donderdag 13 februari 2014

Dinsdag was het zover en mochten we weer richting het ziekenhuis met Luan. Op naar ons jaarlijks bezoek bij de neuroloog Dr. Niks. Ruim op tijd liepen we het ziekenhuis binnen en jij had het reuze naar je zin. Eerst de roltrap omhoog en daarna met de lift naar de volgende etage. Je weet hier al precies de weg. Vervolgens melden we ons bij de balie en lopen we door naar de wachtkamer. Helaas is het speelgoed in de wachtkamer niet alles en ook niet echt schoon. Er staat wel een mooie garage maar zonder auto’s en al snel ben je het in de speelhoek dan ook zat. Ik begrijp het wel want alles ligt door elkaar. Bij papa op schoot kijk je een filmpje op de telefoon en zo wacht je af totdat we aan de beurt zijn. Helaas loopt het spreekuur een 20 tal minuten uit maar dan zijn we ook eindelijk aan de beurt. Huppelend loop je achter de dokter aan de gangen door en eenmaal in de spreekkamer stort je je daar op het speelgoed. Gelukkig wat meer geordend en schoner dan in de wachtkamer. Of ben ik nou een zeur mama?!

Eerst mogen papa en mama een update geven van hoe het gaat met je en wat je het afgelopen jaar allemaal heb meegemaakt. Mama vertelt natuurlijk in geuren en kleuren hoe je wekelijkse programma eruit ziet maar vooral wat je allemaal geleerd heb en hoe gegroeid je bent. Daarna mogen we onze vragen neerleggen, die we natuurlijk al voorbereid hadden:

-                  voor school hebben we een verslag nodig omdat je nog op vrijdag thuis bent. De vraag is of de neuroloog hierin iets kan betekenen

-                  is Rotterdam is er een handpoli zou dit iets zijn voor jou?

-                  We hebben vernomen van een ander stel dat een kindje heeft met dezelfde diagnose die spalkjes ‘s nachts draagt om de stand van zijn pols te corrigeren. Zou dat iets voor jou zijn?

De dokter hoort onze vragen aan en besluit eerst jou te onderzoeken. Ik kleedje helemaal uit op je onderbroek na en dan gaat de dokter weer botje voor botje en lichaamsdeel voor lichaamsdeel langs. Je laat alles gelaten toe en moet soms wel even lachen omdat het allemaal kriebelt. Naast ieder botje en lichaamsdeel checkt de dokter hoe het staat met je krachtinspanning. Uiteindelijk is hij klaar met het onderzoek en mag ik je aankleden. De dokter kruipt achter zijn computer en tikt al zijn bevindingen in de computer. Het blijft even stil en dan richt hij eindelijk het woord tot ons. Ondertussen zit jij bij papa op schoot en zit je lekker te schrijven en te tekenen.

Het blijft toch spannend om te horen wat hij te zeggen heeft, maar het is geen slecht nieuws. Je bent niet achteruitgegaan maar ook niet vooruit. En vooral dat eerste is heel belangrijk. Op zich had de dokter dat al vorig jaar gezegd, maar je weet maar nooit. Hij is tevreden en wil ons volgend jaar weer graag terug zien. Daarnaast wil hij dan bespreken of we nog een MRI gaan doen en een biopsie van zijn spier gaan laten nemen om zijn spierziekte verder te kunnen onderzoeken. Maar dat is volgend jaar pas dus dat zien we dan wel weer.

Wat onze vragen betreft vertelt hij dat hij wel een verslagje met daarin de diagnose van de spierziekte van Luan kan schrijven voor school. De handpoli kan niet veel betekenen voor Luan Het risico van functieverlies is aanwezig als we zouden opereren. En ja dat risico willen we niet nemen. De laatste vraag is meer een vraag voor de revalidatiearts en zou hij gaan doorzetten aan haar. Nu maar hopen dat we snel weer op haar spreekuur mogen komen samen met de orthopeed. Dan kunnen we deze vraag neerleggen en worden zijn geopereerde klompvoetjes goed bekeken.

Na ruim een half uur stonden we weer buiten en reden we richting oma. Daar heb je heerlijk oma soep gegeten en daarna ben je naar school gegaan. Daar had je een heerlijk dagje zoals gewoonlijk en door opa en oma ben je natuurlijk weer heerlijk verwend. Wie weet vertelt oma er nog wat over.

Trouwens jullie beide zijn flink verwend door opa en oma want voor jullie rapport kregen jullie centjes!! En ja wat zagen die rapporten er mooi uit van onze mannen. We zijn reuze trots op ze. Want wat hebben ze beide weer hard gewerkt!! En wat is het heerlijk om die glunderende koppies te zien als je ze beide hiervoor complimenteert.

Nu nog een half dagje school voor Timo en dan gaan we heerlijk genieten van een welverdiende vakantie in het huisje in Nunspeet. Wat hebben we hier zin in. Weer even lekker met elkaar als gezin en aandacht voor elkaar. Want de drukke weken op het werk slokten behoorlijk wat tijd op van papa en mama wat maakte dat er soms lange dagen gewerkt werden.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten