeg ik een kijkoperatie (laparoscopie met chromopertubatie) om te kijken of alles oké was daar binnen. Gelukkig was dit zo; en werd er wederom geen medische oorzaak gevonden om niet zwanger te kunnen worden.
Ook de iui pogingen zette geen zoden aan de dijk en na 5 pogingen mocht ik van de gynaecoloog starten met ivf. Ik wilde dit echter niet in hetzelfde ziekenhuis maar in met Medisch Centrum Kinderwens in Leiderdorp. Ik had hier goeie verhalen over gehoord en was het zat om te zitten in de wachtkamer met allemaal zwangere terwijl het bij maar niet wilde lukken. Dit was gelukkig akkoord en daar kwamen we dan ook uiteindelijk terecht. De eerste keer (4-12-2007)werden we wederom weer uitgebreid onderzocht en uiteindelijk kregen we het telefoontje dat we mochten gaat starten. Heel spannend allemaal. Ik maar hormonen spuiten en om de zoveel tijd naar Leiderdorp voor een inwendige echo om te kijken of alles groeide naar wens. Op het moment dat de eitjes zover waren mocht ik een flinke hormonen spuit zetten en konden we 1,5 dag later terecht voor het aanprikken van de eitjes. De eerste keer was dit uiteraard zeer spannend allemaal en ook best pijnlijk. Maar ja je wist waar je het voor deed dus ik hield mijzelf groot. Een aantal dagen later werden we opgebeld met de mededeling dat er een x aantal eitjes zich hadden ontpopt en konden we een afspraak maken voor de terugplaatsing. Ook dit was weer zeer spannend en met hartkloppingen gingen we weer op weg. In de behandelkamer hoorde we dat de kwaliteit niet je van het was, maar dat eentje wel de moeite waard was om terug te plaatsen. De rest kon niet ingevroren worden want er was sprake van fragmentatie. Ach het maakte ons niks uit wat deze ene die teruggeplaatst zou worden zou het gaan worden toch! Meer hadden we niet nodig. Althans dat dachten we toen. Zo’n 7 dagen later werd ik ongesteld en viel onze dromen in duigen. Verdrietig was ik, maar ik hielde mij toch ook wel groot. Ik zorgde ervoor dat ik niet geheel instortte want daar had niemand wat aan. Mijn motto was tijdens dit hele proces vanaf het begin ik wil niet dat mijn leven hierdoor wordt beïnvloedt. Ik wil ook nog kunnen genieten van al het andere en onze mooi zoon die we al wel hebben!! Mijn motto hield mij op de been tijdens alle teleurstellingen want die kregen we nog genoeg te verwerken. In totaal nog 3 ivf behandelingen gehad waarvan 2 volledig en 1 voortijdig gestopt vanwege een over stimulatie. Ja dat laatste kon ook nog. Nooit van gehoord maar dan lig je daar met je benen wijd. Degene die de echo maakte had zoiets van ik vertrouw het niet en ik roep even iemand erbij. Lig jij daar nog te wachten en ziet alleen een echo met schitterende eitjes en heel veel in beeld. Jij denkt dat ziet er goed uit, maar ja de arts dacht daar anders over. Er ontstond gelijk een soort panieksituatie. Ik moest bloed laten prikken en direct thuis rust houden. Verder ’s avonds opbellen om te horen of we door mochten met de ivf of niet. Ik snapte er helemaal niks van en liet het allemaal maar over mij heenkomen. ’s Avonds drong het pas echt tot me door toen zij mij belde en mij vertelde dat we niet verder mochten. Dat er sprake was van een ernstige over stimulatie en ik echt de komende dagen zeer rustig aan moest doen. Veel moest drinken en direct aan de bel moest trekken als ik me niet lekker voelde, koorts kreeg of misselijk werd. Wat was ik boos en verdrietig toen ik de telefoon ophing. Ik heb toen echt alles bij elkaar gejankt en geschreeuwd. Ik voelde mij heel erg zielig en begreep absoluut niet waarom mij dit moest overkomen en niet iemand anders! Ik had al zoveel pijn en verdriet moeten verwerken.
Data terugplaatsingen:
1 10022008 1 embryo teruggeplaatst (totaal 5 bevruchte eitjes). Natuurlijk teleurgesteld dat het niet gelukt is, maar anderzijds had ik me behoed hiervoor en op voorbereid. Want ja wie verwacht nou dat je na de eerste keer zwanger bent?
2 april 2008 over stimulatie. Nog nooit van gehoord maar wat was ik boos en verdrietig!!!
3 12122008 2 embryo’s teruggeplaatst (totaal 7 bevruchte eitjes). Als de dag van gisteren weet ik nog de pijn en het verdriet wat ik had toen ik op kerstavond ongesteld was geworden. Ik begreep het niet. Ik zat daar in de kerk waar we kerstfeest vierden; de geboorte van Jezus. Wat was dit pijnlijk en verdrietig. Het koste me dan ook veel energie en kracht om mezelf tijdens de kerstdienst groot te houden en niet in huilen uit te barsten. Het was feest omdat Jezus was geboren maar ik was intens verdrietig omdat een ivf poging wederom niet gelukt was! Wat kan het leven toch tegenstrijdig zijn en wat worstel ik toch met de WAAROM vraag op dat moment!
4 17042009 2 embryo’s teruggeplaatst (totaal 9 bevruchte eitjes). Op de dag dat ik een test mag doen is het 30 april. Mijn schoonmoeder is op visite op de camping in Stroe en als ze weggaat doe ik snel een test. Helaas is hij negatief. Ik begrijp er niks van maar als ik even later naar de wc gaat, ben ik ongesteld?! Wat is het leven toch oneerlijk en waarom ben ik niet eerder ongesteld worden maar pas op de dag dat ik een test mag doen?? Vragen en nog eens vragen roept het op.
Uiteindelijk na de 3e mislukte ivf behandeling was ik er helemaal klaar mee! Ik wilde niet meer het medische circuit in, al die pijn lijden voor niks. Ik wilde het afsluiten en hoopte maar op een natuurlijke zwangerschap. Hopen hierop doen we nog steeds maar uiteindelijk hebben we vorig jaar april 2010 wel besloten om ons als adoptie ouders in te gaan schrijven. Op het moment dat de brief de post opging naar SAV, kwam er weer een nieuwe periode van wachten eraan. Ik had vrede met het feit dat ik het medische circus niet meer in wilde, maar het feit dat je niet zwanger kan worden is iets dat je niet kan afsluiten. Het is geen boek wat je dicht doet en klaar is. De wens, het verlangen blijft en daarmee ook de pijn van het niet lukken!
25 november 2010 kregen we een brief van de Stichting Adoptievoorziening of we open stonden voor een bijeenkomst in mei t/m juli 2011. Wij waren hier blij verrast mee en reageerde uiteraard positief. Dit ging allemaal sneller dan we verwacht hadden. 23 December 2011 kregen we een brief met de vraag of we wilden instromen in de voorlichtingsbijeenkomsten van februari t/m april 2011. Natuurlijk wilden we dit en lieten dat dan ook snel weten. 30 December 2010 kregen we het handboek en een boek over de procedure. Iedere bijeenkomst moesten we gedeelten hieruit lezen. Het aftellen naar de eerste bijeenkomst kon beginnen en dit betekende ook dat we onze ouders en naaste vrienden zouden gaan inlichten over onze plannen!
Het grote nieuws:
9 januari 2011 kwamen de ouders van Lo zoals gewoonlijk een bakkie doen bij ons. Tijdens de koffie vertelde Lo van onze plannen. De moeder van Lo reageerde zeer enthousiast en blij. Bij de vader van Lo duurde dat eventjes maar ook zijn reactie was zeer positief. Opgelucht haalde ik adem want op de een of andere manier is het toch belangrijk dat de reactie van je (schoon)ouders positief is. Die middag zouden mijn ouders langs komen en al wandelend over het strand heb ik het hun verteld. Ook zij reageerde enthousiast maar hadden wel de nodige vragen en zorgen. Begrijpelijk maar ik was blij want de eerste reacties waren positief! Zondag 15 januari vertelde ik mijn zus van de plannen. Ook deze reactie was positief en precies zoals ik hem verwacht had. De reacties van onze naaste vrienden waren warm en positief. Kortom we waren er klaar voor!! Kom maar op met die voorlichtingsbijeenkomsten!! Ik kroop het internet op en ging op zoek naar boeken over adoptie. Ik besloot er met 2 te beginnen al had ik wel alles willen kopen wat ik tegen kwam over adoptie. Wat een spannende tijd gaan we tegemoet maar wat zijn we er klaar voor en wat willen we dit graag!
Toen onze Timo 2,5 jaar was wilden we graag weer zwanger worden. Je wist maar nooit hoe lang het zou duren dus was het een mooi moment om de condooms weer op te bergen. Na een jaar oefenen echter waren we nog steeds niet zwanger, wat toch echt wel wat frustraties opleverde. We, althans ik ging alleen, besloten dan ook naar de dokter te gaan. Hier heb ik me extra zielig gedragen want ik wilde niet naar huis gestuurd worden met ga nog maar eens proberen en kom over 3 maanden maar terug. Gelukkig, ach ja moet je het zo eigenlijk wel noemen, mochten we naar de gynaecoloog (februari 2006). Hier werden we beiden uitgebreid onderzocht. Lo mocht zijn sperma inleveren en ik kreeg een inwendig onderzoek en echo. Uiteindelijk bleek ons beiden niks te mankeren en kreeg ik hormonen voorgeschreven om in te nemen. Deze stimuleerde mijn eisprong en hopelijk zo ook een zwangerschap uiteindelijk. Na 6 maanden slikken leverde dit ook niks op en gingen we over op de iui pogingen (december 2006). Maar eerst nog kreeg ik een kijkoperatie (laparoscopie met chromopertubatie) om te kijken of alles oké was daar binnen. Gelukkig was dit zo; en werd er wederom geen medische oorzaak gevonden om niet zwanger te kunnen worden.
Ook de iui pogingen zette geen zoden aan de dijk en na 5 pogingen mocht ik van de gynaecoloog starten met ivf. Ik wilde dit echter niet in hetzelfde ziekenhuis maar in met Medisch Centrum Kinderwens in Leiderdorp. Ik had hier goeie verhalen over gehoord en was het zat om te zitten in de wachtkamer met allemaal zwangere terwijl het bij maar niet wilde lukken. Dit was gelukkig akkoord en daar kwamen we dan ook uiteindelijk terecht. De eerste keer (4-12-2007)werden we wederom weer uitgebreid onderzocht en uiteindelijk kregen we het telefoontje dat we mochten gaat starten. Heel spannend allemaal. Ik maar hormonen spuiten en om de zoveel tijd naar Leiderdorp voor een inwendige echo om te kijken of alles groeide naar wens. Op het moment dat de eitjes zover waren mocht ik een flinke hormonen spuit zetten en konden we 1,5 dag later terecht voor het aanprikken van de eitjes. De eerste keer was dit uiteraard zeer spannend allemaal en ook best pijnlijk. Maar ja je wist waar je het voor deed dus ik hield mijzelf groot. Een aantal dagen later werden we opgebeld met de mededeling dat er een x aantal eitjes zich hadden ontpopt en konden we een afspraak maken voor de terugplaatsing. Ook dit was weer zeer spannend en met hartkloppingen gingen we weer op weg. In de behandelkamer hoorde we dat de kwaliteit niet je van het was, maar dat eentje wel de moeite waard was om terug te plaatsen. De rest kon niet ingevroren worden want er was sprake van fragmentatie. Ach het maakte ons niks uit wat deze ene die teruggeplaatst zou worden zou het gaan worden toch! Meer hadden we niet nodig. Althans dat dachten we toen. Zo’n 7 dagen later werd ik ongesteld en viel onze dromen in duigen. Verdrietig was ik, maar ik hielde mij toch ook wel groot. Ik zorgde ervoor dat ik niet geheel instortte want daar had niemand wat aan. Mijn motto was tijdens dit hele proces vanaf het begin ik wil niet dat mijn leven hierdoor wordt beïnvloedt. Ik wil ook nog kunnen genieten van al het andere en onze mooi zoon die we al wel hebben!! Mijn motto hield mij op de been tijdens alle teleurstellingen want die kregen we nog genoeg te verwerken. In totaal nog 3 ivf behandelingen gehad waarvan 2 volledig en 1 voortijdig gestopt vanwege een over stimulatie. Ja dat laatste kon ook nog. Nooit van gehoord maar dan lig je daar met je benen wijd. Degene die de echo maakte had zoiets van ik vertrouw het niet en ik roep even iemand erbij. Lig jij daar nog te wachten en ziet alleen een echo met schitterende eitjes en heel veel in beeld. Jij denkt dat ziet er goed uit, maar ja de arts dacht daar anders over. Er ontstond gelijk een soort panieksituatie. Ik moest bloed laten prikken en direct thuis rust houden. Verder ’s avonds opbellen om te horen of we door mochten met de ivf of niet. Ik snapte er helemaal niks van en liet het allemaal maar over mij heenkomen. ’s Avonds drong het pas echt tot me door toen zij mij belde en mij vertelde dat we niet verder mochten. Dat er sprake was van een ernstige over stimulatie en ik echt de komende dagen zeer rustig aan moest doen. Veel moest drinken en direct aan de bel moest trekken als ik me niet lekker voelde, koorts kreeg of misselijk werd. Wat was ik boos en verdrietig toen ik de telefoon ophing. Ik heb toen echt alles bij elkaar gejankt en geschreeuwd. Ik voelde mij heel erg zielig en begreep absoluut niet waarom mij dit moest overkomen en niet iemand anders! Ik had al zoveel pijn en verdriet moeten verwerken.
Data terugplaatsingen:
1 10022008 1 embryo teruggeplaatst (totaal 5 bevruchte eitjes). Natuurlijk teleurgesteld dat het niet gelukt is, maar anderzijds had ik me behoed hiervoor en op voorbereid. Want ja wie verwacht nou dat je na de eerste keer zwanger bent?
2 april 2008 over stimulatie. Nog nooit van gehoord maar wat was ik boos en verdrietig!!!
3 12122008 2 embryo’s teruggeplaatst (totaal 7 bevruchte eitjes). Als de dag van gisteren weet ik nog de pijn en het verdriet wat ik had toen ik op kerstavond ongesteld was geworden. Ik begreep het niet. Ik zat daar in de kerk waar we kerstfeest vierden; de geboorte van Jezus. Wat was dit pijnlijk en verdrietig. Het koste me dan ook veel energie en kracht om mezelf tijdens de kerstdienst groot te houden en niet in huilen uit te barsten. Het was feest omdat Jezus was geboren maar ik was intens verdrietig omdat een ivf poging wederom niet gelukt was! Wat kan het leven toch tegenstrijdig zijn en wat worstel ik toch met de WAAROM vraag op dat moment!
4 17042009 2 embryo’s teruggeplaatst (totaal 9 bevruchte eitjes). Op de dag dat ik een test mag doen is het 30 april. Mijn schoonmoeder is op visite op de camping in Stroe en als ze weggaat doe ik snel een test. Helaas is hij negatief. Ik begrijp er niks van maar als ik even later naar de wc gaat, ben ik ongesteld?! Wat is het leven toch oneerlijk en waarom ben ik niet eerder ongesteld worden maar pas op de dag dat ik een test mag doen?? Vragen en nog eens vragen roept het op.
Uiteindelijk na de 3e mislukte ivf behandeling was ik er helemaal klaar mee! Ik wilde niet meer het medische circuit in, al die pijn lijden voor niks. Ik wilde het afsluiten en hoopte maar op een natuurlijke zwangerschap. Hopen hierop doen we nog steeds maar uiteindelijk hebben we vorig jaar april 2010 wel besloten om ons als adoptie ouders in te gaan schrijven. Op het moment dat de brief de post opging naar SAV, kwam er weer een nieuwe periode van wachten eraan. Ik had vrede met het feit dat ik het medische circus niet meer in wilde, maar het feit dat je niet zwanger kan worden is iets dat je niet kan afsluiten. Het is geen boek wat je dicht doet en klaar is. De wens, het verlangen blijft en daarmee ook de pijn van het niet lukken!
25 november 2010 kregen we een brief van de Stichting Adoptievoorziening of we open stonden voor een bijeenkomst in mei t/m juli 2011. Wij waren hier blij verrast mee en reageerde uiteraard positief. Dit ging allemaal sneller dan we verwacht hadden. 23 December 2011 kregen we een brief met de vraag of we wilden instromen in de voorlichtingsbijeenkomsten van februari t/m april 2011. Natuurlijk wilden we dit en lieten dat dan ook snel weten. 30 December 2010 kregen we het handboek en een boek over de procedure. Iedere bijeenkomst moesten we gedeelten hieruit lezen. Het aftellen naar de eerste bijeenkomst kon beginnen en dit betekende ook dat we onze ouders en naaste vrienden zouden gaan inlichten over onze plannen!
Het grote nieuws:
9 januari 2011 kwamen de ouders van Lo zoals gewoonlijk een bakkie doen bij ons. Tijdens de koffie vertelde Lo van onze plannen. De moeder van Lo reageerde zeer enthousiast en blij. Bij de vader van Lo duurde dat eventjes maar ook zijn reactie was zeer positief. Opgelucht haalde ik adem want op de een of andere manier is het toch belangrijk dat de reactie van je (schoon)ouders positief is. Die middag zouden mijn ouders langs komen en al wandelend over het strand heb ik het hun verteld. Ook zij reageerde enthousiast maar hadden wel de nodige vragen en zorgen. Begrijpelijk maar ik was blij want de eerste reacties waren positief! Zondag 15 januari vertelde ik mijn zus van de plannen. Ook deze reactie was positief en precies zoals ik hem verwacht had. De reacties van onze naaste vrienden waren warm en positief. Kortom we waren er klaar voor!! Kom maar op met die voorlichtingsbijeenkomsten!! Ik kroop het internet op en ging op zoek naar boeken over adoptie. Ik besloot er met 2 te beginnen al had ik wel alles willen kopen wat ik tegen kwam over adoptie. Wat een spannende tijd gaan we tegemoet maar wat zijn we er klaar voor en wat willen we dit graag!
Abonneren op:
Posts (Atom)