Emolabiel

Ondank dat die ene week van de maand, je weet wel dat je hormonen alle kanten opschieten, voorbij is, vliegen mijn emotionele hormonen nog steeds alle kanten op. Waardoor, waarmee, ik weet het niet of wil ik het niet weten. Ik ben gewoon emolabiel! Een woord wat niet bestaat maar wat wel lekker in de mond ligt.

In mijn omgeving is er momenteel veel verdriet. Ouders die hun kind verliezen, collega’s die ouders verliezen, zwanger/niet zwanger. En zelf veel aan het nadenken over de tijd van toen. Waarschijnlijk maken al deze zaken bij elkaar dat mijn emoties alle kanten op schieten en ik ze soms gewoon niet te baas ben. Gelukkig niet op mijn werk daar heb ik afleiding genoeg maar thuis, vooral als ik alleen ben dan kunnen de tranen over mijn wangen rollen en kan ik soms gewoon niet meer stoppen. Of gewoon als ik tv zit te kijken dan kan ik huilen om het meest simpelste. Misschien wel heel herkenbaar.

Zoals ik al zei denk ik momenteel vaak terug aan jaren geleden. De tijd waarin we de wens hadden om voor de tweede keer zwanger te worden. De jaren die sleten zonder dat we deze wens in vervulling zagen gaan. Het verdriet elke keer weer als je ongesteld werd. De pijn, de teleurstelling, het juiste moment kiezen om dit te delen met Lodewijk. Maand in maand uit ging dit door. En dan dat ene moment dat je met elkaar in gesprek gaat en besluit dat de stap richting een arts genomen zal moeten gaan worden. Nou ja moeten, moest natuurlijk niet maar onze wens was aanwezig en na ruim een jaar vrijen waren we nog niet zwanger! Ik weet nog dat ik heel dramatisch gedaan heb bij de huisarts om te voorkomen dat ik zomaar weer naar huis gestuurd zou worden en over drie maanden terug mocht komen. Dat laatste wilde ik absoluut niet! Dit hielp want we mochten naar de gynaecoloog toe (februari 2006). In het ziekenhuis werden we beide uitgebreid onderzocht en als ik toen wist wat ik nu wist, weet ik niet of ik dit hele medische circuit weer zou doorlopen.

 

Het werden lange jaren waarin ik regelmatig met de benen wijd mocht, hormonen mocht slikken en spuiten en Lo mening portje gevuld heeft. Vele inwendige echo’s zijn gemaakt en na hormonen ingenomen te hebben, 6 maanden lang,  om mijn eisprong te stimuleren gingen we over op de iui (december 2006). Tussendoor mocht ik nog even langs komen voor een kijkoperatie (laparoscopie met chormopertubatie) om te kijken of alles daar binnen wel oké was.

Weer kwamen er maanden van hormonen, inwendige echo’s en potjes vullen zonder resultaat. Na 5 pogingen ging de gynaecoloog akkoord dat we zouden starten met ivf. We besloten dit te gaan doen in Medisch Centrum Kinderwens in Leiderdorp. Ik was het zat om keer op keer geconfronteerd te worden met zwangere in de wachtkamer. Zij zaten daar te wachten op een controle afspraak, de eerste afspraak met de kleine, een echo en ik zat daar keer op keer met de hoop dat ik die maand ook zwanger zou zijn. De confrontatie keer op keer was best pittig en hard! De hoop dat ik ooit zwanger zou raken, hield mij op de been. Maar er waren tijden dat de pijn door merg en been ging. Dat ik het wel van de daken wilde schreeuwen als mensen je weer confronteerde met de wel bekende uitspraken:

 “Komt er nog een broertje of zusje voor Timo?”

“Het komt van zelf wel, je moet er niet zoveel mee bezig zijn!”

“Oefen maar veel, en kijk dan maar eens.”

“Belangrijk is wel om het op het goede moment te doen.”

“Jullie hebben ook zo’n druk leven. Misschien komt het wel door de stress.”

“Bij ons duurde het ook een half jaar.”

“Ik ken iemand en toen zij (vul maar in) deed, was ze opeens zwanger.”

Echt soms te bizar voor woorden want mensen allemaal wel niet invullen. Er is een punt geweest waarop we besloten er niet meer om heen te draaien en ons verhaal te delen. En ja de reacties die we toen kregen:

“Joh dat wist ik niet. En Timo dan is hij wel zonder het medische circuit gelukt?”

“O nou dan komt het zeker wel goed!”

“Hoe komt dat dan dat je niet zwanger kan worden?”

“Wat houdt dat dan precies in?”

“En wat nou als het niet lukt?”

Ook hier was ik soms zeer verbaasd/verdrietig over de vragen die men stelde. Zoals ik al zei we waren er vooral open over, maar bij sommige mensen had ik echt geen zin om er verder over door te praten.

Begin december 2007 hadden we onze eerste afspraak en werden we wederom weer uitgebreid onderzocht. Inwendig, bloed prikken, vragen lijsten, alles kwam voorbij. Vervolgens in spanning voor dat ene telefoontje dat we mochten starten. Toen dat er uiteindelijk was, startte er weer een hele spannende tijd! Weer kwamen er maanden van  hormonen spuiten, om de zoveel dagen naar Leiderdorp voor een inwendige echo en dan maar hopen dat er genoeg eitjes aangemaakt werden.

1.5 dag voor het aanprikken mocht ik nog een flinke hormonen shot zetten en dan was het zover. Onder een roesje werden de eitjes aangeprikt en als ik nu zou zeggen dat het pijnloos was dan lieg ik. Lo mocht weer een potje vullen en dan zat ons werk erop. Ja ik zeg ‘werk’ want eerlijk gezegd voelde ik mij soms net een machine. Enkele dagen later werden we dan opgebeld en kregen we de mededeling dat er een x aantal eitjes zich keurig hadden ontpopt en werd er een afspraak gemaakt voor de terugplaatsing. En zo ging het 3x achter elkaar. Met de teleurstellingen er iedere keer weer bij. En elke keer pepte ik mijzelf weer op want ik wilde niet compleet instorten. Tevens wilde ik ook nog blijven genieten van al het andere om mij heen en mijn andere lieve zoon! De zwaarste teleurstelling was die van Kerst. Op eerste Kerstdag werd ik ongesteld. Ik weet nog dat ik zat in de kerk en luisterde naar het Kerstverhaal terwijl ik net mijn teleurstelling aan het verwerken was dat we deze keer wederom niet zwanger waren. Inwendig huilde ik en het liefst was ik die ene keer de kerk uitgelopen. Maar ik raapte mijzelf weer bij elkaar om er toch een fijne Kerst van te maken.

Na 4 jaar het medische circuit doorlopen te hebben, besloten we om een kindje te gaan adopteren. Echt geen besluit dat je zomaar van de een op de andere dag neem. En we wisten dat die weg ook lang was om te gaan. Het werd een weg die echt niet ging zonder slag of stoot maar kijk waar we nu staan. Over 19 dagen is het alweer drie jaar geleden dat we onze kanjer in onze armen mochten sluiten en dat hij zijn leven aan ons toevertrouwde. Wat een geschenk.

 

En zoals ik al zei, had ik dit allemaal eerder geweten dan zeg ik nu dat ik nooit begonnen was met het hele medische circuit. Maar ook ik weet uit eigen ervaring dat als je met je neus ervoor staat je niks liever wil dan die dikke buik, die kriebels in je buik als je kindje beweegt, etc. etc. En ook ik weet dat je dan alles ervoor over heb om daar te komen. En ook ik weet dat kinderen krijgen niet iets vanzelfsprekend is, zoals het voor vele wel lijkt. En ook ik weet als geen ander wat het is om dag in dag uit hormonen te slikken/te spuiten. Het effect daarvan te ervaren in je lijf, in je reactie in wie je bent. Soms het idee te hebben dat je in een bubbel leeft die keer op keer uit een spat als je teleurgesteld wordt. Elke maand denken dat je borsten pijn doen, dat je over tijd bent, zal ik zwanger zijn, etc. maar keer op keer geconfronteerd worden met het feit dat het niet zo is. Elke maand weer een plekje hieraan proberen te geven terwijl het leven om je heen door gaat. Vrienden, collega’s, familie, mensen op straat worden zwanger (je ziet ze ook opeens overal!) en jij……. Blijft zitten met het raadsel waarom het niet lukt, het verdriet en de pijn. En keer op keer ga je de strijd aan en pep je jezelf op om dat ene doel te bereiken; moeder worden!