Laatste dag van het jaar

En dan zijn op eens alle 365 dagen bijna voorbij van 2015. Het jaar is omgevlogen en wat hebben we veel mee gemaakt met elkaar. Ups and downs, fijne dingen en minder fijne dingen, leerzame dingen en foute dingen, blije herinneringen en verdrietige herinneringen, etc. etc. Deze laatste dag van het jaar geeft mij altijd een soort van een kriebel in mijn buik hoe dichter we de klok van 24 uur benaderen. Ik ben ook altijd wat emotioneel en waarom??? Ik weet het niet; het besef dat we weer een jaar afsluiten met elkaar als gezin en het besef dat er alweer een heel jaar achter ons ligt. Het besef dat dit het 4e oud&nieuw is wat we met onze kleine kanjer mogen vieren. Het besef dat we ons gelukkig mogen prijzen met wie we zijn en wat we hebben! Het jaar waarin kansen lagen die we niet altijd gepakt hebben en kansen die we met beide handen hebben gegrepen. Het jaar vooral waarin we weer genoten heb met en van elkaar!

In principe doe ik niet aan goeie voornemens; eigenlijk heb ik die het gehele jaar door, maar stiekem betrap ik mij zelf er toch wel op dat ik er voor het komend jaar er wel een x aantal heb. Welke dat ga ik niet verklappen. Daar kan ik alleen maar mee geconfronteerd worden door jullie dat het me niet gelukt is. Nee ik hou ze lekker voor mijzelf. 

Dit jaar gaan we ook de “geluksmomentenpot goed bijhouden”. Afgelopen jaar hebben we dit ook geprobeerd echter zijn we ergens halverwege dit jaar gestrand. Erg jammer want de herinneringen die we hadden waren wel heel erg leuk. Oeps verklap ik toch zomaar een goed voornemen!

 

Momenteel zitten we nog midden in de kerstvakantie. We kunnen nog een paar dagen genieten voordat de jongens maandag 4 januari weer aan de bak gaan voor de volgende reeks van 7 weken. Op zich gaan we de goeie kant op want dat betekent dat dagen weer meer gaan lengen en de Stroe weekenden weer in het zicht zijn! Heerlijk echt weer even helemaal los van alles en met elkaar als gezin genieten! 

 

We kunnen terug kijken op een heerlijke kerstvakantie ondanks dat onze kleine kanjer moeilijke, hele moeilijke momenten gehad heb. Dit keer geen boze aanvallen maar vooral intens verdriet waarbij ik het zelf ook niet droog hield en er een soort kettingreactie tussen hem en mij ontstond. Hij ging huilen omdat hij mij zag huilen en ik moest daardoor weer huilen. Wat een tranen en verdriet hebben we saampjes gehad. Maar wat was het uiteindelijk goed om dit samen door te maken. Moe maar voldaan viel hij in mijn armen in slaap en ik even later ook.

De kerstdagen hebben we heerlijk mogen vieren met de opa's en oma's. Wat een rijkdom als dat nog kan en heerlijk genieten met lekker en gezellig eten. 

 

Dinsdag hebben we als gezin heerlijk genoten bij NEMO in Amsterdam. De mannen moesten wel aan de bak maar genoten volop. Moe maar voldaan zaten we aan het eind van de middag aan ons diner bij de KFC. De andere dag maar lekker rustig aan gedaan om alle spieren weer even rust te geven. 

 

Vandaag vroeg op om richting het LUMC te vertrekken voor een gehoortest en een bezoek aan de KNO arts. Gelukkig is hij goedgekeurd en zit er alleen een aandachtspunt bij het spraakaudiogram maar niet verontrustend. De vraag blijft op dat punt of hij het echt niet hoort of dat hij het niet begrijpt. Daarna samen boodschappen gedaan en eenmaal thuis geluncht, spelletjes gedaan, Spyro uitgelaten en gerelaxed. Heerlijk gewoon zoals een vrij dagje hoort te zijn. 

 

Nog 8.5 uur en dan zwaaien we 2015 uit en zeggen we welkom 2016. Een jaar waarin ik weer een heleboel blogs met jullie wil delen en een jaar waarin ik hoop dat al jullie dromen mogen uitkomen. Vergeet niet to live, to laugh en to love!

 

 

Als ergens geluk voor het oprapen lag

Dan ging ik daarheen op Nieuwjaarsdag

Handen vol opgooien, hoog in de lucht

Dwarrelend met de wind in vogelvlucht

Langs de sterren en de maan

Zou het dan jouw kant op gaan

Al was het een klein beetje maar

Dan wordt hetook voor jou

Een gelukkig Nieuwjaar!

Love you all my friends

Onvoorwaardelijk houden van

26 oktober vier je jouw verjaardag, 19 november is Timo jarig, 16 november start het Sinterklaasjournaal, 21 november vieren we voor familie en vrienden jullie verjaardagen, schoentje zetten thuis en op school, 29 november Sinterklaasfeest bij de brandweer, 4 december Sinterklaasfeest op school en dan uiteindelijk5 december pakjesavond. Wat een pittige periode van feesten. Jouw kinderfeestje hebben we dan ook bewust doorgeschoven naar 2016, maar dat vindt je maar lastig om te begrijpen. “Het wordt toch wel gevierd mama met de kindjes?”Kortom een periode vol met spanningen, dingen die je niet begrijpt waarbij we hard proberen om samen met jou alles een goed plekje te geven maar wat niet altijd even goed lukt.

 

Vorige week startte al met een flinke val met het lopen vanuit de gym. Resultaat een flinke kapotte knie. Afgelopen week wederom gevallen maar de korst op je knie bleef gelukkig heel. Helaas viel je donderdag twee keer op het schoolpijn. De eerste keer omdat iemand achteruit stapte en de laatste keer bij het naar binnen gaan. Je gleed uit op de mozaïek steentjes en heb een flinke klap gemaakt. Je heup lag helemaal flink open; een lelijke wond. Wat ben ik dan toch blij dat je jouw helm dan op hebt. Ik had er niet aan moeten denken hoe groot deze keer de buil had geweest als je die niet op had gehad. Oma haalde je van school en je was erg verdrietig. Met een bleek gezichtje haalde ik je inderdaad op bij oma. Ik zag dat je verdriet nog niet helemaal weg was en je traantjes hoog zaten.

Eenmaal thuis heb je lekker op schoot gezeten en hebben we kort erover gepraat. Ik heb een schone pleister op je wond gedaan en daarna wilde je tv kijken. Je gaf aan moe te zijn en pijn te hebben. ’s Avonds bij het naar bed gaan kwamen de tranen eruit. Man wat een verdriet had hij. En wat zaten mijn eigen tranen hoog toen hij vertelde dat de kindjes soms op zijn helm slaan als ze buiten spelen en dat hij dat niet leuk vindt. 

 

De volgende ochtend had je nog veel last. Een schone pleister en wat aangepaste kleding hielpen een klein beetje. Op school afgesproken met de juf het rustig aan te doen en in ieder geval niet te gymen. Verder benoemd van het tikken op je helm en of de juf dat in de gaten wil houden. 

Uit school hebben we lekker geluncht met haring en forel. Had jij samen met papa uitgekozen in de winkel. Daarna hebben we het weekend ingeluid met diverse spelletjes. Wat kun jij hier toch van genieten en vooral als je wint. Je kunt ook steeds beter tegen je verlies. Na de spelletjes hebben we samen gelezen en daarna heb je een kerstfilm gekeken. De middag vloog om.

 

Zaterdag ging papa naar Stroe en achteraf had je eigenlijk best mee gewild. Maar zo’n keuze is altijd lastig voor je; zeker als mama niet mee gaat en achter blijft met Timo. Na een rustige start van de ochtend zijn we in de middag gaan brooddegen met elkaar. Eerst natuurlijk het brooddeeg maken en daarna aan de slag. Wat een gezelligheid was dat zeg! We hadden veel lol met elkaar. 

Nadat we klaar was en alles opgeruimd en schoon was, hebben we een filmpje opgezet. En toen was het op. Het ging even niet zoals jij wilde en je werd boos, flink boos.

 Wat een strijd, wat een boosheid, wat een verdriet komt er dan uit. Tussen je snikken door vertel je verhalen over China en keer op keer raakt mij dit diep. Deze keer raakte het mij heel diep van binnen en samen hebben we uiteindelijk gehuild, geknuffeld en gepraat. Na een heerlijke douche zijn we naar beneden gegaan. Jij wijkt niet van mijn zijde en zoekt mijn liefde, warmte en geborgenheid en ik……..?! Ik koester je in mijn armen en geef je mijn liefde, warmte en geborgenheid. Ik geef alles wat ik heb om je maar te laten weten dat ik onvoorwaardelijk van je hou…….

 

https://youtu.be/yq_I2JGQpkc

 

Adele - Make You Feel My Love

 

When the rain is blowing in your face
And the whole world is on your case
I could offer you a warm embrace
To make you feel my love

When the evening shadows and the stars appear
And there is no one there to dry your tears
I could hold you for a million years
To make you feel my love

I know you haven't made your mind up yet
But I would never do you wrong
I've known it from the moment that we met
No doubt in my mind where you belong

I'd go hungry, I'd go black and blue
I'd go crawling down the avenue
No, there's nothing that I wouldn't do
To make you feel my love

The storms are raging on the rolling sea
And on the highway of regret
Though winds of change 
Are throwing wild and free
You ain't seen nothing like me yet

I could make you happy
Make your dreams come true
Nothing that I wouldn't do
Go to the ends of the Earth for you
To make you feel my love

To make you feel my love

Stuiterend het Sinterklaasfeest in en nu op naar de Kerst

Stuiterend zijn we deze sinterklaas periode doorgekomen. Men noemt het een kinderfeest maar o die spanning en dan nog maar op te houden over die Zwarte Pieten discussie. Stop niet stoppen met lezen ik ga hier het echt verder niet over hebben.

Het spannendste moment is onder andere dat ene moment in november dat de eerste aankondiging plaats vindt van het Sinterklaasjournaal. Meestal probeer ik dit te ontlopen omdat ik de eerste uitzending al vroeg genoeg vindt. Wat dit Sinterklaasjournaal wel voor elkaar krijgt is dat jong en oud van 16 november tot en met 4 december om stipt 18.00 uur klaar zit voor de buis met of zonder bord op de knieën. En echt ik ben ervan overtuigd dat niemand een aflevering wil missen. Ook in huize Slofstra doen we ‘vrolijk’ mee en zelfs lieve spyro moest eraan geloven.

 

Elke dag als we thuis kwamen of de avond begon te vallen, riep onze kleine spruit “hoeveel rondjes moet de klok nog mama? Ik zet hem alvast op drie hoor dan zijn we niet te laat!” En als het dan zover was en nog niet iedereen aanwezig was dan zette meneer de tv op pauze en werd een ieder erbij geroepen, eh zeg maar geschreeuwd “Komen!!! Het Sinterklaasjournaal begint!!!!!!!!!” 

En als dan een ieder zat dan ging de pauze knop eraf, het volume omhoog en zat meneer helemaal in de tv. Geen oog meer voor een ander behalve als hij 1 van de grapjes niet begreep! Dan kletste hij er vrolijk op los en betrapte ik mijzelf erop dat ik de pauze knop indrukte want ja ik wilde toch niet missen wat er nu weer ging gebeuren! Oeps misschien was ik ook wel een beetje verslaafd aan Sinterklaas en zijn Pieten?!

 

Kortom een gezellige happy family moment. Ja, dat is wat het Sinterklaasjournaal in ieder geval bij ons wel vooral kreeg; door de weeks gezellig met elkaar voor de buis met of zonder bord op de knieën rond de klok van zessen. Het Sinterklaasjournaal heeft zeker ook zijn voordelen want we probeerden ook vaak voor die tijd al gegeten te hebben omdat een bord op de knieën voor onze kleine kanjer niet makkelijk eten is en als we pas daarna gingen eten dan werd het wel heel laat om te gaan slapen! Dit betekende dan weer dat we hele lange avonden hadden!

 

Drie weken lang leefden we zo naar pakjesavond toe en naarmate pakjesavond in zicht kwam, nam de spanning steeds meer toe! Bij Luan zag je de spanning toe nemen met daarbij ook de vermoeidheid. En wat dacht je van al die vragen die hij had. “Waarom heeft deze Sinterklaas een andere baard? Hoe komen Pieten in het huis? Waarom mag ik niet elke dag mijn schoentje zetten? Wanneer gaat Sinterklaas terug naar Spanje? Wat gaat hij daar doen? Hoe oud is Sinterklaas?” etc. Kortom dat koppie stond niet stil en ging maar door en door.

 

Vrijdag 4 december was het feestje op school. En deze keer mocht mama weg van deze kanjer. Slik dat was even wennen voor deze mama maar gelukkig kon ze op haar werk de nodige afleiding zoeken. En wat was ik trots op onze kanjer die dit zomaar vanuit zichzelf aan gaf! Vermoeid kwam hij terug uit school en was enthousiast over zijn ochtendje op school! In de middag nog genoeg energie om naar hydrotherapie te gaan maar daarna was het op. Hij lag dan ook vroeg in zijn bedje.

 

Zaterdag 5 december was slepend vermoeiend voor hem. De spanning liep behoorlijk op en zijn oren zaten volgens mij behoorlijk dicht. Afleiden, gek doen, streng doen, niks hielp. Het lontje was zeer kort. Na een gek momentje op de gang bij opa en oma kon hij zijn spanning los enigszins los laten en kon het genieten beginnen. En wat heeft hij genoten toen de zakken met de cadeautjes er eenmaal waren. Heerlijk om te zien hoe hij dan geniet van alles samen met zijn grote broer. Eenmaal alles uitgepakt ging hij heerlijk spelen en in de avond viel hij moe maar voldaan in slaap.

 

En ja het was echt een stuiterende Sinterklaastijd die alweer achter ons ligt. Zondag hebben we het huis dan ook veranderd in Kerst en zingen we in plaats van Sinterklaas Kapoentje kerstliedjes, kijken we naar kerstfilms, doen we kerstspelletjes en lezen we kerstverhalen en bereiden we ons voor op dat mooie Kerstfeest met die mooie boodschap. Want laten we dat vooral niet vergeten in deze tijd waar sociaal media en reclame onze aandacht proberen te richten op andere zaken.

Voor Luan blijft het in ieder geval een volgend feest; “Het feest waar Jezus wordt geboren toch mama!”

 

 

 

 

Trots zijn op jezelf is de sleutel naar groei!

Elke avond als ik ga slapen en nog even ga kijken bij jou overvalt mij een gevoel van verbazing, verwondering en blijdschap. Keer op keer besef ik mij dan dat jij een mooi en kostbaar geschenk ben. En voordat ik het dan weet verschijnt er een glimlach om mijn mond en op bepaalde dagen voel ik den brok in mijn keel. Ontroering overvalt mij en mijn ogen dwalen dan af naar de foto’s boven je bed. Foto’s van onze eerste ontmoeting met jou, foto’s samen met je grote broer, foto’s waarop je ondeugend met een lepel in je mond de wereld in kijkt. Foto’s met allemaal een herinnering aan die mooie reis naar jou.

En nu al weer drie jaar later hebben we 15 oktober gevierd dat jij drie jaar al bij ons bent. Al drie jaar lang mogen wij jou keer op keer, dag in dag uit knuffelen, zoenen, vast houden, etc. Wat een tijd! Jij vond het wel een feestje waard en koos een mooie chocolade taart uit voor jezelf en een appeltaart voor Timo. “Want Timo lust geen chocola, hé mama!” En dat is precies wie jij bent. Jij denkt altijd aan de ander, ook met eten kiezen zorg je er altijd voor dat er iets bij zit wat Timo ook lust. Top kanjer. En zo ook vierden we 1 november; de dag dat je drie jaar geleden voor het eerst voeten aan Nederlandse bodem zette. Waar blijft de tijd!

 

Pas zaten we weer foto’s te kijken van het kindertehuis in China. Ook het kamertje met die 15 kleine bedjes erin. Aan de ene muur 8 op een rij en de andere muur de andere 7 bedden. Ik weet nog dat ik het heel indrukwekkend vond en dat we een foto gemaakt hebben bij jouw bedje. Toen ik deze keer de foto liet zien vertelde je met een grote glimlach dat jullie weleens gingen springen op de bedden. Van bed naar bed. En dat jullie dat stiekem deden als de verzorgers weg waren. Je oogjes kijken dan heel ondeugend als je dit begint te vertellen.

 

Drie jaar waar blijft de tijd en wat heb je veel geleerd. Na de zomer ben je gestart in groep 3 en momenteel lees je de eerste woordjes al! Met veel discipline lees je elke dag en doe je braaf je ‘huiswerk’ op een zelf uitgekozen moment of als je grote broer bezig is met zijn huiswerk. En trots dat je bent als je alle woordjes goed gelezen heb. Gisteren was ook zo’n pracht momentje. Jij zat op de bank en voor je zat Spyro heel netjes te luisteren naar je. En jij las woord voor woord en zei ondertussen tegen Spyro: “Ja Spyro ik kan lezen! Goed hé!” Helaas lag mijn telefoon op tafel en wilde ik het mooie moment tussen jou en je kameraard niet verstoren. Prachtig om te zien hoe trots je op jezelf kan zijn. Houd het vast kleine vent; het is belangrijk om trots te zijn op jezelf! Trots zijn op jezelf is namelijk de sleutel naar groei!

 

Dag lieve kleine grote vent van mij

Wees trots op wat je doet

Wees trots op wat je hebt bereikt

Wees trots op wat je zegt

Wees trots met heel je hart

Wees trots als kleine broer

Wees trots 

Wees trots gewoon op wie je bent

 

Emolabiel

Ondank dat die ene week van de maand, je weet wel dat je hormonen alle kanten opschieten, voorbij is, vliegen mijn emotionele hormonen nog steeds alle kanten op. Waardoor, waarmee, ik weet het niet of wil ik het niet weten. Ik ben gewoon emolabiel! Een woord wat niet bestaat maar wat wel lekker in de mond ligt.

In mijn omgeving is er momenteel veel verdriet. Ouders die hun kind verliezen, collega’s die ouders verliezen, zwanger/niet zwanger. En zelf veel aan het nadenken over de tijd van toen. Waarschijnlijk maken al deze zaken bij elkaar dat mijn emoties alle kanten op schieten en ik ze soms gewoon niet te baas ben. Gelukkig niet op mijn werk daar heb ik afleiding genoeg maar thuis, vooral als ik alleen ben dan kunnen de tranen over mijn wangen rollen en kan ik soms gewoon niet meer stoppen. Of gewoon als ik tv zit te kijken dan kan ik huilen om het meest simpelste. Misschien wel heel herkenbaar.

Zoals ik al zei denk ik momenteel vaak terug aan jaren geleden. De tijd waarin we de wens hadden om voor de tweede keer zwanger te worden. De jaren die sleten zonder dat we deze wens in vervulling zagen gaan. Het verdriet elke keer weer als je ongesteld werd. De pijn, de teleurstelling, het juiste moment kiezen om dit te delen met Lodewijk. Maand in maand uit ging dit door. En dan dat ene moment dat je met elkaar in gesprek gaat en besluit dat de stap richting een arts genomen zal moeten gaan worden. Nou ja moeten, moest natuurlijk niet maar onze wens was aanwezig en na ruim een jaar vrijen waren we nog niet zwanger! Ik weet nog dat ik heel dramatisch gedaan heb bij de huisarts om te voorkomen dat ik zomaar weer naar huis gestuurd zou worden en over drie maanden terug mocht komen. Dat laatste wilde ik absoluut niet! Dit hielp want we mochten naar de gynaecoloog toe (februari 2006). In het ziekenhuis werden we beide uitgebreid onderzocht en als ik toen wist wat ik nu wist, weet ik niet of ik dit hele medische circuit weer zou doorlopen.

 

Het werden lange jaren waarin ik regelmatig met de benen wijd mocht, hormonen mocht slikken en spuiten en Lo mening portje gevuld heeft. Vele inwendige echo’s zijn gemaakt en na hormonen ingenomen te hebben, 6 maanden lang,  om mijn eisprong te stimuleren gingen we over op de iui (december 2006). Tussendoor mocht ik nog even langs komen voor een kijkoperatie (laparoscopie met chormopertubatie) om te kijken of alles daar binnen wel oké was.

Weer kwamen er maanden van hormonen, inwendige echo’s en potjes vullen zonder resultaat. Na 5 pogingen ging de gynaecoloog akkoord dat we zouden starten met ivf. We besloten dit te gaan doen in Medisch Centrum Kinderwens in Leiderdorp. Ik was het zat om keer op keer geconfronteerd te worden met zwangere in de wachtkamer. Zij zaten daar te wachten op een controle afspraak, de eerste afspraak met de kleine, een echo en ik zat daar keer op keer met de hoop dat ik die maand ook zwanger zou zijn. De confrontatie keer op keer was best pittig en hard! De hoop dat ik ooit zwanger zou raken, hield mij op de been. Maar er waren tijden dat de pijn door merg en been ging. Dat ik het wel van de daken wilde schreeuwen als mensen je weer confronteerde met de wel bekende uitspraken:

 “Komt er nog een broertje of zusje voor Timo?”

“Het komt van zelf wel, je moet er niet zoveel mee bezig zijn!”

“Oefen maar veel, en kijk dan maar eens.”

“Belangrijk is wel om het op het goede moment te doen.”

“Jullie hebben ook zo’n druk leven. Misschien komt het wel door de stress.”

“Bij ons duurde het ook een half jaar.”

“Ik ken iemand en toen zij (vul maar in) deed, was ze opeens zwanger.”

Echt soms te bizar voor woorden want mensen allemaal wel niet invullen. Er is een punt geweest waarop we besloten er niet meer om heen te draaien en ons verhaal te delen. En ja de reacties die we toen kregen:

“Joh dat wist ik niet. En Timo dan is hij wel zonder het medische circuit gelukt?”

“O nou dan komt het zeker wel goed!”

“Hoe komt dat dan dat je niet zwanger kan worden?”

“Wat houdt dat dan precies in?”

“En wat nou als het niet lukt?”

Ook hier was ik soms zeer verbaasd/verdrietig over de vragen die men stelde. Zoals ik al zei we waren er vooral open over, maar bij sommige mensen had ik echt geen zin om er verder over door te praten.

Begin december 2007 hadden we onze eerste afspraak en werden we wederom weer uitgebreid onderzocht. Inwendig, bloed prikken, vragen lijsten, alles kwam voorbij. Vervolgens in spanning voor dat ene telefoontje dat we mochten starten. Toen dat er uiteindelijk was, startte er weer een hele spannende tijd! Weer kwamen er maanden van  hormonen spuiten, om de zoveel dagen naar Leiderdorp voor een inwendige echo en dan maar hopen dat er genoeg eitjes aangemaakt werden.

1.5 dag voor het aanprikken mocht ik nog een flinke hormonen shot zetten en dan was het zover. Onder een roesje werden de eitjes aangeprikt en als ik nu zou zeggen dat het pijnloos was dan lieg ik. Lo mocht weer een potje vullen en dan zat ons werk erop. Ja ik zeg ‘werk’ want eerlijk gezegd voelde ik mij soms net een machine. Enkele dagen later werden we dan opgebeld en kregen we de mededeling dat er een x aantal eitjes zich keurig hadden ontpopt en werd er een afspraak gemaakt voor de terugplaatsing. En zo ging het 3x achter elkaar. Met de teleurstellingen er iedere keer weer bij. En elke keer pepte ik mijzelf weer op want ik wilde niet compleet instorten. Tevens wilde ik ook nog blijven genieten van al het andere om mij heen en mijn andere lieve zoon! De zwaarste teleurstelling was die van Kerst. Op eerste Kerstdag werd ik ongesteld. Ik weet nog dat ik zat in de kerk en luisterde naar het Kerstverhaal terwijl ik net mijn teleurstelling aan het verwerken was dat we deze keer wederom niet zwanger waren. Inwendig huilde ik en het liefst was ik die ene keer de kerk uitgelopen. Maar ik raapte mijzelf weer bij elkaar om er toch een fijne Kerst van te maken.

Na 4 jaar het medische circuit doorlopen te hebben, besloten we om een kindje te gaan adopteren. Echt geen besluit dat je zomaar van de een op de andere dag neem. En we wisten dat die weg ook lang was om te gaan. Het werd een weg die echt niet ging zonder slag of stoot maar kijk waar we nu staan. Over 19 dagen is het alweer drie jaar geleden dat we onze kanjer in onze armen mochten sluiten en dat hij zijn leven aan ons toevertrouwde. Wat een geschenk.

 

En zoals ik al zei, had ik dit allemaal eerder geweten dan zeg ik nu dat ik nooit begonnen was met het hele medische circuit. Maar ook ik weet uit eigen ervaring dat als je met je neus ervoor staat je niks liever wil dan die dikke buik, die kriebels in je buik als je kindje beweegt, etc. etc. En ook ik weet dat je dan alles ervoor over heb om daar te komen. En ook ik weet dat kinderen krijgen niet iets vanzelfsprekend is, zoals het voor vele wel lijkt. En ook ik weet als geen ander wat het is om dag in dag uit hormonen te slikken/te spuiten. Het effect daarvan te ervaren in je lijf, in je reactie in wie je bent. Soms het idee te hebben dat je in een bubbel leeft die keer op keer uit een spat als je teleurgesteld wordt. Elke maand denken dat je borsten pijn doen, dat je over tijd bent, zal ik zwanger zijn, etc. maar keer op keer geconfronteerd worden met het feit dat het niet zo is. Elke maand weer een plekje hieraan proberen te geven terwijl het leven om je heen door gaat. Vrienden, collega’s, familie, mensen op straat worden zwanger (je ziet ze ook opeens overal!) en jij……. Blijft zitten met het raadsel waarom het niet lukt, het verdriet en de pijn. En keer op keer ga je de strijd aan en pep je jezelf op om dat ene doel te bereiken; moeder worden!

 

 

 

 

 

 

 

De weken vliegen om

De laatste keer dat ik schreef ging het over onze vakantie en nu kunnen we al weer aftellen naar de herfstvakantie of ben ik dan te optimistisch? Nee hoor nog maar zo’n 5 weken en dan is het zover. De eerste drie weken in de zomervakantie hebben we het heerlijk gehad als gezin. De andere drie weken waren de kids onder de pannen bij de opa’s en oma’s. Wat is het toch heerlijk als de kids op deze manier hun vakantie kunnen en mogen doorbrengen. Heel waardevol. De kinderen hebben dan ook nog de laatste drie weken van de zomervakantie het fantastisch gehad. De nodige activiteiten werden ondernomen. Denk hierbij aan strand, Sail, met de trein weg, naar Militair Museum in Soest, varen op de boot, vissen, etc. etc. De weekenden maakten we xtra lang door donderdagavond al richting Stroe te vertrekken. Heerlijk nog even genieten met z’n vieren in ons tweede huisje. Ook deze weekenden werden de kinderen goed vermaakt met voornamelijk vissen bij Tom’s Creeck. Geweldige visvijvers waar je altijd 100% beet heb. Nou beet hadden de mannen. Kijk zelf maar!

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

24 augustus was voor Luan de eerste schooldag! Het was wel heel spannend en zondagavond kwamen daardoor ook de nodige tranen vrij en duurde het lang voordat hij uiteindelijk sliep. De volgende dag was het ook nog wat spannend en was het maar wat fijn dat ik met hem mee kon om hem naar school te brengen. Eenmaal in de klas ging hij trots op zijn stoel zitten en om 15.15 uur kwam hij enthousiast uit school. Conclusie het was leuk geweest! Vorige week zijn we ook op schoolreisje geweest naar Blijdorp. Een zeer gezellige en geslaagde dag waarin we hebben mogen genieten van alle dieren en de gezelligheid.

 

 

 

 

Timo mocht die dag daarna naar school en ook bij hem was de spanning merkbaar. Gelukkig ging hij met andere jongens uit groep 8 en was het de eerste dagen nog introductie. Donderdag was zijn echte eerste schooldag en na een avondje kaften samen ging hij die ochtend vrolijk de deur uit. Wat was ik trots op onze kanjer! Qua weersomstandigheden kreeg hij gelijk al de vuurdoop en is tot nu toe al 2x tot aan zijn onderbroek nat geregend. Gelukkig pas in de middag richting huis. En ja kleine jongens worden groot! Vorige week apte hij mij een foto met zijn lunch. “Zelf gekocht bij de lidl. Slecht 0.85 eurocent mama!” Een glimlach kwam om mijn mond. Groot en zelfstandig! Hij had zich zelf lekker verwend met een appelflap en maïsbroodje. Gelijk heeft hij.

 

Voor Luan zijn eerste gesprek op school achter de rug met de juffen, de nieuwe ib’er (intern begeleider), nieuwe ambulant begeleider en ergo van de AED. Het was een goed gesprek en hebben alles maar weer eens goed doorgesproken over de achtergrond van Luan, zijn spierziekte en de gevolgen hiervan voor hem gedurende een dag onderwijs op school. Goed om hier weer eens uitgebreid bij stil te staan en goeie afspraken met elkaar hierover te maken. Komende week gaat de aanvraag voor de Ipad de deur uit ter ondersteuning in de klas.

De weekenden genieten we nog heerlijk van ons tweede huisje. Altijd weer heerlijk thuiskomen elke vrijdagavond! Tot nu toe zit het weer ook lekker mee en is er altijd minimaal 1 dag waar we lekker buiten kunnen genieten en een heerlijke wandeling kunnen maken. De natuur is nu super mooi. De herfst zie je langzamerhand te voorschijn komen en niks fijner om heerlijk te genieten van de mooie natuur met elkaar als gezin. Heerlijk dat we dat in ieder geval nog een x aantal weekenden kunnen doen!